Biekorf. Jaargang 9

E.V. Eugeen Van Hoestenberghe

OP den 27sten van Nieuwjaarmaand ll., ontving de Overste der Witte Paters van Mechelen eene draadmare waarbij Hoogw. Heer V. Roelens, bisschop van Djerba, de dood vermeldde van E.V. Eugeen Van Hoestenberghe.

Dit droeve nieuws is een onverwachte slag voor vrienden en magen van den jeugdigen zendeling. Wel wisten zij, hij had het hun zelve geschreven, dat de bloedkoorts hem voor eenigen tijd op een ziekbedde had vastgenageld, maar 't stond erbij dat hij, dank aan de moederlijke zorgen van Hoogw. Heer Roelens, aan 't gevaar ontsnapt en wederom hersteld was.

E.V. Gustaf Van Acker had ons ook nog onlangs bericht dat de gezondheid van den diepbetreurden Van Hoestenberghe bloeiender was dan ooit! En ziet, zoo al met eens vernemen wij dat hij overleden is.

De omstandigheden van ziekte of dood zijn ons tot nu toe onbekend. EE. VV. Guillemé en Engels, die op weg zijn naar Europa, zullen waarschijnlijk nadere berichten diesaangaande meêbrengen.

E.V. Eugeen Van Hoestenberghe wierd geboren te Brugge, op den 23sten van Nieuwjaarmaand 1872, en hij deed zijne studien in 's H. Lodewijks te zelver stede. Daarna leerde hij de wijsbegeerte in 't kleen Seminarie van Rousselare.

Aleventwel voelde hij hem geroepen om 't Woord Gods in verre en vreemde landen te gaan verkonden en te

[p. 71]

arbeiden aan de zielezaligheid van onze zwarte broeders. Hij kreeg dan oorlof om naar Maison-Carrée te vertrekken, daar hij, in Herfstmaand van 1891, 't gezelschap der Witte Paters van Cardinaal Lavigerie binnentrad. Een jaar nadien begon hij de Godheid te leeren te Carthago, waar 't Seminarie dier zendelingen gevestigd is. Daar wierd, hij op den 19sten van Bloeimaand 1895, priester gewijd door Zijne Hoogweerdigheid Clemens Combes, aartsbisschop en primaat van Africa.

Te dier gelegenheid kreeg hij toelatinge om voor eenige dagen in verlof te komen naar Vlanderland. Bitter nieuws moest hij hier vernemen, want, op den dag dat hij in de hoofdkerke van Carthago voor de eerste maal het H. Misoffer opdroeg, was zijne moeder, die zoo verlangde om, na een afscheid van vier jaar, haar edelmoedig kind weder te zien, in den Heere ontslapen.

Op Cinxendag, den 2den van Zomermaand, zong de nieuwgewijde zendeling zijne eeremisse in 's H. Lodewijks, daar hij oude makkers en leeraars stichtte door zijne innige godvruchtigheid.

Den 12sten daarop volgende scheepte hij in te Marseille, te zamen met Cornelius Goestouwers, Augustinus van Waesberghe, Bruno Smitz en August Van Acker. Dit reisgezelschap wierd opgeleid door E.V. Isaac Moinet, die reeds vijftien volle jaren langs Tanganyka-meer had werkzaam geweest en die nadien eenigen tijd in Vrankrijk verbleven had om zijne gezondheid te herstellen.

Na vijf maanden reizens, te Baude wijnstad aangekomen zijnde, had hij het geluk van te mogen arbeiden aan het heil der zielen, te zamen met twee stadsgenooten EE. VV. Herrebout en Van Acker. Twee jaar nadien, namentlijk in Herfstmaand ll., landde E.V. Gustaf Huys daar insgelijks aan, zoodat ze voor eenige stonden met vier Bruggelingen te gare zijnde, schrijft G. Van Acker, ‘voor de honderdste maal ondervonden hoe zoet en aangenaam het is als broeders samen te wonen.’

E.V. Eugeen Van Hoestenberghe was begaafd met vele goede hoedanigheden en daarom wierd hij van al die hem kenden geëerd en bemind. Hij was altijd vroo

[p. 72]

en welgezind en zijne oude leermakkers weten nog te spreken van zijnen vriendelijken inborst, zijnen gezelligen omgang en van zijne luimige spreuken.

Zijne ziele was zoo helder als een effene waterspiegel daarop de winden van rampe of tegenspoed niet en vermochten het kleenste rimpelken te doen ontstaan: Was 't de ziekte die hem bezocht, of oorlog die zijne zendinge bedreigde, of kwamen de sprinkhanen den oogst vernielen of waren 't andere rouwmaren die menigeen zouden ter neêr drukken, zoo en sprak hij maar een enkel woord: ‘'t Is Gods wille,’ en, gelaten en vol betrouwen op de Goddelijke Voorzienigheid zette hij, stilleweg, zijne menigvuldige bezigheden voort.

Hij was liefhebber van muziek en gelijk weleer Vader Lievens zijnen speelboek, en Vader Vyncke zijnen trouwen tuba naar hun land van beloften mededroegen, zoo wilde ook Eugeen zijne trouwe vedel naar Tanganyka medenemen. Een goede zendeling immers maakt van alles gebruik om de volkeren naar hem te trekken en langs de wegen van het menschelijk gevoel aan de innige snaren van 't herte en van de ziele te geraken. Nu rust die vedel, nu rust die hand, terwijl ongetwijfeld de ziele van den jeugdigen zendeling reeds hierboven den loon van eenen korten maar verdienstvollen arbeid ontvangen heeft, en medestemt in het eeuwig blijde lied van zoovele heilige zendelingen, die weleens gelijk hij gezeid hadden: ‘Geeft mij de zielen en houdt al het overige voor u.’

E.D.