Biekorf. Jaargang 11

Mingelmaren

TER zaliger gedachtenisse van vrouw Adelheid-Sophia De Potter, echtgenoote van heer Karel Lamoral, die, geboren te Thorhout, op den 26sten April 1826, godvruchtiglijk overleed te Kortrijk, op den 26sten April, 't jaar O.H. 1893, tijdelijk voorzien van al de Rechten onzer Moeder de heilige Kerke.

Ach, Moeder, is 't toch waar, en moest het zoo geschieden,
dat gij gestorven zijt, en wij vaarwel u bieden
voor altijd? Is 't toch waar, en is er nu noch boeten
noch bidden meer, dat baat? Is 't dat wij scheiden moeten?
Een Engel, zeidt ge, kwam al zingende u verblijden;
maar, wie verblijdt er ons, ach, Moeder, in ons lijden?
Die ons en Vader waart een Engel, al uw leven,
wie zalder, Moeder, ons dien Engel wedergeven?
o God, die alles wilt, die alles kunt verhelpen,
geen hulpe en is er ons, om ons verdriet te stelpen,
als Gij, die ruste gaaft aan Haar: och, helpt ons heden,
gerust, maar niet getroost, in Moeders stappen treden!

G.G.

Peerdemafooi?

IN Biekorf, XI, 223, wordt gegist naar de beteekenis van het zonderlinge woord peerdemafooi of peerdemachooi, uit het bekende kinderliedje: Ouden, ouden ezel.

Te Oostende, zegt ons iemand, die 't beweert wel te weten, luidt het slotwoord: peerdenavooi.

In 't Veurnsche daarentegen: beddemarooi,

In het Thieltsche zingen ze als volgt:

Ouden, ouden ezele,
Zijn ooren zijn zoo lang!
Wat gaan w'hem geven te etene,
Heel de weke lang?
Hooi en strooi,
Een beddeke van (ook: met) hooi.
Nu gaat ons karre voort! (tweemaal).