Biekorf. Jaargang 8

[p. 113]

[Nummer 8]

Van kleene Klaai en groote Klaai

BIJ 't opstaan van de zunne kwamen ze vóór eene herberge, daar kleene Klaai afstapte, om te peisteren.

De herberghouder was een rijk man, en brave daarbij, maar zoo oploopende, als of er peper en toebak in zijn bloed had gezeten.

‘Goeden morgen,’ zei hij, tegen kleenen Klaai: ‘gij zijt wel vroeg op de bane!’

‘Ja-ik,’ zei kleene Klaai, ‘ik ga naar stad, met mijne grootmoeder, die in den wagen zit. Wilt gij heur een glas bier dragen, maar ge moet wat luide spreken: ze en is maar hard van hooren.’

‘Seffens,’ zei de herberghouder, en hij schonk een groot glas bier en was er mede naar grootmoeder.

‘Hier is u een glas bier, van uwen zone,’ zei de baas. Maar het dood wijf en gaf noch ruit noch muit, ze'n roerde noch vuist noch vlerke.

‘Hoort ge 't niet?’ riep de herberghouder nu, luidskeels: ‘hier is u een glas bier, van uwen zone.’

[p. 114]

Nog een keer, en nog twee keeren, riep hij het zelfste, en, omdat ze noch en roerde noch en poerde, zoo wierd hij gram en kletste hij het glas en 't bier vlak in haar aangezichte, zoodanig dat grootje achterwaards over in den wagen tuimelde.

‘Wat doet ge?’ riep Klaai, terwijl hij vooruitsprong en den herbergman bij zijn kele stekte: ‘gij hebt mijne grootmoeder doodgesmeten; beziet mij dat gat in haar voorhoofd!’

‘Och, 't is een ongeluk!’ zuchtte de herberghouder, en hij sloeg zijne handen te zamen; ‘dat komt ervan van mijne oploopendheid! Och, mijn beste Klaai, ik zal u een geheel vat geld geven en uwe grootmoeder doen begraven alsof het de mijne ware, is 't dat gij wilt zwijgen, anders zullen ze mij den kop afkappen, en dat is hard!’

Alzoo kreeg kleene Klaai een geheel vat geld en de herbergbaas deed grootmoederken begraven als ware 't de zijne geweest.

Als kleene Klaai nu wederom thuis kwam, met zijn vat geld, zond hij seffens eenen jongen naar groote Klaai's, om een meetvat te leenen.

‘Wat nu!’ zei groote Klaai, ‘en hebbe 'k hem niet doodgeslegen? 'k Moete dat toch zelve gaan zien.’ En hij ging met het meetvat naar kleene Klaai zijn huis.

‘Waar hebt gij nu wederom al dat geld vandaan gehaald?’ riep hij, en zijne oogen glinsterden bij het zien van den hoop die daar lag.

‘'t Was mijne grootmoeder die gij doodsloegt, maar mij niet,’ zei kleene Klaai, ‘ik hebbe ze nu verkocht en een vat geld ervooren ontvangen.’

‘Dat was rijke betaald,’ zei groote Klaai en, naar huis keerende, nam hij zijne bijle, sloeg zijne grootmoeder dood, lei ze in zijnen wagen, reed naar stad, rechte naar eenen kruidmenger of apotheker, en vroeg hem of hij een dood mensche wilde koopen.

‘Wie is 't, en waar hebt gij dat lijk gehaald?’ vroeg de kruidenaar.

‘Het is mijne grootmoeder,’ zei groote Klaai, ‘ik hebbe ze doodgeslegen, om een vat geld.’

[p. 115]

‘God beware ons!’ riep de kruidmenger. ‘En zegt toch zulk geene dingen, of mist ge misschien? Is 't waar, gij zijt een wanschepsel, een moordenaar, en gij verdient de galge!’

Groote Klaai wierd zoo verlegen, dat hij in zijnen wagen sprong, zijn peerden van de zwepe gaf en naar huis reed; bij alle gelukken nog dat de kruidenaar en 't volk hem voor gek aanzagen, en lieten loopen waar hij loopen wilde.

‘Dat zult ge mij betalen,’ zei groote Klaai, als hij buiten stad was, ‘ja, dat zult ge mij diere betalen.’

En zoo haast hij thuis kwam, nam hij eenen grooten zak en ging hij kleenen Klaai gaan vinden.

‘Gij hebt wederom met mij den aap gehouden! Eerst sloeg ik mijne peerden dood en nu mijne oude grootmoeder! Dat is altemale uwe schuld, maar nu is 't uit en tenden met u!’

En hij stekte kleenen Klaai bij zijn lijf, gooide hem in den zak, den zak op zijnen rugge, en: ‘Nu zal ik u rechtuit gaan versmooren, lijk nen hond,’ riep hij.

Het was nog al verre van daar tot de beke, en kleene Klaai en was nog zoo lichte niet om dragen. De weg liep voorbij de kerke, de orgel speelde, daar wierd gezongen, en alzoo kwam het dat groote Klaai zijnen zak, met kleenen Klaai derin, dichte bij de kerkdeure lei en dat hij binnenging, om een gebed te lezen, eer hij verder zijne stappen wenden zou: kleene Klaai en zou toch uit den zak niet kruipen.

En ja, hij trok binnen.

‘Och Heere, och Heere!’ zuchtte kleene Klaai, en hij sprong en hij wentelde, maar 't en kost al te male niet helpen.

Op dien eigensten oogenblik kwam er aldaar een oude, oude koeiwachter, sneeuwwit van haar, en met zijnen grooten knorrestok. Hij dreef eenen geheelen hoop koeien, die aanstonds naar den zak liepen, daar kleene Klaai in aan 't wentelen lag.

‘Och Heere, och Heere!’ zuchtte kleene Klaai, ‘nog zoo jong zijn en al naar den hemel moeten!’

[p. 116]

‘En ik, arme duts,’ zei de koeiwachter, ‘ik die zoo oud ben, en die nog naar den hemel niet en kan!’

‘Doet den zak open,’ riep kleene Klaai, ‘kruipt erin en gij gaat er rechte naar toe!’

‘'k Zal dat geerne doen,’ zei de koeiwachter, en hij deed den zak open.

‘Zult ge nu voor mijne koeien zorgen,’ zei de oude man, en hij kroop in den zak, dien kleene Klaai wederom en zorgvuldiglijk toeknoopte.

Zoo kleene Klaai ging wêer zijnen gang, met de koeien.

Korts daarna kwam groote Klaai uit de kerke, nam zijnen zak wederom op en was verwonderd dat hij zoo licht geworden was, want de oude koeiherder en woeg op verre naar zoo vele niet als kleene Klaai. Dat is gewis omdat ik een gebed gelezen hebbe, dacht groote Klaai, en hij ging voort tot aan de beke, kletste den zak, met den ouden koeidrijver, in 't water en riep: ‘Daar! nu en zult ge met mij den aap niet meer houden.’

Hij keerde huiswaards, maar aan eenen kruisweg gemoette hij kleene Klaai, die wegging met zijne koeien.

‘Wat is dat nu!’ zei groote Klaai, ‘en hebbe 'k u niet vermoord?’

‘Ja, ja-g',’ antwoordde kleene Klaai: ‘gij hebt mij over een kleen half stondeken in de beke gegooid.’

‘Maar, hoe zijt gij eruit gekomen? En waar hebt gij die koeien gaan halen?’

‘Dat is watervee,’ zei kleene Klaai, ‘ik moete u geheel de gevarenisse vertellen en u eerst bedanken, omdat gij mij verdronken hebt, want nu ben ik er boven op en smoorrijke, gij moogt het gelooven. Ik was toch zoo verlegen, als ik in den zak zat en als de wind in mijne ooren piepte, als ge mij van de brugge in 't water gooidet! Ik zonk seffens tot op den grond, maar 'k en dee' mij geen zeer, want daar alonder groeit er een lang zacht gers. Ik viel daarop en seffens ging de zak open, en eene allerschoonste jonge meid, met sneewitte kleederen aan en met eenen groenen krans om heur hoofd, nam mijne hand en zei: “Zijt gij het, kleene Klaai? Gij zult, voor den eersten keer in uw leven, eenen trop vee

[p. 117]

hebben. Eene mijle van hier staat er een geheele hoop koeien, die ik u te geschenke geve.” 'k En liet het mij geen twee keeren zeggen, 'k bedankte de waterdijze, 'k zwom uit de beke en 'k vond inderdaad de koeien hier dichte bij.’

‘Gij zijt een gelukkig man,’ zei groote Klaai, ‘meent ge dat ik ook van dat watervee zou krijgen, ware 't dat ik in den grond van de beke moest gaan?’

‘Ongetwijfeld,’ zei kleene Klaai, ‘maar ik en kan u van hier tot aan de beke te lijve in geenen zak dragen. Gij zijt te zwaar voor mij, doch, wilt gij zelve tot daar gaan en in den zak kruipen, zoo zal ik u met groot genoegen in de beke doen!’

‘Gij zijt een brave jongen,’ zei groote Klaai, ‘maar krijg ik geen watervee, als ik in den grond kome, zoo zal ik u kort en kleene maken!’

En ze gingen te zamen voort, naar de beke.

Van met dat de koeien, die durst hadden, het water geware wierden, zoo liepen ze, al dat ze loopen kosten, om te gaan drinken.

‘Ziet ge 't nu,’ zei kleene Klaai, ‘hoe dat ze dat water nog verkennen!’

‘Ja-ik, en, helpt mij nu maar,’ antwoordde groote Klaai, ‘of ge krijgt slagen.’

En hij kroop in den zak.

‘Steekt er nog eenen steen bij,’ zei hij, ‘'k ben benauwd dat ik niet en zou zinken.’

‘Geen nood,’ zei kleene Klaai, ‘maar toch, 't is mij eender en gelijk; en hij stak nog eenen eendlijk grooten koppekei bij hem in den zak.

En, een-twee-drie... plompe! groote Klaai lag in de beke en hij zonk rechte naar den grond.

‘'k Vreeze stijf dat gij geen vee en zult vinden,’ zei kleene Klaai, en hij dreef zijn' koeien huizewaards.

Naar 't Deensch van Hans Christian Andersen, door

Jooris B.