Biekorf. Jaargang 11

Evangeline van Hendrik Wadsworth Longfellow
op mate vertaald uit het Engelsch in 't Vlaamsch.
(20^ste vervolg.)

's Morgens, en met den vroegen,

was 't op en vooruit, en de Shawnee

zeide hun onder de reize:

- ‘ter westzijde⁽⁴⁰³⁾ van dit gebergte

woont in zijn nederig dorp,

de zwartrok, als hoofd van de zending,

(403) Westzijde, eng. western slope. 't Eng. slope = bergzijde, heuvelzijde; Chambers zegt any incline down wich a thing may slip, (slippen, slibberen), zou van den zelfsten wortel zijn als slepen, slijpen. 't Westvlaamsch sleep (scherplang) = schuins, hellende, scheef, is zonder twijfel het engelsch slope. Bijv.: het dak 'n is niet sleep genoeg - die grond ligt sleep - de kanten (boordwanden) der vaart zijn sleep.
't Eng. slope, niet te verwarren met eng. sloop = ons sloep (visscherssloep), noch met ons sloop, overtreksel. Ook niet met 't engelsch to slop = slobben, slabben, slobberen (sloeberen), slabberen. 't Engelsch heeft ook de versterkinge to slobber, to slabber.

[p. 44]

 

leert veel dingen aan 't volk,

 

en spreekt van Maria en Jesus.

 

Luide lacht aller herte vol vreugde,

 

of 't weent, als ze hem hooren.’ -

 

Schielijk en heemlijk ontroerd,

 

gaf Evangeline voor antwoord:

 

- ‘Laat ons gaan naar 't geloofsoord,

 

want 'k verwachte goed nieuws daar!’

 

Derwaard dreeven ze hun dravers

 

en bachten nen uitsprong⁽⁴⁰⁴⁾ der bergen,

 

rechts als de zonne ging ondergaan,

 

hoorden ze 't zuchten van stemmen

 

en op nen weidegrond, groen en breed,

 

langs den boord van nen vloed daar,

 

zagen ze 't velddoek der Christenen,

 

't zendingoord van Jesuïten.

 

Onder nen machtigen eeke,

 

die te midden in 't dorp stond,

 

knielde de zwartrok, den hoofdman,

 

saam met zijn kinders. E godsbeeld,

 

vaste en hooge aan den boomstam,

 

en gansch overschaduwd met druivlaars,

 

keek met zijn stervende blikken

 

op 't volk dat omleege geknield zat.

 

't Was hun bidstede buiten,

 

en hooge, deur 't dikbegroeid boogwerk

 

van dat luchtdak, reezen te Godewaard

 

de avonddienstzangen,

 

die versmolten in 't zoete gesuizel

 

en 't zuchten der takken.

 

Zwijgend, met blooten hoofde,

 

zoo naderde 't reisvolk, en 't knielde

 

neêr op den gersvloer, en 't deed

 

ook meê, in die avondgebeden.

 

Eens dat het uit was met zingen,

 

en dat Gods heil ook gedaald was

 

daar, uit de hand van den Vader,

 

lijk 't zaad uit de hand van den zaaier,

 

ging de weerdige Wijman

 

traagzaam naar 't reisvolk, en zei hun

 

‘willekom’; - Met dat zij antwoordden,

 

monkelde hij minzaam, omdat hij

 

daar in het woudland, den huislijken klank

 

zijner moedertaal⁽⁴⁰⁵⁾ hoorde, en

 

vriendelijk sprekende, leedde hij ze meê

 

naar zijn Wigwam, alwaar zij

 

rustten op stroovlecht en huiden,

(404) Uitsprong der bergen = eng. spur of the mountains. Spur is ons woord spoor, spore, 't vooruitspringende scherp getuig aan den hiele vastegemaakt. 't Is de zin van scherp zijn, vooruitspringen, die in 't engelsch ook geldt voor uitsprong in de bergen = a small range of mountains extending laterally from a larger range (Chambers). 't Fransch éperon, heeft ook dezelfde beteekenisse: scherpe voorsprong, uitlooper van een gebergte (Kramers).

(405) Moedertaal = die geloofsbode of missionnaris, was hoogst waarschijnlijk ne franschman, en Evangeline met heur volk komende uit de fransche volkszate van Canada, zal hem in die tale geantwoord hebben. Zij moesten ook engelsch kunnen; 't blijkt uit hun bovengemeld spreken met de Shawnee.

[p. 45]

 

en koeken van Mahizmeel nutten,

 

en hunnen dorst uit de waterflesch

 

van den geloofsbode laafden.

 

Alles was gauwe verteld;

 

en de zendeling antwoordde plechtig:

 

- ‘Noch geen zes maal ging 't zonnelicht op

 

en weêr onder, sinds hier ook

 

Gabriel, op dat stroovlecht,

 

waar heden de dochter wat uitrust,

 

't eigenste treurig verhaal zei!

 

Daarna stond hij op en trok verder!’ -

 

's Wijmans stemme klonk zacht,

 

en taalde met minzame goedheid,

 

maar zijn woorden nu, vielen op

 

Evangeline's gemoed, lijk

 

sneeuwvlokken, 's winters, in 't eenzame nestje,

 

als de vogels verhuisd zijn.

 

En de Godsman sprak voort:

 

- naar 't noorden vertrok hij!... in 't najaar,

 

als er het jachtgetijde uit is,

 

keert hij terug naar 't geloofsoord.’

 

Evangeline weêrtaalde, met

 

zoete en met smeekende stemme:

 

- ‘Laat mij hier blijven bij u,

 

mijn ziele is bedrukt en vol kommer.’

 

Zóó scheen het wijs, en wel voor eenieder:...

 

en vroeg in den morgen,

 

op zijn Mexikaansch ors,

 

met Indische leiders en maten,

 

trok Baselis naar huis,

 

en Evangeline verbleef daar.

 

('t Vervolgt)