|
| |
| |
| |
Gedicht
ter gelegentheid van het 25ste verjaren, als volksverbeelder, van Mijnheer De Lantsheere, te Dixmude op den 17sten in Zaaimaand 1897.
‘In vino veritas!’
‘AAN tafel vloeit de bron
van 't zuiver waarheidspreken,’
zoo zegge ik, eerst van al,
en waarheid is 't gebleken,
met honderd vrienden hier
Met honderd vrienden... neen,
de disch, in mijn gedacht,
en heel 't Dixmuidsche land,
geheel het Volk gespreid.
de rechte waarheid, komen
en neffens mij in 't gras
en schoone woorden zaaien,
alzoo 't, des morgens vroeg,
de haantjes doen, die kraaien:
't en is geen zeggen, dat
ons Vlandren voordeel doet:
't is leggen dat hij moet.
| |
| |
Zoo wordt de Vlaamsche taal
die, Franschgezind van hert,
Gij, Vlaming uit een stik,
van herte vlaamsch en taal,
Gij stemdet, eerst van al,
en laatst van al, de wetten
van tale en tonge zetten;
wij ‘wilden wat was recht,’
hetgeen wij wilden - vrij.
die wijs zijt, zou ik moeten,
Waarom, daar 't ziele en lijf,
daar 't mij geldt, heel en gansch,
veroordeelt, ondervraagt,
beveelt men mij in 't Fransch?
Spreekt mijne taal, die mij
mijn eigen bloed komt vragen;
spreekt mijne taal, die zegt:
‘Gij zult de wapens dragen!’
Spreekt mijne taal, die wilt
van 't land gespannen, zweet!
De Lantsheere, en wijlieden,
door u, in ons geschieden
| |
| |
die 't onweêrstaanbaar Volk
Gij zijt die man, die, vast
als leidsman, zeggen mogen:
ik sprak het rechte woord,
en, hoog of leeg gesteld,
zoo gaan wij immer voort.’
't Is vijf-en-twintig jaar:
dien gij ons trekken hielpt,
God geve u kracht daartoe
God geve u Volk, dat wilt,
zoo gij wilt, voorwaards treden,
ons vóór de voeten smijt.
Géén tweedracht, géén vergif.
géén elk zijn bate zoeken;
géén valsche futseldoeken;
géén ‘ja’ daar ‘neen’ de mond
twee stringen trekken: al
dat Vlaamsch is, dat blijve één!
| |
| |
Zoo zult gij heer van 't land
zijn, LANTSHEERE, en ons voeren
't zij heeren of 't zij boeren;
zoo zult gij, een van ons,
zijn eerloos strijdgeweld.
Zoo zult gij... Zullen? neen,
propheet en wille ik wezen,
zijn vrienden uitgelezen,
hem geve 't gene elk wenscht:
hetgeen, van ons verwacht,
gesmaken, in 't verborgen,
voor 't schamel Volk te zorgen;
die een die niets en heeft,
uit liefde, iets hebben doet!
zijn hert doorgrondend, wete
| |
| |
't zij nu 't zij naderhand,
al 't geen hij deed voor ons
gij allen, kleenen, grooten;
den blijden beker stooten,
Staat op, al die nog leven,
en, driemaal, 't ‘leve lang!’
Nog vijf-en-twintig jaar,
in 't schuimen van zijn glas,
verversch' hij zijnen mond:
Giudo Gezelle
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd