een leven, dat men, ginder verre in 't nuchter blauw, begint, om hier, achter den gevel, in den rampzaligen draai afgeknakt, te eindigen in 't ongekende.
Na lang kijken ontwaarde ik entwat, heel verre; 't kwam zoo traag, zoo zacht, lijk iets dat groeit en, die twee zwarte vlekskes wierden twee spelende schooljongens, die, rollende en springende, den witten zandweg kwamen opgeloopen en die, op een ende, verdwenen in den draai achter den gevel.
Dan weer in langen tijd niets meer, niets of 't en zij zand, groen en zonneschijn.
Later waren het drie werkmenschen die, met hun allaam op hunne schouder, heftig kwamen aangestapt. 't Halven den weg sprongen zij over de gracht en gingen werken op 't veld. Zij wroetten, zonder op- of ommezien, altijd maar voort en 'k wierd moe van 't kijken, en van die drie kromgebogen menschen en dat blinkend staal dat flikkerde in de zonne, te zien uit en in de eerde gaan.
Als 't nu middag was en geweldig heet wierd op mijnen zolder, zaten mijne drie arbeiders neêre bachten eenen tronk en aten hun noenmaal.
Ik ging naar de zolderdeure en verslond er mijn tweede korste brood en dronk er een nieuwen slok water.
Heel bedaard, zonder denken, verlamd door de hitte en nog altijd met dat oudemansgevoel daarbinnen, zat ik weer voor 't raam.
De drie menschen wrochten voort, altijd maar voort.
En dat liep aan, liep aan, tot in den avond! Als 't bijna donker was vergaârden zij hun gereedschap, sprongen over de gracht, kwamen den weg neêre, gelijk zij gekomen waren en verdwenen achter den gevel.
Nu wierd het doodsch.
In de verte verscheen er een groote zwarte vlekke, die trage naderde. De vlekke wierd een luie loomtrappelende os, met een dokkerende, krakende kar, waarop een oud manneke, dat dom weg vooruit keek in de donkere verte. 't Getrek trantelde langzaam, slepend door 't zand en, de osse 't eerste, dan 't ventje, dan de karre verdwenen achter den gevel.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd