Biekorf. Jaargang 9

[p. 182]

Brabo
(Vervolg van bl. 173.)

ALS dat nu alzoo reeds vijf of zes maal gebeurd was, begon Brabo, die in 't eerste razende was om zijne onmacht tegenover zoo een weerloos dier, te denken dat die zwane hem ievers naar eene gevaarnisse leidde; en zijne razernij veranderde in onvermoeibaren moed om de zwane te volgen; alzoo gerochte hij, altijd geleid, aan eenen stroom, die heet de Maas, waar hij wederom eene schuite vond. Hij sprong erin en roeien was roeien achter die zwane die zoo rap en snel aan 't zwemmen ging dat hij ze nooit noch krijgen noch genaderen en kon. Dat verwonderde hem, geen twijfel meer, een zijner menigvuldige goden zat daar onder en dat gaf hem nieuwen moed.

Eindelijk al over den oever zag hij in de verte een sterk slot met torre en kantelwerk. En terwijl hij stond te kijken zag hij zijne zwane uit den stroom vliegen rechte naar dat slot.

In eenen stond was hij aan kant, klauterde den oever op en hij daar naartoe. Als hij naderde zag hij dat het slot rondom omwald en omwaterd was en dat de schoone zwane erin aan 't spelen ging, alsof zij met haren vervolger den spot wilde drijven. Dat verbitterde Brabo, en eenen nieuwen pijl uit zijnen koker gehaald hebbende legt hij aan op de zwane.

Op dien oogenblik vliegt daar een raam open en eene vrouwe roept vol angste en schrik in grieksche tale: ‘Onbekende ridder, wie gij ook zijt, ik smeeke u bij onze goden en doodt toch mijne zwane niet!’

Brabo verschiet omdat hij hem hoort aanspreken in zijn eigene tale, door eene vrouwe in zulke verre streken. Hij en weet niet of hij droomt of waakt, zijn boge zinkt neêr en hij roept in de zelfste tale: ‘Edele vrouwe, wie zijt gij, dat gij mijne tale spreekt?’

De vrouwe dit hoorende verschrikt nu ook, want in haren angst heeft zij eene onvoorzichtigheid begaan die haar verraden heeft, zij weet het en daarom vraagt zij:

[p. 183]

‘Schoone en fiere ridder, belooft gij op uw ridderswoord mij te helpen en te verdedigen? Ik ben ten onrechte vervolgd.’

‘Ja, dat beloof ik u, zoo waar als ik Brabo heete en Caesars vaandeldrager ben. Geen haar van uw hoofd zal gekrenkt worden en mijn zweerd is te uwer verdediginge.’

Bij deze woorden gaf de vrouwe een schreeuw van blijde verrassinge.

‘Brabo! Brabo! leve Troye! Een oogenblik. Ik zal de brugge nederlaten, wij en spreken voortaan op zulken afstand meer, gij zult binnen komen!’

Voor dat Brabo al zijne zinnen te gare hadde was de brugge neder en wierd hij in 't slot geleid, waar hij eene overschoone vrouwe vond met twee engelkens van kinders, een zoontjen en een dochterken van rond de zestien jaren.

Van zoo dat Brabo in de zale tord riep zij uit: ‘Brabo, ik ben Germana, de halve zuster van Julius Caesar, uwen keizer. Hoe gaat het met hem?’

Brabo eerst uit zijn lood gesmeten door die plotselinge veropenbaringe, bedankte zijne goden en viel op zijne knie'n voor Germana, en deed ootmoedigen dienaar. Van wederzijden wierd alles verteld tot de minste omstandigheden, en Brabo beloofde Julius Caesar met zijne wedergevonden zuster te verzoenen. Zoo dat Germana's schrik en verlegentheid in onbeschrijfelijke blijdschap veranderden. Zij verlangde haar herte uit om haren broeder te zien en hem op haren boezem te drukken.

‘Ik zou nochtans iets moeten hebben,’ zei Brabo, ‘om te bewijzen dat ik u waarlijk gevonden hebbe.’

Daarop haalde zij een elpenbeenen kistje, waarin er een beeld lag van Jupiter in alderfijnste goud, met edelgesteenten bezet.

‘Toont hem dit,’ sprak zij, ‘hij gaf het mij daags voor dat hij Arcadiën verliet en naar Roomen trok, met zijne zuster Julia en haren man, hij zal het wel herkennen, want hij hield eraan als aan zijne ziele.’

Brabo vertrok met zijnen schat, en beloofde dat zij in 't korte goede tijdinge van hem zou ontvangen.

Hij kreeg een van de beste peerden uit den stal, met

[p. 184]

stalen schild en spere om hem des noods te kunnen verdedigen.

Zoo uitgerust en gewapend vertrok hij rechte naar Camerijk, of hij meende het, maar hij verdoolde deerlijk en na lange rijdens, gerochte hij in eene streke waar dat het al riet was dat hij zag, en zoo hooge dat het aan eenen bosch geleek. Brabo en ging voor niets om en reed er dwers door, tot dat hij kwam aan een breed water, waarlangst er een sterke brugge, met nen machtigen torre stond; aan dien torre was er met eene dikke keten eene welgemaakte boot vast, die geheel geschikt was om man en peerd gemakkelijk over te zetten.

‘Hier moet ik over,’ peisde Brabo; hij keek overal rond achter den schipper en begon reeds gereedschepe te maken om in den boot te stappen. Toen al met eens een felle reuze, zijnen vreezelijken kop door een der ramen van den torre steekt en roept:

‘Weg daar, trawant of betaalt den tol: in eenen stond ben ik bij u en 't zal uw leven kosten.’

Brabo door die onbeleefde tale erg beleedigd wierd gram en sprak:

‘Woeste kerel! wat hebt gij mij voor trawant uit te schelden? weet dat ik een man ben uit het roomsche leger, een bloedverwant van den keizer Julius Cesar, aan wien alle land, aan dezen kant der zee, gehoorzaamt en dienaar doet; en spreekt mij dus van geenen tol en zijt voortaan beleefder.’

‘Heer ridder,’ wedervoer de reuze op spottenden toon, ‘al ware de keizer hier zelve, met al zijne ridders, dan nog zou hij tol en pand betalen, dat is peerd en wapen en de rechtere hand, of 't zou hem 't leven kosten. Ik ben reuze Druwoen, aan mijn zweerd en heeft er nog nooit een ridder weêrstaan; duizenden hebben hier 't lijf verloren, die gelijk gij stout genoeg waren tol en pand te weigeren. Welnu, ridder lief, den tol of uwe ziele, maakt het kort, wat is uw antwoord?’

‘Ik verwacht u, wreede roes Druwoer, en 'k zal u leeren dat Brabo's ziele zoo diepe in zijn lijf zit, dat uwe spere of zweerd haar niet vinden en zullen.’ 's Reuzen-

[p. 185]

kop verdween onder 't uitspreken van eene ijzelijke verwenschinge. Brabo zette hem vaster op zijn vierig ros, verspande zijnen helm, schikte schild en spere, en wachtte alzoo met razende gemoed den wreeden reuze af.

't En leed niet lange of de groote deure van de torre draaide op hare herren en de reuze, gewapend van kop tot teenen, op een machtig peerd gezeten, stormde met gevelde spere, op Brabo los. Deze gaf zijn peerd de spoore, dat 't brieschend vooruitsprong. Vreezelijk was de botsinge der twee kampers. 's Reuzen spere vloog in spanders op Brabo 's schild. Maar deze hadde beter gemikt en zijne spere was zoo geweldig in Druwoens lijf gegaan dat zij al den rugge uitkwam.

Druwoen stortte dood uit den zadel. Brabo sprong van zijn peerd en met zijn zweerd sloeg hij reuze Druwoen zijnen kop af en zijne rechtere hand, bond dit al te gare aan zijnen zadel en reed voort langs dien stroom die Schelde hiet.

Lange nog reed hij eer hij menschen zag, en hij verdoolde weder maar dat en miek hem niet droevig, integendeel, fier en tevreden over zijn heldendaad reed hij al liedtjes zingen uit zijne jongere dagen.

Eindelijk kwam hij aan een slot, en voor dat slot stond er een eeke die zoo groot en breed van kroone was, dat er wel vijfhonderd menschen hadden kunnen onder staan. Onder dien boom lag een ridder, de heere van dat slot, die, als hij Brabo den fieren ridder zag komen, opstond en geheel beleefd hem te gemoet ging.

‘Wel Edele Heer van dit slot, waar ben ik hier en aan wien heb ik de eer te spreken?’ vroeg Brabo.

‘Edele ridder, gij zijt hier aan 't slot van Couderland in het land der koninginne Zwane van Megen wier forestier ik ben; mijn naam is Eidier en mijn herte is allen ridder genegen, die mij met een vriendelijk bezoek op mijn slot komt vereeren.

Maar wie zijt gij, fiere ridder, gij schijnt alsof gij uit eenen fellen strijd kwaamt: uw schild is gerampt en uwe spere met bloed bedekt. En wat schrikverwekkende menschenkop hangt er daar aan uwen zadel?’ ‘En zijt

[p. 186]

noch verschrikt noch begruuwd om hetgeen hier aan mijnen zadel hangt, ik zal u alles vertellen; maar laat mij hier eerst onder dezen boom wat rusten want, ik zitte reeds acht en veertig uren te peerde, ik ben verdoold en 'k en kenne noch weg, noch wegel. Ik ben Brabo de vaandeldrager van Julius Caesar, den almachtigen Keizer van Roomen en ik kome van uwe koninginne Zwane, van wie ik eene dringende boodschap bij den Keizer moete doen.’

Als de forestier Eidier dat hoorde, geleidde hij Brabo met vele eere ende vreugde binnen op zijn slot, waar hij hem eene smakelijke maaltijd deed opdisschen.

Onder 't drinken van eenen lekkeren beker, vertelde Brabo al zijne wedervaarnisse en hoe hij reuze Druwoen doodde, en zijn hoofd en rechtere hand mede hadde, om het als zegeteeken aan den Keizer te toogen.

‘Wat!’ riep Eidier, ‘gij hebt Druwoen gedood, gij moet daarom de sterkste ridder zijn van geheel het keizerrijk; want niemand heeft ooit Druwoen wederstaan of hij bekochte het met zijn leven. Ridder, gij hebt de hoogste daad gepleegd die ooit een held verrichtte. Uw name zal geprezen zijn in geheel het land van Maes en Schelde, en eeuwig zullen onze barden uwe heldendaad bezingen. Gij zult bij mij den nacht overbrengen, ik zal boden zenden overal in 't ronde; opdat al wie ridder heet, u dezen avond kome geluk wenschen, en met mij over Druwoens dood fooie vieren.’

Brabo aanveerdde, en dien avond tot late in den nacht, wierd er blijdag gevierd en Brabo wierd bezongen en vereerd van al de ridders die daar gekomen waren.

's Anderendaags vertrok Brabo en vele ridders deden met Eidier hem een uitgeleid, tot dat hij op den roomschen heirweg was; hier gaven zij eene beschrijvinge van den weg dien hij volgen moeste en namen van hem afscheid onder het geroep van ‘Leve onze keizer Julius en leve onze Brabo, de koene kamper!’

Twee dagen later kwam Brabo zonder verdere gevaarnissen te Cleven aan. 't Was tien dagen dat hij vertrokken was en de keizer hadde reeds menigmalen naar hem

[p. 187]

gevraagd, en daar en was niemand die iets van hem wiste.

Als men den keizer de mare brachte dat Brabo wêere was, kwam hij uit zijne tente en ging hem te gemoet.

‘O mijn vriend!’ riep hij, ‘waar hebt gij zoo lange geweest? uwe jacht heeft wel lange geduurd, wat wild brengt gij mede, uwe spere is al in bloed, is het de kop van eenen beer of van een wild zwijn dat daar aan uwen zadel slingert?’

‘Almachtige keizer van 't goddelijk roomsche rijk,’ sprak Brabo, van zijn peerd springende en den gewonen knieval doende ‘ik heb lange weg geweest; maar de goede tijdinge die ik u melden zal en de schoone gevaarten die ik beleefd hebbe, zullen bij uwe hoogheid alles herstellen.’ ‘Gij en hebt niet te herstellen, mijn vriend,’ zei de keizer, Brabo oprechtende, ‘spreekt, vertelt, ik snakke naar hetgene gij gaat verhalen. Laat uw peerd wegleiden doet uwe harnas en wapens af ik verwacht u in mijne tente.’

Eenige stonden later, terwijl Julius Caesar rustig uitgestrekt lag opzijnen rijk gekussenden ligstoel of rustbedde, gingen de voorhangen der tente open en Brabo trad binnen. Op een teeken van den keizer strekte hij hem uit op een anderen, niet min rijkversierden rustzetel en Brabo begon:

‘Groote keizer, mijn edele meester, schitterende telg uit Hector van Troyen gesproten, ik hebbe nieuws van uwe zuster Germana, ik wete dat zij op geheel oneerlijke wijze haar ouderlijk huis ontvlucht is met zekeren Karel, kleenzoon van Cloadich: moest gij haar wederzien, zal zij genade vinden in uw keizerlijk herte?’

De keizer verschoot bij die woorden en sprong overend op zijn kussen. Zijn ooge straalde van blijdschap.

‘Wat! mijn lieve Brabo, de goden zijn gedankt, gij zoudt mijne zuster Germana gevonden hebben, zij leeft nog... Ik zou haar nog zien... O wat blijde tijdinge!... Maar waarom spreekt gij van genade, zegt?’

‘'t Is omdat ik haar mijn ridderwoord gegeven hebbe ze te beschermen, ten prijze van mijn eigen leven.’

[p. 188]

‘Gij zijt een edel herte, Brabo, zij en heeft niets te vreezen, alles is haar uit der herten vergeven, bovendien ik verlange om ze te zien. Waar is zij?’

‘Ja maar, genadige keizer, gij moet alles weten. Als zij gevlucht was is zij met Karel, zoon van den koning van Tongeren in echt getreden.’

('t Vervolgt)

J. Leroy