Biekorf. Jaargang 9

[p. 209]

[Nummer 14]

Brabo
(Vervolg van bl. 198.)

BRABO en zijne mannen slopen nog dichter, en kropen van wederzijden onder struiken en takken tot dat zij geheel het rooversnest omsloten. Nu stormde Brabo al met eens vooruit, en viel als de donder, met opgeheven zweerd te midden der bende. In eenen sprong was hij bij hunnen aanleider. Met een woest gebrul was de reuze rechtgesprongen, en al zijne mannen met een. Maar nu klonk het strijdgeroep: ‘Leve onze keizer Julius Caesar! Leve 't heilig Roomen’ uit vijftig monden, en vijftig zweerden vielen als bliksems van uit het struikgewas op de verraste roovers, die nedertuimelden in hun bloed, eer zij ooit hen hadden kunnen verweren. Maar 't ging anders met Brabo, die reuze hadde met eene onbeschrijfelijke vlugheid, den blok waarop hij gezeten was, tusschen zijne machtige vuisten gegrepen en hij wierp hem met zooveel kracht naar Brabo, dat hij er onder verpletterd zoo geweest zijn, hadde hij hem niet als behendige

[p. 210]

strijder kunnen ontwijken. Nu hadde die reuze zijne slagbijle gegrepen waarmede hij met eenen slag eenen gewoonen boom als een jaarscheute af kon slaan. Brabo wachtte hem af. De reuze stormde op hem en sloeg benauwdelijk in 't ronde; maar hij sloeg gaten in de lucht. Brabo was kloek en behendig en wiste zoo dapper met den reuze om te gaan, dat hij, in eenen slag, hem den hand en de slagbijle in deerde deed stuiven; een tweede slag en de reuze viel met gekloofden kop aan zijne voeten zielloos neder.

In min tijd als ik het schrijven kan, lag geheel die afgrijzelijke bende dood, en Brabo en hadde geen eenen zijner mannen verloren.

‘Leve onze keizer! Leve Brabo!’ klonk het, en de trompen schalden ten zegen.

‘Dappere strijders’ riep Brabo fier, ‘gij zult de koppen der roovers, die gij verslegen hebt, mêenemen en aan den zadel binden, onze genadige keizer zal u beloonen, gij hebt het verdiend. Nu allen naar onze peerden en vooruit!’

Eenige stonden later zat Brabo met zijn volk te peerde en zij trokken voort zoovele mogelijk rechts op noeschende.

Na lange rijdens hoorden zij al met eens de trompen schallen, 't was 't zegeteeken, 't was Julius Caesar met zijn volk die naderde. Brabo bevool ook de trompen te steken en weldra kwamen zij bij malkâar op eene plaatse waar nu de stad Thorhout staat. Julius Caesar hadde ook een nest roovers overvallen en uitgeroeid; maar hij en was zoo gelukkig niet geweest gelijk Brabo: vier zijner mannen waren in den strijd gebleven.

Nu reisden zij voort en kwamen aan eene plaatse waar de Leye in de Schelde vloeit. Daar stonden reeds wat huizen en daken en Julius Caesar vond deze aldervoordeeligst voor handel en vervoer. Hij noemde die plaatse Gant, om zijnen name Gaius Julius, en schonk haar vele keuren en vrijheden. Vandaar volgden zij den loop der Schelde en kwamen aan die streke waar er overvloedig vele riet groeide.

[p. 211]

‘Almogende keizer,’ zei Brabo, ‘wij naderen de torre van reuze Druwoen.’ En inderdaad, eene ure daarna zagen zij in de verte het machtig slot, met zijnen hoogen torre, waar de reuze woonde.

De reuze lag daar nog uitgestrekt, gelijk hij gevallen was, alleenlijk miste hij eene hand en het hoofd. ‘Wat wreede kerel moet dat geweest zijn, mijn vriend Brabo! Uwe daad is zooveel te heldhaftiger en te roemrijker. Hier op deze plaatse, waar gij die schoone daad verrichtet, wil ik u beloonen. Werpt de hand des wreeden Druwoens zooverre gij kunt op de Schelde. Dit geschiede ter eere onzer machtige goden, die u in den strijd hebben bijgestaan! Zoo verre gij die hand kunt werpen, zoo verre ook zal de Schelde toebehooren, aan het land dat ik u, voor de wedervondste mijner zuster zal schenken. En, om dien worp van Druwoens hand, zal ik hier eene stad bouwen met name Handwerpen. Aan die stad zal ik keuren en vrijheden schenken boven al andere steden van 't roomsche rijk. Ik zal haar ook een wapen geven waarop ten eeuwigen dage, door eenen zilveren burgtorre en twee handen, uwe heldendaad zal verheerlijkt en herinnerd worden.’

Later wierd deze belofte letterlijk volbracht en vervuld en heden ten dage draagt de schoone stad Antwerpen nog fier en preusch dat prachtig en beteekenisvolle wapen.

Drie dagen later kwamen zij voor het slot van Megen. Nauwelijks was de valbrugge neder of de edele vrouwe Zwane lag weenend op de borst van den grooten keizer haren broeder, die haar liefkozende, in korte stonden gerust stelde over haar lot.

Al hare angst was verdwenen en veranderde in ongehoorde blijdschap, daar zij lucht aan gaf door feesten en fooien zonder weêrgâ.

Intusschen wierd Brabo geroepen bij den keizer, die, met Germana zijne zuster en hare twee kinders, in de schoonste zale van het slot gezeten was.

‘Brabo, gij waart tot heden mijn vriend, mijn vaandeldrager, maar nu zijt gij door deze daad mijn broeder

[p. 212]

geworden. Gij hebt mij mijne zuster weêrgegeven met hare twee bevallige kinders, Zwane en Octaviaan. Vraagt nu wat gij wilt en ik zal het u geven.’

Brabo was op zijn knie'n gezonken voor den keizer, en die groote held en vond voor den eersten keer van zijn leven, zijne tonge niet om te spreken, zoodanig was hij door dat onverwacht geluk ontsteld. Nochtans het beterde en, den keizer met onbeschrijfelijke dankbaarheid, beziende, sprak hij;

‘Machtige keizer van het onsterfelijk roomsche rijk, mochten uwe goden u en uwe goedhertigheid zegenen! Duizendmaal dank, och! hadde ik honderd levens, ik gave ze geerne voor u ten beste, aangezien ik zulke genade voor uwe oogen hebbe gevonden, dat ik mag vragen naar begeerte, enwel, ik wilde die jonge freule, dat edel kind Zwane tot vrouwe.’

‘Brabo’, zei de keizer, met een lachje, ‘ik en ben niet bedrogen en 't was met dat vooruitzicht dat ik u dien voorstel dede. Dat zal geschieden, Brabo!’ en hem zoenende naar roomsche geplogentheid, sprak hij: ‘Deze zoen voor 't aanschijn onzer goden, zij u als onweerroepelijke bekrachtiginge van mijn woord van keizer zijn, daarbij make ik u markgraaf van 't romeinsche rijk, het overige zult gij tot uwe groote vreugde vernemen den dag van uwe bruiloft’.

Eenige dagen later waren al de edellieden en vrijheeren der streke en van 't omliggende uitgenoodigd tot de trouwfeeste, van den grooten Salvius Brabo, met Zwane de nichte van keizer Gaius Julius. Men trok in prachtigen stoet naar den tempel van Mars en Pluto, die stond waar nu de stad Leuven staat, 't was daar dat alle heeren van 't roomsche rijk, de goden gingen loven en geschenken doen, 't was daar ook dat Brabo, zoo gij zult vernemen, getrouwigheid beloofde aan zijnen keizer; daarom wierd die plaatse Loven genoemd gelijk ze heden nog heet.

De tempel was buitengewoon rijk versierd voor de plechtigheid, en Julius Caesar deed, tot deze gelegentheid, zeer groote geschenken aan de goden Mars en Pluto.

Als nu de heidensche plechtigheden ten einde waren,

[p. 213]

verklaarde Julius Caesar, voor al de uitgenoodigden, dat Brabo markgrave van Roomen was, en dat hij hem nu hertog miek van de gansche streke tusschen de Leye, het woud van Zoningen de uiterste palen van 't land der Nerviers en 't land van Keulen en de Schelde, zoo verre als de hand van reuze Druwoen geworpen wierd. Alle de vrijheeren dier streke waren tegenwoordig en zwoeren Brabo trouwe en dienstbaarheid.

Naderhand miek Julius Caesar, zijnen neve Otavius, koning van Keulen, die ter gedachtenisse zijner moeder den bijnaam nam van Germanius en zijn volk Germanen.

Julius Caesar deed het slot van Megen geheel vernieuwen, want zijn zuster had besloten daar haar leven te eindigen niet te verre van hare dochter, en Brabo haren redder en schoonzoon. Sedert dien wierd dat slot Nieuwmegen genaamd, gelijk het heden nog den naam draagt.

Het land waarvan onze held Brabo de eerste hertog was wierd om zijnen naam Brabosland of Brabant geheeten, en al de hertogen van Brabant waren ter zelvertijde gelijk Brabo, markgraven van 't roomscherijk. Zoo is het uit te leggen hoe de hertogen van Burgondiën marckgraven van Roomen waren.

Eer ik sluite met Brabo 's dood en nakomelingschap, wil ik nog schrijven wat ik nog gevonden hebbe en dat min of meer betrek heeft met Brabo.

Op zekeren dag dat hij met Julius Caesar rond Loven op jacht was, zag hij eenen overgrooten arend. Julius Caesar schoot hem, en later daar een slot of burg bouwende, gaf hij het den naam van arendschot, nu nog Aerschot.

Men vertelt ook nog, dat zij ook eens op jacht te gare, eenen hert zagen. Brabo en Julius vervolgden hem zoo lange, dat het dier moede en afgemat, ziende dat er geen ontkomen mogelijk en was, weenende voor 's keizers voeten nederknielde, als of het om genade smeekte. 't Schijnt dat de herten waarlijk tranen weenen als zij de dood voor oogen zien. Julius Caesar was daar zoodanig van aangedaan dat hij den hert spaarde. Hij deed hem eenen halsband aan waarop er geschreven stond:

Julius Caesar heeft mij gevaân
maar door zijn edel herte liet hij hem nog gaan.

[p. 214]

Vele honderden jaren daarna wierd die hert wederom gevangen en als men 't vel afstroopte, vond men dien halsband in zijn vleesch gegroeid, maar de letters waren nog schoon leesbaar.

Nu om te eindigen wil ik u verklaren dat Brabo te Leuven een groot sterk slot deed bouwen, en middelertijd woonde hij op 't slot van Coudenburg bij Brussel. Hij en had maar een kind, eene dochter Brabantiana die later in huwelijk trad met Aertsaert, den zoon van Hoeyoen, heere van de Ardennen, die zijnen naam liet aan de stad waar hij verbleef, en die ten dage nog Hoei heet.

Eindelijk legden Brabo en Zwane hun hoofd neder en Aertsaert volgde hen op en nog lange jaren was het nageslacht van Brabo aan 't bestier van het hertogdom Brabant.

J. Leroy