|
| |
| |
| |
't Was Lente; nu... is 't Herfst!
WANNEER voorheen de Nachtegaal,
't Herleven zong van stam en staal,
Na 't lastig winterbaren, -
't Was lente, nu is 't herfst!
Zijn ooge mocht het zonnerood
Of 't sterrenglimmen vangen,
De wakkre keel een vloed ontschoot
Van immer nuchtre zangen...
't Was lente, nu is 't herfst!
Hij vloog al waar op 't schepseldom
Gods schoonheid hij zag zweven,
En, opwaarts, als de wierook, klom
Zijn beêlied, steeds verheven...
't Was lente, nu is 't herfst!
Waar bloesemblomkens, rood en bleek,
Als boomenkinderkopkens, -
Waar 't bladjen uit de botte keek
Met geluwgroene topkens...
't Was lente, nu is 't herfst!
Waar spiegelvlak het beeksken blonk,
Of lijzig rolde en rulde,
Daar 't schrijvertje, onder zonnelonk,
Zijn krinkelschreven krulde...
't Was lente, nu is 't herfst!
Waar wijdouwstruik en ranke riet
Hem 't stille nestje bouwden,
En met een zeegnend wiegelied
Zijne eerstelingen douwden...
't Was lente, nu is 't herfst!
Hij zong, al mochten hage en hof
De wind de takken wiegen, of
Geknakte boomen breken...
't Was lente, nu is 't herfst!
| |
| |
Waar 't vreedzaam volk, met perels zweet
Of tranen langs de kaken,
't Zij zonen lei, 't zij zaad uitsmeet
In de aarde om weer te ontwaken...
't Was lente, nu is 't herfst!
Hij zong, en, bij dien zang, ontstond
Een strijd van duizend kelen,
Om blijgemoed en blijgemond
Den meester na te spelen:
't Was lente, nu is 't herfst!
En immer sprong de klankenbron
Met verscher, rijker kwelmen,
Tot dat de volle zomerzon
Zijne oogen kwam bedwelmen.
't Was lente, nu is 't herfst!
Nu zwijgt hij, zwijgt hij. Is hij dood?
Och! kon die zanger sterven?
Of is hij, in den zonneschoot,
Een eeuwig licht gaan erven?
't Was lente, nu is 't herfst!
De zon nu middaagt leeger, om
In 't smooren niet te smachten;
De boomen staan, ontkleed en stom,
Hun beulen af te wachten:
't Was lente, nu is 't herfst!
De wolken gieten, 't water speit,
De winden slaan en buischen,
Genoeg, om heel de rotbaarheid
Der aarde weg te kuischen.
't Was lente, nu is 't herfst!
Helaas! Waar zijt gij, nachtegaal,
Om 't weenen van de dagen
Te vangen, en in tranentaal
Ons treuren vóór te klagen?
't Was lente, nu is 't herfst!
| |
| |
Ik zie alleen een' kraaientrek
De zware lucht doorzwieren,
Om niets - met dikken, dommen bek, -
Dan ‘nood en brood!’ te tieren!
't Was lente, nu is 't herfst!
Of Roodkam zie'k, van lijf en hals
Om, laaiend, blaaiend, rouwsch en valsch,
Zijn kraaien uit te kraken!
't Was lente, nu is 't herfst!
Maar zangers? Zangers? - Hier en daar
Een Roodborst, die al zagen
Nu zoet, nu zerp, om de echte snaar,
Die zwijgt nu, ons doet klagen...
't Was lente, nu is 't herfst...
Mijn hert herdenkt het laatste lied,
Dat vroeger hij mij speelde;
Mijne ooge welt... en zoekt... en ziet
Den Nachtegaal - in beelde:
Gezelle is dood!... 't Is Herfst!
A.D.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd