Biekorf. Jaargang 7

Bloedgierig ongedierte

BLOEDGIERIG ongedierte, gij

die, met uw looze listen, spant

uw netten uit, ten allen kant,
ge en vindt voorwaar geen vriend in mij.
Wil ik, des morgends, 't hoveke in,
'k en zet geen voet de deuren uit
of, dáár! gij mij den weg afsluit
met lijfomklevend draadgespin.
Gij zijt, in 't weversambacht, fijn
en hebt, van heel het diergeslacht,
alléén ooit netten voortgebracht
die echte kunstgewrochten zijn.
'k Bewonder uwe werkzaamheid,
uw taai geduld, uw kunstgevoel;
doch 'k walge voor 't onedel doel
waartoe ge uw webben voorbereidt.
Het deert mij en 'k en vatte niet
hoe zulk geweefsel dienen moet
voor 't vangen van wat vliegenbloed
en schuldelooze muggen.

Ziet.

Daar zit de kobbe, dikgelijfd,
onheblijk wezen, langgepoot,
bedreigend met de wreedste dood
het vliegsken dat verhaperd blijft.
Het net beweegt; zij komt vooruit
en staat een stonde, loert en snelt
naar 't diertje, dat zij met geweld
in hare kromme pooten sluit.

[p. 299]

 

't Biedt wederstand. Wat baat het nog

 

te worstlen? Gij zijt vast in 't net

 

gevangen en te zwak gelet

 

daartoe, mijn arme vliegske toch!

 

Zij zuigt het warme bloed uit, zat

 

van vreugde, en, nooit verzadigd, sluipt

 

zij weder weg, laat 't lijk, en kruipt

 

voorzichtig achter 't druivenblad.

 

Ga weg! ga weg! bloeddorstig dier,

 

bestaan onweerd in 't heiligdom

 

- ga weg! - van zuivere plant en blom!

 

Gij, wangedrocht, ga weg van hier!

 

En dáár! Gij tuimelt nu beneên

 

op uwe beurt met net en blad,

 

en 't doet mij deugd dat ik u plat,

 

gemorzeld, mag in de eerde treên.

 

God schiep, 'k en wete niet waarom,

 

dat schijnbaar nutloos dier, 't en zij,

 

opdat, haar doen indachtig, wij

 

voorzichtig gaan met kobben om.

 

Eene andre kobbe spant een net

 

uit duivelsdraân, aantreklijk, lief.

 

Daarachter schuilt een zieledief;

 

Het wachtwoord is dus: Opgelet!

 

 

 

Jer. Noterdaeme