Biekorf. Jaargang 10

[p. 65]

[Nummer 5]

Broederliefde
(Vervolg van blz. 54)

ALS hij nog eens eenen tijd lang gegaan hadde, kwam hij daar een oud wijveken tegen, dat hem zeer beleefd groette en hem bij zijnen name noemde. ‘Goeden dag, Benjamintje,’ zei het en het loech zoo minzaam, dat de brave jongeling geheel verwonderd stond en vroeg:

‘Vrouwtje, gij zegt mijnen naam en beziet mij alsof wij oude kennissen waren. Wie zijt gij? En wat doolt gij hier zoo alleene in deze benauwdelijke bosschen?’

‘Ik ben eene ongelukkige vrouw, eene oude slavinne van den duivel aan wien ik alles verpand en verkocht hebbe. Langen tijd reeds leefde ik op 't slot van Satan zelve en leerde daar uwe twaalf broeders kennen. Honderd keeren heb ik ze zien folteren en pijnigen door twaalf wreede duivels, die alle slag van gedaanten aannamen, om ze zoo wreed mogelijk te kunnen martelen. Hunne

[p. 66]

klachten verscheurden mijn herte, en ten langen laatsten, hoe wreed ik ook ben, kreeg ik medelijden met hun lot en ik besloot, naar mijne macht en kracht, mede te werken aan hunne verlossinge. In 't geheim ging ik ze troosten en ik vernam uit hunnen mond geheel hunne droevige geschiedenisse. Nu bekennen zij hunne boosheid en sedert lang beweenen zij hun slecht gedrag. Honderden keeren hebben zij bij mij geweend en mij gesmeekt hunne verlossinge te bewerken. Och, zij zouden hunnen vader te voete vallen en vergiffenisse vragen! zij zouden voortaan hunnen broeder zoo hertelijk beminnen. Ik beloofde het hun; maar wat kon ik doen? Toen wierd op gewissen dag Satan de mare gedaan dat gij op weg waart om uwe broeders te verlossen. Satan loech en schertste met uwe stoutmoedigheid, doch hield scherper ooge en vermaande de drie wachten, den leeuw, den eenhoorn en de drake goed te waken. Daar ik het vertrouwen van Satan geheel en al bezat, ging ik alles wat ik vernomen hadde, uwe broeders vertellen: “Wat!” riepen zij, “Benjamintje, dien wij zoo wreed behandeld hebben, waagt zijn leven om ons te redden! Och 't is te veel goedheid!” En zij weenden overvloedige tranen. Ik hebbe die kostelijke tranen in eenen beker gevangen en hier heb ik ze mede in deze flessche. Sedert vele dagen kwam ik hier, iederen keer dat Satan uit was om te zien of gij nog niet op en kwaamt. Ik wil u helpen en als gij al doet, dat ik zegge, zult gij gelukken. Gij hebt eene hekse aangehouden en gedwongen geheel de doeninge van den geheimen gang te vertellen; ik wete het uit den mond der duivels zelve. Dat arme schepsel wierd daarom hals en nekke verwrongen en gebroken.

Nu luistert wel; gij zult de twee eerste wachten, den leeuw en den eenhoorn, die ik eenen slaapdrank zal ingeven, met dit zweerd hier den kop klieven; gij neemt de sloters en ge ontsluit de twee eerste deuren. Als gij dat gedaan hebt en dat gij in het laatste deel van den hellegang zijt, neemt dan deze flessche, daar de tranen uwer broeders in zijn, giet ze uit op uw hoofd, zoodanig dat ze langs alle zijden van u stroomen; dat zal u

[p. 67]

onkwetselijk maken in den strijd tegen de drake met de twaalf tijgerkoppen. Op die drake en vermag ik niets; die late ik aan uwe dapperheid over. Kunt gij ze overwinnen, 't is al. U kwetsen en kan zij niet; maar zij kan u vastnemen, u versmachten of bij uwe broeders gevangen zetten. Het zweerd dat ik mede genomen hebbe is 't beste van geheel satans wapenzale. Weest dapper en onbevreesd en gij zult overwinnaar zijn: daar en is geen twijfel aan. Ik zal den uitslag van den strijd afwachten al de andere zijde van de deure, en mij gereed houden om u te helpen, als gij zult binnen zijn; want zonder hulpe en zoudt gij nooit bij uwe broeders geraken, vermits er in Satans slot wel millioenen kuilen en kerkers zijn daar ongelukkigen de afgrijzelijkste kwellingen uitstaan. Hier is nu dat zweerd en die flessche, let op dat gij alles wel onderhoudt dat ik u voorgeschreven hebbe, en ik wensch u kloeken moed. Mogen uwe heldhaftige pogingen gelukken, 't is mijn innigste wensch.’

Na deze woorden vertrok dat oud wijveken en het verdween welhaast uit Benjamintje's oogen.

Het kind viel op zijne knie'n om God te bedanken; zijne broeders waren door hun rampzalig lot tot inkeer gekomen.

Och, wat een geluk! was hij van te vooren gedreven en gejaagd om die ongelukkigen te verlossen, nu was hij het nog meer. Al moest het zijn leven kosten, hij en zou niet dibberen noch niet aarzelen.

‘Daar en is maar de drake meer te vreezen,’ dacht hij, ‘en deze ook zal bezwijken, want Maria, Gods heilige Moeder, beschermt mij en de heilige Antonius en zal mij ook niet verlaten. God is met mij, wat vermag dan de duivel nog? De drake zal sterven onder mijn zweerd, ja, sterven, indien dat sterven heeten mag. Ik zal die heilige reliquie aan de grepe van mijn zweerd binden en mijn roozenhoedtje rond mijnen hals en laat ze dan maar komen. Och, troost u, mijne ongelukkige broeders! Het einde uwer pijnen en ellenden is nakend, en nu, in Gods name, vooruit!’

't En leed al niet lange of hij zag dat zijn weg recht

[p. 68]

naar eene rotse liep, daar hij van verre een groot rond hol in bemerkte.

‘Dat zal gewis wel dat duivelshol zijn,’ peisde hij. ‘'t Is goed. Onbevreesd zal ik er maar in trekken.’

Inderdaad, 't was de ingang naar Satans verblijf; de laatste boom, daar hij tegen stampte, zei het. Zoo, Benjamintje trok erin, met getogen zweerde; 't was een gang van ruim twee stappen breed en wel drie hooge. Alle twintig stappen hong er aan 't gewelf een doodskop, daar een roodachtig licht in brandde. Als hij in dien langen gang en al die afgrijzelijke doodskoppen zag, met hunne oogen vol vier en hunnen grinzenden mond, zoo verschoot hij; een ander zou verschrikt achteruit gegaan zijn. Dat verschot en hield maar eenen oogenblik aan, en hij stapte stout en bout vooruit.

Als hij nu al lange gegaan hadde, hoorde hij in de verte het gesnor van den leeuw die sliep.

‘Hij slaapt inderdaad,’ zei Benjamintje, ‘'t wijveken's slaapdrank is goed; maar 'k zal ik hem eenen plaaster leggen tusschen zijne twee ooren waarvan hij voor goed zal slapen. Heilige Maria en heilige Antonius, staat mij bij.’

En Benjamintje nam zijn zweerd met zijne twee handen en 't ging voorzichtjes vooruit.

Wat een afgrijzelijke beeste! Drie maal zoo groot en zoo sterk als de gewone leeuwen. Zijn benauwdelijke kop lag op zijne gekruiste voorpooten, en hij sliep en grolde dat de gang ervan daverde.

‘Hij en kan niet beter liggen,’ zei Benjamintje, en zijn zweerd sloeg met zulke kracht, dat 's leeuwen kop van boven tot van onder glad in tweên gespleten was! Geen stuiptrekkinge! niets!

‘De eerste is een,’ zei Benjamintje, en hij zochte in de lange haren der leeuwenmane achter de zeven sloters. Hij vond ze, en in een- twee- drie, was de eerste deure open. Nu moeste Benjamintje eenen diepen trap neêre, eenen trap wel van duizend treden. Als hij beneden kwam, was hij wederom in eenen gang, die wat breeder als de eerste, maar op dezelfste wijze verlicht was. Hij zette hem

[p. 69]

wederom aan 't gaan al wat hij gaan kon; hij was waarlijk gejaagd en zijne voeten en geraakten bijna den grond niet, louter van 't zeere gaan. Hij hoorde al gauw het benauwdelijk gegrol van den eenhoorn, den bewaker van de tweede deure.

‘Goed, hij slaapt ook,’ zei Benjamintje, ‘'k zal hem ook eene pille geven, gelijk den eersten.’ En wederom zijn zweerd met zijne twee handen nemende, stapte hij voorzichtjes op zijne teenen voort.

Eindelijk, daar lag de eenhoorn zoo lang als hij was uitgestrekt, met zijnen rugge tegen den eenen wand en zijne groote plompe pooten tegen den anderen: zijn kop met zijnen schrikkelijken hoorn, lag tegen de deure.

‘Onmogelijk ginder in dien hoek, zoo dichte de deure, mijn zweerd te zwaaien,’ peisde Benjamintje, ‘'k zal 't moeten anders aan boord leggen.’

Hij stapte voorzichtig over de twee achterste pooten en plofte zijn zweerd met zulk geweld achter het schouderblad in 't lijf van het wangedrocht, dat het er tot aan de grepe in zat. De beeste gaf zulk een afgrijzelijk gebrul dat al de doodskoppen van geheel den gang ervan over end weêr slingerden en dat het benauwdelijk was om zien.

Maar Benjamintje en kende noch vare noch vreeze en hij zei: ‘Gode zij dank! Ik heb het herte getroffen: is twee! Nu de sloters, ze zitten in den hoorn.’ Met eenen slag van 't zweerd was de hoorn af en de drie sloters rolden eruit. In een haai en een draai was de tweede deure ontsloten en Benjamintje stormde den tweeden trap neêre. 't Zweet liep langs zijn aangezichte, maar hij en gevoelde 't niet, louter van gejaagdheid om zijne broeders te verlossen.

Als hij eindelijk beneden kwam, vond hij den derden gang, vele breeder en hooger nog als de twee eerste, maar die ook met vierige doodskoppen verlicht was.

Nauwelijks had hij twee stappen in dien benauwdelijken gang gedaan, of al die grinzende koppen gaan aan 't knerseltanden, 't was om in den grond te zinken van schrik, en te zelver tijd hoorde hij in de verte het schrik-

[p. 70]

kelijk gebriesch van de drake. Benjamintje snakte zeere zijne flessche, goot de broedertranen op zijn hoofd, viel op zijne knie'n en bad om hulpe en bijstand. 't Was de laatste maar 't was ook de vreezelijkste bewaker, de afschuwelijke drake, met twaalf tijgerkoppen: de deze en sliep niet.

De doodskoppen hadden teeken gegeven en zij kwam aangestormd. Hij hoorde reeds hare wreede sprongen en hoe meer zij naderde hoe afgrijzelijker de doodskoppen knerseltandden. Benjamintje, door het gebed versterkt, stond gereed met zijn bebloed zweerd. De drake was daar, of beter zij stormde vooruit op vierentwintig schrikkelijke pooten en daarboven zag Benjamintje twee reken van zes benauwdelijke tijgermuilen met bloedroode oogen en afgrijzelijke tanden. Maar Benjamintje was onbevreesd en zijn zweerd zwaaiende, vloog hij het gedrocht te keere. Slag voor slag splette hij eenen kop en, eer de drake ooit den tijd hadde Benjamintje te bereiken, waren de zes bovenste koppen gespleten en 't bloed stroomde bij groote gulpen op de onderste, zoo dat de oogen ervan belemmerd wierden. De drake huilde en brieschte van de pijne en, half blind van al dat bloed, sprong zij toe zonder hem te treffen; maar Benjamintje zag duidelijk, zijn ooge brandde van heiligen ijver en zijn zweerd sloeg voort en trof slag voor slag eenen kop, zoodat 't gedrocht ten lange laatsten met elf gespleten koppen achteruit deinsde en vluchtte al tieren en schreeuwen van schrik en wee. Geheel de gang was van boven tot beneden bespat met het bloed der drake. Benjamintje, alsof hij vlerken hadde, zat de vluchtende drake op de hielen en sloeg en kapte en korf zoo deerlijk op haar afschuwelijk lijf, dat zij welhaast, bij gebrek aan pooten, en bijna uitgebloed, bleef liggen: nog een wreed en een laatste gebrul, en de laatste kop ontvong den genadeklop. De drake lag overwonnen en dood voor Benjamintjes voeten.

‘Gauw de sloters van de twaalf halzen gesnakt en de laatste deure ontsloten,’ sprak hij.

Als hij de laatste dikke deure op hare hangsels hadde

[p. 71]

doen draaien, vond hij daar het eigenste oud wijveken. 't Was over van blijdschap om de dood der drake, en 't wenschte Benjamintje wel honderd keeren geluk.

('t Vervolgt)

J. Leroy