Biekorf. Jaargang 9

[p. 193]

[Nummer 13]

Brabo
(Vervolg van bl. 188.)

ZIJ heeft twee kinderen, eenen zoon Octaviaan, en eene dochter die, gelijk hare moeder Zwane, naamt.

‘Hoe? gelijk hare moeder, maar mijne zuster heet Germana,’ riep Caesar.

Nu vertelde Brabo geheel de geschiedenisse van de vlucht van de Zwane; en hij voegde erbij: ‘Als gij in strijd waart tegen Ariovistus, koning der Sassen, was haar man Karel, dus na de dood zijns vaders, koning van Tongeren geworden en hij nam de wapens op om met de Sassen tegen U te strijden. Hij wierd door de goden gestraft en sneuvelde in den slag van Bezanson. Zijne vrouwe, uit vreeze voor uwe wrake, liet het bestier van het land over aan koning Ambiorix, eenen bondgenoot, en zij vluchtte weg met hare twee kinders. Genadige vorst, is uw gemoed ten haren opzichte nog niet verbitterd?’

[p. 194]

‘Neen, Brabo, ik bemin ze nu nog meer als ooit, omdat zij ongelukkig is: zij is weduwe en leeft ievers verdoken met een herte vol angst en verlegentheid. Zij en moet 't gedrag van haar man niet uitboeten, ten anderen, wie weet, misschien handelde Karel alzoo niet omdat hij tegen mij was, maar omdat hij vreesde dat ik in 't land van Tongeren zou vallen en alzoo 't verblijf van mijne zuster ontdekken. Zegt, Brabo, waar is mijne zuster, ik wil, ik moet ze zien.’

‘Welnu, machtige keizer, dat de goden u zegenen om uwe goedhertigheid, uwe zuster, de edele Germana is op 't slot van Megen, langst de Maas, zij bezit uitgestrekte landen en wouden en leeft geheel verdoken. Zij en heeft met niemand geen gemeens, hare kinders en hare teergeliefde Zwane zijn haar eenige troost en bezighoudinge.’

‘Maar, zijt gij zeker dat die vrouw Zwane, waarlijk mijne geliefde zuster Germana is? Verhaalt mij eens, hoe gij haar verblijf ontdekt hebt.’

Brabo vertelde nu in 't lange en in 't breede geheel die gevaarnisse met de Zwane, hoe hij alzoo aan 't slot van Megen kwam enz. enz., en eindelijk haalde hij het elpenbeenen kistjen uit, en gaf het den keizer, zeggende: ‘Daarin zult gij eenen kostbaren schat vinden, dien gij bij uw vertrek uit Arcadiën uwe zuster in bewaringe gaaft; dat zal voor u een onwêerlegbaar bewijs zijn, dat de edele vrouwe Zwane, waarlijk uwe geliefde zuster Germana is.’

Als Julius Caesar dat beeldeken van Jupiter zag, sprongen de tranen uit zijne oogen. ‘Ja 't is zij!’ riep hij, ‘mijne Germana! Morgen vertrekken wij naar Megen. Brabo, de dienst dien gij mij heden bewezen hebt, overtreft al de voorgaande, vraagt van mij wat gij wilt, ik zal 't u geven. Gaat en verwittigt mijne mannen, dat zij hen gereed maken om morgen met zonopstaan te vertrekken, en komt dan weder om 't overige uwer gevaarnisse te vertellen.’

Een halve uur later trad Brabo wederom 's keizers tente binnen, met het hoofd en de rechtere hand van den

[p. 195]

reuze Druwoen in eenen doek, en hij vertelde den keizer zijnen strijd en zijnen zegepraal over den reuze Druwoen; zijne ontvangst bij Eidier enz., hetgene wij alreeds weten.

Als Julius, die tot het einde toe aandachtig en met smake hadde geluisterd, nu dien schrikkelijken reuzenkop en die hand aanschouwde, was hij over van blijdschap, en hij zei: ‘Brabo, ik ben fier en trotsch over u, gij zijt uw bloed en uwe afkomste weerdig. Draagt dit zegeteeken mêe, ik wil het de goden offeren ter plaatse zelve van den strijd.’

's Anderendaags vertrok Julius Caesar, met Brabo en met hunne dappere strijders, rechte naar Camerijk waar hij keuren en vrijheden gaf, en gebood die plaatse voortaan de Camer des heiligen rijks te heeten. Vandaar trok hij voort, tot dat hij bij eenen berg kwam waarop een sterk slot stond. Hier moest hij stilhouden, een zijner magen, een ridder van zijn gevolg, Cassius genaamd, wierd ziek en stierf. Hij wierd begraven boven op den berg, nevens den tempel van Jupiter. Sedert dien heeft die berg den naam van Cassiusberg en later Casselberg gekregen. Drie dagen later vertrokken zij en kwamen aan een bosch zonder ende, geheeten 't felle woud zonder genade, omdat het vol roovers zat, die alle reizigers uitstroopten en vermoordden.

‘Brabo, mijn lieve en dappere vriend, hier hebben wij een goed werk te verrichten,’ zei de keizer, ‘wij moeten dit woud kuischen en schuimen. Een rooversnest in 't heilig roomsche rijk, dat en mag ik niet dulden. Neemt gij de helft mijner mannen en slaat slinks op, gaat een ure verre in die richtinge, dan zult gij rechts gaan en stillekens noeschen, ik zal het tegenovergestelde doen, met het overige der mannen, zoodat wij wederom tot malkaar moeten komen. Nu en dan zal ik de trompen doen blazen, doet gij het zelfste, 't zal een teeken zijn om malkâar, is 't noodig, te helpen, of om malkâar na de kuischinge weder te vinden. Gij kent de verschillige seinen en zult weten wat het beteekent. Hebt gij 't wel verstaan?’

[p. 196]

‘Geheel wel, genadige Keizer,’ zei Brabo, ‘en ik bedank u voor de eere die gij mij aandoet.’

Brabo, aan 't hoofd van vijftig dappere strijders, reed vooren op, door de nauwe kronkelende wegeltjes. Hij hadde zijnen helm neder getrokken voor zijn gezichte om niet gekwetst te zijn door de overhangende takken, die als zoovele geeselroeden hem gestadig op hoofd en lijf sloegen.

Als hij eene ure verre alzoo gereisd hadde, zonder iets te hooren of te zien, en als hij recht eenen weg die breeder was als de andere aan zijn rechterhand zag, hoorde hij al met eens in de verte een groot getier, als van menschen die wilde feeste hielden. Hij keerde hem om en riep: ‘Mannen, nu rechts op, drie en drie, houdt u strijdveerdig, 'k geloove dat de droezen ginder kerremesse houden. Wij moeten van de gasten zijn en opgepast! en zonder vreeze, niemand gespaard!’

Na nog wat rijdens in de grootste stilzwijgenheid, hield Brabo zijn peerd in, allen stonden stille. Nu hoorden zij klaar en duidelijk, dat zij dichte bij een rooversbende waren die bezig zaten aan 't brassen om ievers eenen geroofden buit.

‘Luistert, mannen’, sprak hij, zoo stille mogelijk: de peerden in den bosch gebonden, want op onze peerden en kunnen wij niet strijden in eenen bosch, en tien mannen blijven hier de wacht houden, wel verdoken en gereed tot verweer. Als 't noodig is kunnen zij den noodhoorn steken.’

In eenige oogenblikken was dit bevel uitgevoerd en Brabo aan 't hoofd van zijne mannen, trok in de grootste stilte vooruit; zij naderden en naderden zeodanig, en zij kwamen zoo dichte, dat ze schoone de roovers daar zagen rond een groot vier in eene wijde opene plaatse. De eene lagen, de andere zaten overende, nog andere liepen rond met stukken van schapen of kalvers, die ze in de vlammen van dat vier geroost en gebraden hadden.

Men zag er ook die, met groote kruiken bier, overal de ledige bekers gingen vullen en 't was mij daar een leventje, 't was smullen en drinken, roepen en tieren, en

[p. 197]

dat met zulk een wreede wildheid, dat men zou gezeid hebben dat het spoken uit de helle waren die kerremesse hielden om eene prooi. Zoo vele te meer dat ieder roover eerder aan eenen drommel geleek als aan eenen mensch. Hun ruw ongekamd lang rost haar, hong in dikke pezen op hunne naakte schouders, of stond boven op hun hoofd half rechte, of hong voor hun afgrijzelijk gebaard gezichte.

Rond hunne lenden hadden zij een dierenvellen rok, die tot aan hunne bloote knie'n kwam. Hunne voeten zaten in dikke vellen zakken, die hard aan hunne beenen van onder vastegebonden waren. Daarbij slingerde aan hunne rieme eene wreede slagbijl rood of roste uitgeslegen van 't bloed der vermoorde menschen.

Te midden in dien kring van wangedrochten, dicht bij 't vier, zat op eenen blok, een kerel gelijk eene reuze, te knagen aan eene schapenhespe, een overgroote beker vol bier stond nevens hem op den grond.

Al met eens sprong die afschuwelijke vent rechte, met zijnen beker in de hoogte.

‘Mannen,’ riep hij dat 't dreunde door de boomen, ‘ter eere van Thor en zijnen donderhamer!’

Daarop nam hij eenen slok uit zijne kruike en spoog het hooge in de lucht. Allen rezen rechte en deden gelijk hij.

‘En de beker ten gronde geledigd,’ riep hij, ‘opdat de donder ons niet en verbrande!’

In eenen langen slok waren alle bekers ledig en ze gooiden ze op den grond terwijl zij allen nedertuimelden om voort te knagen en te bijten in hun stuk schapenvleesch.

‘Mannen,’ zei Brabo, ‘ik heb die droezen geteld; daar zijn er zestig op den kop. Wij zijn gevijftigen. 't Zal ook kermisse zijn voor ons. Luistert hoe wij het gaan aan boord leggen. Ik spring met woest geweld uit de struiken te midden hunnen kring, en 'k valle hunnen hoofdman aan, hij is de mijne. Zij zullen verschieten en, terwijl zij allen naar mij gekeerd, hen zullen bereiden om hunnen hoofdman te helpen, zult gij allen onder het geroep van: “Leve onze keizer Julius Caesar! leve

[p. 198]

't heilig Roomen!” dat volk al achter bespringen en kort en kleene maken. Zoo nu, opgepast en dapper gestreden. Eene belooning aan dezen die mij meest van die droezenkoppen kan brengen.’

('t Slot volgt)

J. Leroy