Biekorf. Jaargang 10

[p. 49]

[Nummer 4]

Broederliefde
(Vervolg van blz. 41)

DEZE die Benjamintje vastgestekt hadde, spertelde en klauwierde om uit zijne handen te geraken; maar 't was al verloren moeite. Benjamintje hield wat hij hadde en de hekse was onmachtig tegen hem, om de reliquie, die op hare borst brandde gelijk vier, en doow en woeg dat zij onder 't gewicht bijna bezweek. Hare oogen puilden uit haar hoofd, haar mond bleef wagenwijd open en hare asem schuifelde, alsof er in haar lijf een geheel muziek aan 't spelen ware van binnen, het zweet leekte van haar aangezicht in groote druppels op den grond.

‘Rampzalige vrouwe,’ riep Benjamintje, ‘verkochte aan den duivel, wiens vuile deerne gij nu zijt, bekent dat gij machteloos zijt en niets en vermoogt, door de heilige Maagd Maria en den heiligen Antonius, die mij beschermen. Gij zijt in mijne macht en 'k en zal u niet

[p. 50]

loslaten vooraleer gij mij zegt waar mijne broeders zijn; gij weet het, 't is van hen dat gij daar zoo even hebt gezongen. Spreekt!’

Geen woord, maar sterker en sterker floot hare asem en wilder en wilder glarieden hare uitgepuilde oogen.

‘Gij en wilt niet spreken, welaan 't zij zoo, ik zal deze reliquie aan uwen hals binden en daar en is in Satans rijk niemand die er u zal kunnen van verlossen. Gij zult afgrijzelijke pijnen doorstaan en gij zult gestopen en gebogen gaan met uw hoofd beneden uwe knie'n en gij zult mij alzoo volgen overal waar ik ga, gelijk een hond zijnen meester. Gaat gij spreken?’

Een doof gegrol als van eenen beer kwam uit hare jagende borst; hare oogen schoten vier en vlamme en 't zweet liep feller en feller.

‘Waar zijn mijne broeders?’ vroeg Benjamintje.

‘Ik en wete het niet,’ zuchtte zij bijna onhoorbaar.

‘Gij liegt gelijk uw meester, maar 't is nutteloos, ellendige, ik zal u wel dwingen.’

‘Ik zal alles zeggen, maar doet dat gewicht van mijne borst, ik kan niet asemen, 'k late varen van spreken.’

Benjamintje schoof de reliquie op haren slinker schouder en bond ze daar stevig vaste.

‘Daar zi',’ sprak hij, ‘nu kunt gij spreken, ziet dat gij de waarheid zegt of...’

‘Ik zal de waarheid zeggen: uwe twaalf broeders zitten in een machtig slot diep onder de aarde. Daar is een gang die er naartoe leidt. Die gang is verdeeld in drie deelen, tenden het eerste deel, is er eene deure met zeven sloten, bewaakt door eenen duivel in leeuwengedaante. Gij moet hem kunnen over winnen eer gij die deure binnenkunt; want de sloters zitten gedoken onder zijn dik maanhaar. Die eerste deure open, daar zult gij eenen trap vinden; gij daalt dien trap af en komt nog eens op zulk eenen gang, maar wat breeder als de eerste. Gij zult wederom tenden dien gang, eene deure vinden gesloten met tien sloten en bewaakt door eenen duivel onder de gedaante van eenen éénhoorn, kunt gij hem overwinnen en dooden, 't is goed, slaat hem zijnen hooren

[p. 51]

af, de tien sloters om de deure te openen zitten erin. Dan zult gij nog eens eenen trap nêere moeten en nu zijt gij gekomen in het laatste gedeelte van den gang die ook uitkomt op eene deure; maar eene groote dikke deure gesloten met twaalf sloten en bewaakt door twaalf van Satans sterkste duivels, onder de gedaante van eene drake met twaalf tijgerkoppen. Kunt gij die drake ook overwinnen en dooden, dan zijt gij in Satans slot. Aan den hals van ieder der twaalf tijgerkoppen zult gij eenen sloter vinden waarmêde gij de deure kunt openen. 't Is in Satans slot dat uwe twaalf broeders alle dagen door twaalf duivels gefolterd en gepijnigd zijn, meer en weet ik niet, het overige zult gij ter plaatse wel te wete komen.’

‘Goed; maar hoe het hol, het begin van dien gang gevonden? Alwaar moet ik er naartoe?’

‘De boomen zullen het u zeggen; telt wel de boomen, van slag en aard, hoogte en dikte als de deze: als gij er tiene zult geteld hebben, stampt tegen den tiensten en hij zal u wijzen slinks of rechts, volgens dat de weg naar den hellegang loopt en kronkelt.’

‘Jamaar, jamaar,’ zei Benjamintje, ‘'t zuiverste en 't gewiste van al ware, dat gij met mij mede gingt tot daar, 't zal een bewijs zijn dat gij mij niet en bedriegt. Gauw maar vooruit...’

‘Dat en kan noch en mag niet zijn,’ zuchtte de hekse, ‘ten andere ik en wete zelve den weg niet, maar ik heb dat hooren vertellen van andere die, met bijzondere boodschap voor Satan, nog geweest hadden tot aan de poorte. Laat mij nu toch gaan of ik bezwijke, louter van lijden.’

Benjamintje wist wat hij moest weten en hij trok zijne reliquie weg. Nauwelijks was de hekse verlost of zij vloog de takken in, al kermen en weenen, dat haar tranen gelijk eene regenvlage op Benjamintje nedervielen. 't Was gelijk kokende water en de brave jongeling was deerlijk verbrand en leed afgrijzelijke pijnen.

‘Ach God!’ riep hij, ‘aanzie mijn lijden, ik biede het u ter verlossinge mijner broeders.’

[p. 52]

Die brandende tranenregen hield op en een schrikkelijke donderslag kletterde. Al de boomen rondom hem vlogen in spaanders en de grond daverde en borst open.

Benjamintje, bedwelmd door den slag, viel ten gronde en toen hij bekwam, 't was helder dag, maar wat stond hij ontsteld en verschrikt, als hij op twee stappen van hem, het verminkt lijk der hekse daar zag uitgestrekt liggen; haar nekke was gekraakt en haar gezicht, achterwaards gedraaid, was afschuwelijk, met die tonge die een voet lang uit haren mond hing.

‘'t Is die hekse,’ zei Benjamintje, ‘de duivels hebben haren nekke gebroken, haren hals vervrongen en hare tonge uitgetrokken, wat schrikkelijke wrake van Satan! Maar, 't is een bewijs dat zij mij de waarheid gesproken heeft.’

Elke andere mensch zou verschrikt op zijne stappen teruggekeerd zijn; maar Benjamintje, dat gouden herte, stelde zijn betrouwen op zijne hemelsche beschermers en, gedreven door de broederliefde, zoo was hij zonder vare of vreeze en zette zijnen weg voort. Zijn herte stroomde over van geluk; hij zou zijne broeders vinden en verlossen, niets en was te moeilijk, niets te lastig, als hij maar tot zijn doel gerochte. Wat zou zijne moeder en zijn vader toch gelukkig zijn! Wat blijdschap in huis bij hun wederzien, allen bekeerd en welgesteld; moeder zou herleven en vader zou wederom geestig zijn. Die en nog vele andere gedachten kwamen hem te binnen en gaven hem krachten en moed om alles te trotsen. Ja, maar, daar was eene eerste moeilijkheid. Daar er zoovele boomen vernield en in splenters lagen, hoe dien tiensten boom geteld en gevonden? Benjamintje en verzinde al niet lange, hij zou tegen allen stampen die hij tegenkwam.

Zoo, hij deed het en iederen keer dat hij gestampt had tegen zulk eenen boom, riep hij: ‘Langs waar naar Satans verblijf?’ En inderdaad, 't gelukte. Hij had reeds bateloos tegen zeven of acht boomen gestampt en als hij tegen den negenden stampte, begonnen al de takken benauwdelijk in 't ronde te slaan en daar kwam eene zware kinderstemme uit die sprak: ‘Recht vooruit, westwaards op!’

[p. 53]

Dat Benjamentje blijde was en moet niet gezeid zijn; de hekse en had hem niet bedrogen, dat was een nieuw bewijs. Zijn herte zwol van blijdschap en hij liep vooruit, zonder ooit de bramen te voelen die zijn gezichte en zijne handen schrabten dat er het bloed uitliep. Hij telde nauwkeurig en de tienste boom antwoordde:

‘Rechts op!’ En Benjamin sloeg rechts op en kwam op eene breede dreve, daar bijna geen een zulke boom meer en stond en 't leed zoo lange eer hij nog eens aan den tiensten boom kwam, dat hij, door vermoeidheid overwonnen, eronder nederviel. Hij en kon niet meer, zijne krachten waren uitgeput, zijne voeten in stukken en 't bloed stond in zijne schoen.

‘Ach God!’ zuchtte Benjamintje, ‘helpt mij toch, dat ik hier niet om en kome, geeft mij kracht en moed, en, moet ik lijden, enwel, ik zal geern lijden, als ik daarmeê bermhertigheid kan verwerven over mijne ongelukkige broeders’.

In dezer voege bad hij nog eenigen tijd voort, tot dat hij eindelijk, door de moedheid overmand, in slape viel.

Dan verschenen hem Maria, de Moeder Gods en de heilige Antonius, in zijnen droom; ze spraken hem moed en betrouwen in 't herte, en zetten voedsel bij hem en zalve voor zijne gekwetste voeten. En als hij wakker schoot, vond hij inderdaad nevens hem brood en melk en een fleschelken met zalve. Hij dankte wel duizendmaal den goeden God, zijne Moeder en den heiligen Antonius, at en dronk en gebruikte die zalve, en, o wonder, daar stond hij, kloeker en sterker als ooit en zijne voeten waren teenemaal genezen.

‘Dat moet hier de tienste boom zijn’, dacht Benjamintje, hij stampte en vroeg: ‘Al waar naar Satans verblijf?’

‘Altijd maar vooruit, nog drie dagen reizens’.

En Benjamintje, trok blij te moede, voort. Nog drie dagen, en hij ging aan het hol zijn van den hellegang; zijn herte poppelde van vreugde!

Als hij nu al lange gegaan hadde, nu en dan hem spijzende met het overschot van die wonderbroodtjes, zoo

[p. 54]

kwam hij wederom aan den tiensten boom. Hij zag hem al staan en was er te wege naartoe, als er daar al met eens van uit de lucht een doodskop voor zijne voeten valt en bontert gelijk eene katsebolle, en al bonteren altijd grooter en grooter wierd. Eindelijk, als hij stille bleef, was hij wel de grootte van een huis; in de oogkuilen laaide er een vier gelijk eene smisse en dat ijzelijk bekkeneel ging altijd open en toe, alsof het Benjamintje hadde willen inslokken.

Maar Benjamintje nam zijn roozenhoedtje in de eene hand en in de andere de heilige reliquie en stapte onbevreesd vooruit naar den boom.

Een afgrijzelijk gehuil kwam uit den doodskop, die in wilde vaart vooruitrolde, de dreve op, en die eindelijk te midden rook en vier verdween.

‘Ah Satan! gij meent mij de vreeze op het lijf te jagen, gij zijt er nevens!’ riep Benjamin, en, met den zelfden gang, stampte hij de schurse van den boom: ‘Alwaar naar Satans verblijf?’ klonk het.

‘Slinks om, nog eenen dag reizens’, riep de boom en zijne takken sloegen op en neêr, dat ze kraakten.

‘Goed’, zei Benjamintje, en met verdubbelden stap spoedde hij hem voort.

('t Vervolgt)

J. Leroy