Biekorf. Jaargang 7

Najaars avond

STILLE, stille, heemlijk stille
nadert de avondstond.
Geen wind. De drooge bladeren
treuren roerloos op den grond.

Endloos diepe spreedt de hemel
't zelverblauwe najaarskleed.
Droomerig gouden stergewemel
doet de zonne als uitgeleed;

De vertrokken roodgeweende
die om pijnlijk afscheen treurt,
en van bloedigen weedom zwanger
de gevoelige kimming kleurt.

Kaalgeschudde boomen teekenen
met hun zwart en reuzig hand,
langs de roozig hemelboorden,
hunnen fijngewrochten kant.

In die heerlijke avondstond,
geen gezang? geen blij gerucht?
Vogelenzwermen trekken zwijgend
door de stil ontroerde lucht...

O! dat plechtig avondzwijgen
schoonder dan het schoonste lied.
Menschentale, vogelenzangen,
o! en stoort en stoort het niet.

[p. 358]

 

Laat mij rustig in de velden

 

tot de zon gezonken is,

 

en van stil en zoeten dichtgloed

 

mij de ziel als dronken is.

 

 

 

Dan wil zij den Heere danken,

 

zingend van dien avondstond,

 

waar zij zooveel heerlijkheden

 

en zoovele dichtlust vond.

Horand