Biekorf. Jaargang 7

Onthoudt het wel

DE schoonste lente gaat voorbij
gelijk de droefste dagen;
het zoet genot, de vreugde blij

zoowel als 't bitter klagen:

't duurt al te gaar

een' stonde maar;

de tijd sleept alles henen,

en nimmermeer

en keert hij weêr,

hij is... en blijft verdwenen!

Doch wat er nimmer nooit vergaat,

hoe het ons ook bevalle,

het zijn ons werken, goed of kwaad,

met zwaarheid en getalle

op d'eeuwigen boek

voor 't onderzoek

des laatsten dags, geschreven.

Onthoudt het wel

zij werven d'hel

of 't eeuwig blijde leven.

Op het doodbeeldeken van Georges Polley, leerling in 's H. Stanislas, te Poperinghe.

O Heer, wat zijt gij wondergoed
van ons kortstondig lijden

[p. 362]

 

te loonen, met den overvloed

 

der vreugden onuitspreeklijk zoet

 

van 't eeuwiglang verblijden!

 

 

 

O Georgeke, betreurde kind,

 

te midden uwe ellenden

 

zoo vroolijk steeds, zoo welgezind,

 

gij waart te recht van God bemind

 

en ook van die u kenden.

 

 

 

Gij zijt nu dood!... Ons herte lijdt!...

 

Uw voorbeeld was zoo schoone!

 

Gij leerdet ons met wondere vlijt,

 

hoe 't kind vergaart in korten tijd

 

de perels zijner kroone!

 

 

 

Gij allen die zijn makkers waart,

 

weest steeds bereid te sterven;

 

in 't strijden ook geen moed gespaard,

 

te goeder uur den schat vergaard;

 

gij ook moet d'heemlen erven!

*^**

Twee bovenstaande gedichtjes zijn van E.H. Lodewijk Laevens zaliger, die te Rousselaere, op den 3den in Nieuwjaarmaand 1856, geboren wierd en te Poperinghe gestorven is, op den 31sten van de zelfste maand 1895. Priester gewijd in Zomermaand 1881, oefende hij eenigen tijd het leeraarsambt uit in 's H. Amands, te Kortrijk, en in 's H. Stanislas' te Poperinghe. Binnendien gaf hij eene Engelsche spraakkunste uit, ten gebruike der Vlamingen, en gaf, op velerhande gebied, menige blijken van zijnen ijver en van zijne groote bekwaamheid. Maar hij brandde van verlangen om hem heel en gansch ten beste te mogen geven voor het goed, en hij bekwam van zijne overheid de toelatinge om, in Engelland, als zendeling, te mogen gaan werken aan de zaligheid der zielen, die hem zouden worden toevertrouwd. Hij wierd bestuurder genoemd van de kloostergemeente der Engelsche Damen, te Hayward's Heath in Sussex.

[p. 363]

Aleventwel en heeft hij 't, in deze bediening, niet lang kunnen uithouden, omdeswille van zijne zwakke gezondheid. Hij had ten anderen reeds veel goeds gesticht, in en buiten zijn klooster, toen hij naar Vlanderen terugkeerde, om zijne krachten te herstellen. Hij verlangde danig om naar zijn aangenomen vaderland weder te keeren, maar God, die er anders over beschikt had, riep zijnen dienaar van de tijdelijke naar de eeuwige ruste.

X.