Biekorf. Jaargang 9

[p. 171]

Brabo
(Vervolg van bl. 159.)

OP het zien van al die zwaantjes, was daar een van 't gevolg die zijnen drift tot schieten niet meer en koste bedwingen: hij nam eenen pijl, lei hem in zijnen boge en schoot op de schoonste van de bende. Het dier ontweek het schot en, o wonder! het vloog verschrikt in Germanas schoot, alsof het daar zijne schuilinge zoeken wilde.

Germana was hierover zoo verblijd als verwonderd: gij moet weten, de zwane is de vogel der afgodinne Venus die, door AEneas, zoon van Anchises, van Trooyen afkomstig was. Dat was voor haar een ondoolbaar voorteeken van geluk; daarom wilde zij weten hoe men die dieren in die streke noemde. Men antwoordde haar dat men ze zwanen hiet. Dan riep zij: ‘Bij al de goden en de godinnen van 't roomsche keizerijk, ik en wille voortaan geenen anderen name meer dragen als Zwane, ter gedinkenisse van deze wonderbare gebeurtenisse.’ Later, om die zelfste reden, gaf Julius Caesar aan de stad, die in die vlakte gebouwd was, den name van Zwanendale, welke name later verfranscht wierd in vallée des cygnes, en Valenciennes geworden is.

Germana, of voortaan Zwane, laaide en streelde het zwaantje en zij en wilde er niet meer van scheiden. Zoo reisden zij voort en zonder andere gevaarnisse kwamen zij eindelijk aan 't slot van Koudenberg bij Brussel, daar Karels beste vriend woonde. Zij wierden daar met vele eere en vriendschap ontvangen. Binst zijn verblijf op dit slot kreeg hij de mare van zijns vaders afsterven, zoo dat hij niets meer te vreezen en hadde en dat hij boden afzond naar zijn geboorteland. Als men het nieuws vernam, dat 's konings zone, die recht hadde op de kroone en op den throon, nog leefde en te Koudenberg verbleef, kwamen al de bijzonderste edellieden van 't land hem vol blijdschap zegevierend inhalen en ze geleidden hem, met zijne vrouwe Zwane, te midden het joelende volk, naar Tongeren, daar hij als opvolger zijns vaders, koning van 't land uitgeroepen wierd.

[p. 172]

Hij bestierde met wijsheid, in vrede en in voorspoed, en hij had twee kinderen: eenen zone Octaviaan en eene dochtere, die Zwane noemde, nog ter gedenkenisse van die wondere gebeurtenisse. Eenigen tijd nadien lag Ariovistus, koning der Sassen, in bloedigen strijd met Julius Caesar, wegens een deel van Galliën, dat Sequania genaamd was, en dat later het graafschap wierd van Burgondiën.

Karel, de wrake vreezende van Caesar over de schakinge zijner zuster, wilde hem beletten dieper in Galliën te komen en alzoo tot bij hen te geraken. Daarom trok hij ten strijde voor Ariovistus en tegen den roomschen overweldiger, maar ongelukkig, in den slag van Besançon, wierd het leger van Ariovistus verpletterd en Karel verloos er het leven met duizenden van zijne mannen. Als zijne vrouwe 't droevig nieuws vernam, was zij verschrikt voor haren broeder en, het bestier overgelaten hebbende aan eenen bondgenoot, koning Ambiorix, vertrok zij heemelijk naar Megen, op den oever van de Maes, daar Karels vader een sterk slot had doen bouwen.

Daar leefde Zwane afgescheiden van de wereld, bijna onbekend, met hare lievelingen en met hare zwane die in den wal zwom rond het slot. Haar liefste tijdverdrijf was hare zwane te spelen en ze met eigen handen te spijzen, ter gedachtenisse van haren man en uit eerbied voor Venus en van Trooyen.

Wij staken hier onze wat drooge geschiedenisse van Karel en Germana, nu Zwane; wij laten die bedroefde weduwe, daar op haar slot te Megen, te midden hare lievelingen, haar diep gekwetst herte stilletjes genezen en wij keeren weder naar onzen held Brabo, dien wij te Roomen bij Julius Caesar gelaten hebben.

Als Julius Caesar het leger van den Sassenschen koning verslegen hadde, kwam hij met zijnen trouwen vaandeldrager Salvius Brabo, op het slot van Cleven, om te rusten. Brabo en was geen man om te rusten; nooit moede, zoo en droomde hij maar van kampen en gevaarnissen; daarom nam hij van zijnen meester afscheid.

Gewapend, van top tot teenen in 't stalen harnas, met

[p. 173]

zijnen boge op zijnen rugge, ging hij bij Julius Caesar en vroeg of hij mochte eenige dagen op jacht gaan.

‘Moet ik hier werkloos eenige weken overbrengen,’ zei hij, ‘ik ga ziek worden. Laat mij gaan, onze goden zullen mij beschermen van alle gevaren’.

‘Gaat, mijn vriend Brabo,’ sprak Caesar, ‘en ziet dat gij goed nieuws medebrengt.’

‘Ach! genadige keizer, gij weet dat mijn zweerd altijd goed nieuws medebrengt; gij moogt er u dan op betrouwen,’ zei Brabo.

En alzoo was hij vertrokken, moedermensch alleene.

Als hij al lange en verre gegaan hadde, altijd al peizen en al droomen op 't verleden, op al die veldslagen, op al die gevaren daar hij, dank aan zijn machtig zweerd, uit ontsnapt was, kwam hij daar aan eenen grooten waterstroom, daar een schuitjen in lag. Hij ging er naartoe, 't was ijdel en, wat hij keek of niet en keek, daar en was nievers geen menschenziele te vinden. 't Lag vaste; hij miek het los en zou gaan varen voor zijn tijdverdrijf.

Als hij alzoo eene goede wijle gevaren hadde, zag hij al met eens, op een vijftig stappen voor hem, een wondere schoone blanke zwane zwemmen en spelen op 't water.

‘Och! Venusvogel!’ riep hij, over van blijdschap, ‘wat gelukkig voorteeken! Ik moet hem hebben, bij Mars hij is de mijne!’

Dit zeggende nam hij eenen pijl en schoot: Ja, maar 't schuitje, door eene bare geschokt, hadde gewaggeld en de pijl, die nooit zijn doel en mistte, plompte neffens de zwane in 't water. Het dier verschrikte en vloog op over de velden. Brabo roeide naar den oever en zat erachter.

Bij al de goden van Trooyen en van Roomen riep hij: ‘'k En ruste niet, eer dat ik dien vogel hebbe!’

Na lang gaans, zag hij nog eens de zwane, die daar in eene beke lag te zwabbelen en te duikelen zonder de minste schroom of vreeze; maar, zoo zaan als ze Brabo bemerkte, vloog ze twee- driehonderd stappen voorder, in eenen anderen plasch water.

('t Vervolgt)

J. Leroy