Biekorf. Jaargang 9

Brabo

WIE en heeft er nooit hooren spreken van zekeren beroemden held Brabo, die, ten tijde van Julius Caesar, in onze streken aankwam en die eenen onsterfelijken name heeft achtergelaten? 't Is van hem dat, volgens de oude chroniken, het middengedeelte van Belgenland zijnen name heeft en alzoo Brabant heet. Welnu, na veel en lang zoekens en weinig vindens in verschillige chroniken van Brabant, wil ik toch het weinige dat ik gevonden hebbe zoo wel mogelijk aan malkâar schakelen en het ul. opdisschen. Ware er onder u iemand die iets of wats over dien kerel weet, dat ik niet gevonden en hebbe, hij zou mij eenen waren dienst bewijzen met het te willen ten papiere zetten.

Zoo nu, eerst en vooral, wie was Brabo?

Hij was de vaandeldrager van Julius Caesar, die hem onder zijne ruiters gekozen hadde, om zijne uitstekende dapperheid, maar bijzonderlijk omdat Brabo van 't zelfste jaar en in 't zelfste land geboren was als hij, en dat hij bovendien uit den zelfsten stam, uit 't zelfste bloed gesproten was, gelijk gij zult gaan hooren.

Brabo en Julius Caesar stamden alle twee af van 't oude geslachte van Hector van Trooien; Julius stamde af van Francus, den oudste zone van Hector, en Brabo van Sicamber, den broeder van Francus.

[p. 157]

Luistert naar wat ik over zijnen stamboom gevonden hebbe.

Die Sicamber liet eenen zoon achter, Priamus II bij name, die zijnen vader op den throon opvolgde. Als deze kwam te sterven droeg zijn zoon Hector II de kroone. Hector II liet drie kinders achter: Tojus, Poleidamas en Brabo. Die Brabo, genoemd de oudere, hadde twee zonen: de eene hiet Priamus en volgde hem op; de andere, hiet Brabo, gelijk zijn vader. Deze Brabo trouwde met eene arcadische dochter en op haar herhaaldelijk plagen en vragen trok hij naar hare streke in Arcadiën, daar zijn nakomelingschap tot het twintigsten lid gevestigd bleef. Maar 't zou u vervelen moest ik geheel dien geslachtboom met al zijne takken uiteen doen. 't Zij u genoeg te weten dat Salvius Brabo, onze beroemde held, uit dit twintigste geslacht gesproten is. Van jongs af in de wapens geoefend, streed hij reeds onder Julius Caesars vaders bevel, tegen Mithridates en was hij de felste ridder van zijnen tijd. 't En was dus niet zonder reden dat Julius Caesar hem gekozen had tot zijnen vaandeldrager.

Vooraleer ik nu de verschillige heldendaden verteile van onzen geduchten Brabo, moet ik er eerst nog iets tusschen vertellen.

Rond dien tijd was er te Tongeren een koning, Govaart genaamd. Die koning hadde eenen zoon met name Karel; maar die verre was van een eerlijke en deftige jongeling te zijn. Bovendien, zijne losbandigheid was zoo groot, dat Govaart genoodzaakt was hem als eenen schurk uit zijn land te bannen. Karel, die altijd het bedorveling van Cloadich, zijnen grootvader, had geweest, trok naar Roomen, waar Cloadich als gijzelaar van den roomschen veroveraar verblijvende was. Hij vertelde daar zijn schoonste en was er met open armen aanveerd en welgekomen. Cloadich die in geheel goede betrekkinge was met eenen senator Gneus Octavius, trachtte zijnen kleenzoon Karel daar in huis te weefelen, en hem alzoo de zeden van de hooge roomsche wereld te leeren: dat gelukte hem boven alle verwachtinge. Een jaar na zijne aankomste ontzei Roomen den vrede aan koning Mithridates en Karel trok

[p. 158]

ten strijde onder 't bevel van Lucius Julius, die in Arcadiën en Achaiën het opperbevel voerde. Binst dien oorlog ontstond er in Roomen een bloedige strijd tusschen Marius en Sylla om het meesterschap: Sylla kreeg de overhand, zoodat al die 't met Marius gehouden hadden uit Roomen wegvluchtten om te ontsnappen aan de wrake van Sylla.

Gneus Octavius, de senator, was een onder dezen. Hij vluchtte naar Arcadiën bij den proconsul Lucius Julius, zijnen neve, waar hij Karel wedervond.

Die proconsul Lucius Julius hadde drie kinders: Julia en Julius, later Julius Caesar, van zijne eerste vrouwe, en Germana van zijne tweede vrouwe, uit Arcadiën.

Gneus Octavius, senator en oud genoeg om Julia's vader te zijn, trouwde na korten tijd met haar. Daar wierd bruiloft gehouden, zoodat het in pracht en duur alle perken en palen te buiten ging. Zoo wordt het ten minsten bij de gelijktijdige schrijvers verteld. Onze held Brabo was er ook genood, en 't schijnt dat hij zoo sterk stond aan tafel als op 't slagveld of in 't strijdperk.

Binst die bruiloftdagen kwam daar de blijde mare dat Sylla gestorven was en dat zij onbeducht naar Roomen mochten wederkeeren. Gneus Octavius, die niets beters en wenschte, verliet Arcadiën, met Julia zijne vrouwe en Julius Caesar haren broeder, en betrok zijn oud hof. Karel kreeg ook eene mare, eene droeve mare: Cloadich, zijn grootvader, was te Roomen overleden. Daarom besloot hij bij Julius Lucius te blijven, zooveel te meer dat hij hope hadde in echt te treden met Germana. Op eenen dag, als hij reeds het vaste ja-woord gekregen hadde van Germana, waagde hij bij den proconsul, haren vader, zijne toestemminge te vragen. Maar 't en was niet gepast, en, bovendien, dat en zou nooit geen waar zijn. Daarop besloten Karel en Germana het vaderlijk huis te ontvluchten, en naar Tongeren te komen, alwaar Karel zijnen vader zou smeeken om vergiffenisse en om verzoeninge. Germana vergaderde in 't geheim al hare juweelen en kostbaarheden, en op nen gewissen morgen waren zij alle twee weg, met eenige trouwe dienaars, en niemand en wiste naar waar.

[p. 159]

Ondertusschen waren Karel en Germana te schepe en zij zeilden rechte naar Italiën. Daar en was Germana niet gerust, en Karel nog min, want, moeste het Julius Caesar te weten komen, hij zou ze gauw ontdekt hebben en 't ware gedaan geweest met hen. Daarom sprongen zij te peerde en reden door Mailand, het land van Savooien, dweers door Galliën tot aan Kamerijk. Vandaar trokken zij nog voorder, Tongerenwaard, en kwamen aan eene schoone vlakte daar er eene kronkelende beke door liep. Daar zwommen wel honderd zwanen in die beke.

('t Vervolgt)

J. Leroy