Biekorf. Jaargang 7

In de sture Najaarsdagen...

IN de sture najaarsdagen
zal ik naar geen weder vragen
lachend en vol zonneschijn;
't mag bij mij wel stormig zijn!

't Zijnder, die vol heet verlangen,
lenteliederen, zomerzangen
kwelen in het achterjaar,
of er dan geen zang en waar!

Die te krank voor eigen luchten
naar den loomen vreemde zuchten,
tot het stormen is voorbij
en het weêrom lente zij!

Beelden, zangen uit den oosten
kun' in 't najaar mij niet troosten

[p. 347]

 

noch het zoet bezingen van 't

 

zoo gevierde Italienland.

 

 

 

'k Min, o! 'k min ons najaarsdagen,

 

met hun' wilde en woeste vlagen,

 

die met schonderend gerucht

 

scheuren ons bewolkte lucht;

 

 

 

Als de hooge populieren

 

luid van wilde wellust tieren;

 

of, met huilend krijgsgeschorm,

 

kampen in den bangen storm;

 

 

 

Als de doodgeleefde blaren

 

krinklend winklend nedervaren,

 

rood en geluwachtig bont,

 

op den natbespeersden grond.

 

 

 

'k Min ons najaar, als de winden

 

van de dichterlijke linden,

 

tegen wille schier en dank,

 

rooven blad... en schaûwe en zang;

 

 

 

Als in eik en beukedreven

 

zulke bange beelden zweven,

 

die het volk daar wandelen doet

 

in des najaars avondgloed.

 

 

 

Ai! zoo menige oude sagen,

 

in de lange zomerdagen

 

schier vergeten en vergaan,

 

komen rond den heerd weêraan.

 

 

 

In den geest ook heemlijk glijden

 

uit de lang verledene tijden

 

treur'ge droomen, o! zoo zacht,

 

door het najaar aangebracht.

 

 

 

En de ziele, die, ontkluisterd,

 

naar hun lief vertellen luistert,

 

en hun nare droefheid deelt,

 

schept zoo menig droevig beeld.

[p. 348]

 

Wondertreur'ge najaarsklachten

 

voên de ziel met wilde krachten: -

 

Die geen droefheid dragen dorst

 

voerd' hij ooit een mannenborst?

 

 

 

Laat ze dan, die zonnedagen

 

immer ende vreugde vragen,

 

laat ze in 's werelds oorlogbaan

 

hun bebloemde wegen gaan...

 

 

 

Lange nachten, korte dagen,

 

wind en storm en regenvlagen

 

en des kampers vrome lied,

 

is dit 's menschen leven niet?

Horand