Biekorf. Jaargang 8

[p. 369]

[Nummer 24]

Maren uit Congoland
(Vervolg van bl. 355)

IN 't dorp van Mpala aangekomen zijnde, riep ik den hoofdman: ‘Mpala,’ zegge ik hem, ‘'k hebbe de allergewichtigste tijdingen meê te deelen; roept uw volk hier onder dezen boom bijeen.’

In afwachtinge zette ik mij neder, in de schaduwe van eenen reuzachtigen fijgeboom, die, recht voor Mpala's woonste eenen schoonen voorhof beschaduwde. 't En leed niet lange of allen kwamen bij.

'k Bezag eenige stonden die tzeventig of tachentig manshoofden, die daar voor mij gezeten waren. 'k En ontwaarde maar vier of vijf kinderen.

- ‘En de kinderen, waar zijn ze?’ vroeg ik aan Mpala.

- ‘Zijn ze hier niet?’ vroeg hij mij.

- ‘k Zie er daar vier of vijf.’

- ‘Zeven of achte zullen met hunne moeder op 't land zijn, meene ik.’

[p. 370]

‘Zeven of achte en hier vijf, dat is in 't geheel twaalf kinderen:’ zijn er in gansch uw dorp niet meer als die twaalf kinderen? ‘En dat voor een tzestig huisgezinnen?’

‘Niet meer? vader, wat kunnen wij er aan doen? 't Groote getal huisgezinnen blijven kinderloos, anderen zien hunne kinders sterven vooraleer ze eene maand oud zijn.

‘'t Is droevig inderdaad,’ ziet eens 't onzent, hoevele die jonge blijde kindergezichten en ontmoet men niet? Bezoekt Sinte Maria's dorp, daar vele Christenen, die verleden jaar Kibanga verlaten hebben, nu gehuisvest zijn, en ziet hoe het van kleene kinderen krielt! En Karema! daar waar men over zeven of acht jaar, onder 't Wa-ungwana's gezag, nauwelijks drie vier kinderen ontmoette, 't loopt er thans dikke van!...... Als 'k voor den eersten keer door uw dorp trok, stond ik verstomd bij 't zien hoe de kinderen hier schaarsch zijn, en 'k dacht bij mijn zelven, wat zal er toch van Mpala's volk geworden? Over eenige jaren, bij gebrek aan kinderen, vondet gij slaven, maar nu, dat de slavenhandel afgeschaft is, wie zal er u uw land helpen bebouwen? De ellende staat voor de deure, en uw geslacht... wat zal er van geworden? Nog vijftig jaar en 't is uitgestorven!...

‘'t Is waar’ zuchtte Mpala, wij gaan van deze wereld weg zonder iemand achter ons over te laten, 't is nutteloos dat wij hier zijn? - Maar wat is er te doen?’

‘'k Wete ik een middel, Mpala.’

‘En welk is die dawa (gegif geneesmiddel)?’ vroeg Mpala, twijfelachtig weg.

‘Luistert: die dawa, 't is dat ge uw leven betert. Kabedya (God) die ons 't leven geeft die aan den grond de vruchtbaarheid en aan de gewassen de groeikracht vergunt, heeft den mensch geschapen, niet om hier zijn dagen in brassen en zedeloosheid over te brengen, maar, om, na een eerlijk leven, hem eens voor eeuwig te gaan bezitten in den Hemel. - Die God is 't, die onze christene huisgezinnen zegent, die hun kroost zoo talrijk doet aangroeien... Wilt gij ook door Hem gezegend worden,

[p. 371]

wilt ge zijne straffende hand van u afweren, verzaakt aan die schelmachtige nachtvergaderingen van den Butwa, en aan die gruwelen die hier in uw dorp gepleegd worden...’ ‘Aanziet dat kind,’ zei ik voort, en 'k toogde hem een van die schamele ongelukkige schepselkens: ‘nauwelijks is 't eenige weken oud en zijn lichaam is al half verrot... er en zit geen maand leven meer in... en ziet gij niet dat het de straffende hand van God is die op uw geslacht weegt?...’

Ze waren van hunne euveldaden te zeer overtuigd om een woord tegen te spreken. De gelegentheid scheen mij gunstig, om hen in korte woorden, de groote waarheden van onzen heiligen Godsdienst voor oogen te leggen, en hun eene heilzame vreeze in te boezemen voor de helle, die zij te verwachten hadden, zoo ze hun leven niet en beterden: Initium Sapientiae timor Domini.

En als mijn eerste aansprake geeindigd was, richtte ik mij tot mijne aanhoorders: ‘Welnu,’ zei ik tot hen, ‘wilt ge Gods straffende hand van u verwijderen en zijnen zegen over u nedertrekken, verlaat uw schandig leven en komt de onderwijzingen aanhooren. Mag ik u verwachtende zijn tegen maandag aanstaande?...’

Geen antwoorde.

‘'k Wil weten of gij naar de onderwijzingen zult komen of niet, antwoordt mij: Ja of neen!’

‘Wij zullen komen’ antwoordde Mpala, na een weinig geaarzeld te hebben.

‘Goed zoo, tot maandag aanstaande, tot ziens!’ En 'k vertrok, doch met weinige hope van onze pogingen te zien gelukken.

Den volgenden maandag ging ik de eerste Catechismus-lessen beginnen.

Uitgeweerd den hoofdman Mpala, die na den Nzawaberg vertrokken was, waren ze er al tegenwoordig. Allen aanhoorden de leeringe in de grootste stilte, sommigen schenen te beven als of ze verschrikt zouden geweest zijn. Hunne aandachtigheid verwonderde mij grootelijks, 'k en kon er mij niet aan verstaan.

Thuisgekomen, sprak ik over die wonderbare gesteltenissen van Mpala's volk, dat hem tot dan toe zoo

[p. 372]

wederbarstig getoond had, en dat nu, al met eens, zoo geheel en al veranderd scheen.

Twee dagen later kwam Joseph Chaloela mij zeggen dat Mpala's volk den schrik in 't lijf had.

‘Den schrik in 't lijf? en voor wien dat?’

‘Voor u!’

‘Voor mij?’

‘'t Is ongehoord,’ zeggen ze. ‘Tot hiertoe kwam men ons onderwijzen, en die naar onderwijzingen wilde luisteren, kwam ze aanhooren. Maar nu, die Lubelego daar, - zoo is 't dat men mij hier noemt - komt met zijn zevenschot gewapend, en wilt ons een kogel door den kop schieten, is 't dat wij hem niet en gaan aanhooren. 't Schilt alle menschen te vele!...’

‘Met zijn zevenschot gewapend?... Ik?... Hoe hebben ze dat in hun hoofd gekregen?... 'k En wete niet of ik wel ooit een zevenschot in handen gehad hebbe, sedert dat ik in Mpala ben!...’

‘Ja maar!’ zei hij voort, ‘hadt gij daar niet een kardoessenbusken aan uwe rieme hangen?...’

‘Een kardoessenbusken?... Inderdaad!’ 'k Hadde vijf, zes fleschkens geneesware meêgenomen, en wat zalve voor zieken en kranken, was 't dat ik er ontmoette, en om mijne kleedinge niet te bevlekken had ik ze in een kardoessenbusken gesteken...

‘'t Is dat kardoessenbuidelken dat ze gezien hebben en ze hebben gemeend dat geergens een zevenschot onder uw wit kleed weggedoken haddet. En uwe name en is geene Lubelego meer, 't is nu Motomoto geworden; dat is: de heete! de strenge!’

Nog eenigen tijd bleef dit gedacht in hunnen geest haperen,: niet een en ontbrak aan de onderwijzingen. Na eenigen tijd, vervlogen de voorgevoelens die ze tegen den heiligen Godsdienst hadden, ze begonnen de leeringen te beminnen, en velen onder hen geven thans zeer voldoende antwoorden op de vragen van den catechismus.

Sedert lange is die vreeze verdwenen, meer als eens hebben ze met eigen oogen ondervonden, dat er in mijn

[p. 373]

kardoessenbuidelken, noch poeder noch kogels te vinden en zijn, maar wel goed gegif en batelijke geneesware, om hen in hunne krankheden en ziekten erbij te verhelpen.

Nu schijnen ze gansch goed gesteld, moge God onze pogingen zegenen en dat vrijmetselaarsnest binnen korte jaren in een bloeiende christenheid herscheppen. Bidt voor hen, en bidt voor mij, die mij, in de tegenwoordigheid van zoovele geestelijke ellende, zoo arm en zoo onmachtig gevoele om eenig goed uit te werken!

Gustaf De Beerst