Biekorf. Jaargang 9

In de sneeuw

HET sneeuwde. Twee meisjes, gezusters bij 't zien,
verdoold, aan de Panne, in de duinen,
gaan arrem en arrem, en werpen hun blik
vol angst, op de rijzende kruinen.

Het sneeuwde. De vlokken doorkrielden de lucht
en vielen zoo dapper en dichte:
zij kleefden aan kleeren, aan biezen, aan 't zand
en smolten op 't kindergezichte.

De grond was bedekt met een laken, zoo wit
als 't linnen dat komt uit de waschte,
een kleed ongestreken, nochtans zonder plooi,
dat hoogten, en leegten ook, paste.

Het sneeuwde. De weg lag voor hen, ongebaand,
en telkens zij zetten hun voetjes,
daar stonden, zoo diepe geprent in de sneeuw,
twee recht're, twee slinkere schoetjes.

[p. 312]

 

Zij gingen. Ze en spraken. Hun hertegeklop

 

wordt luider en luider, naarmate

 

zij dieper en dieper de duinen ingaan,

 

intusschen 't wordt donker en late.

 

 

 

De nacht zond haar vóórwacht, en rondom in 't veld

 

de duisternis speelde in 't gewemel

 

der vlokken, onzichtbaar, en vulde de lucht

 

van de aarde tot diep in den hemel.

 

 

 

De kinderkes dachten aan moeder, die zou

 

rond 't huizeke, in kanten en hoeken,

 

al weenen en roepen de duinen opgaan

 

en vruchteloos achter hen zoeken.

 

 

 

Zij stonden en luisterden. 't Scheen dat een stem,

 

lijk moeders, hun naam had geropen

 

en dichtergesloten, met blijder gelaat,

 

de kinderkes gingen aan 't loopen.

 

 

 

Zij liepen, och arme, ze en wisten waarheen

 

en klommen zoo goed zij nog konden,

 

tot boven de duinen, alwaar zij alleen

 

te midden de duisternis stonden.

 

 

 

Zij keken in 't ronde, zooverre de sneeuw

 

zooverre de nacht 't liet vermogen;

 

maar niets en verscheen dat hun ooit was bekend

 

en tranen ontrolden hunne oogen.

 

 

 

Zij riepen. Hun stemme weerklonk in de lucht

 

zoo eenzaam, en viel in de vlakte.

 

Geen antwoorde. En 't jongste zei: ‘Zuster, 'k en kan

 

niet verder meer gaan!’ en het zakte.

 

 

 

En 't ander, lijk moeder zou doen, nam het kind

 

en drukte't in beide zijne armen,

 

en meende zijn lichaam, zoo koud en zoo stijf,

 

met 't ijs van zijn eigen te warmen.

 

 

 

Daar liggen zij nu, in een bedde van sneeuw

 

en de Engelen Gods die 't bemerken,

 

van 't hoogste der Hemelen, dalen omleeg

 

en dekken ze bei, met hun vlerken.

 

 

[p. 313]

 

Zij stierven. En 's anderendaags, als de zon

 

had 't licht in het Oosten ontstoken,

 

ze 'n zag er geen kinders, geen lijken meer ook,

 

zij waren gedekt en gedoken.

Jer. Noterdaeme