Biekorf. Jaargang 7

Onder mijn castanjeboom

't REGENT! Luistert hoe de dreupelen
op de brêe rabarberblâan,
dat ze beven op elkander,
ongenadig nederslaan.

Hoort 't gedruisch in 't ruischend loover
van castanje- en appelboom.
Ziet, uit 't zand dat ligt te branden
stijgt een geurige eerdedoom.

't Druipt en 't dreupelt snel hierboven
van het een op 't ander blad,
want de buitenkrone buigt al
onder 't wegend wolkennat.

'k Blijf hier, blootshoofds, neergezeten
onder mijn castanjeblâan,
zal ik eindlijk vluchten moeten
eer de vlaag voorbij kan gaan?

Klets! Een dreupel op mijn schedel!
'k voel het leken langs mijn haar,
nog een treft mijn hand, een derde
word ik aan de knie gewaar.

Wijl ik denk en dicht, gebogen
schrijf en vrijf op 't glad papier,
speerzen twee nog dikkere dreupelen
over heel mijn handschrift schier.

[p. 249]

 

Vluchten? neen, het ware lafheid,

 

ik bemin den waterslag,

 

en ik kwam m'hier nederzetten

 

omdat ik het regenen zag.

 

 

 

Vluchten? voor geen nietig dingsken

 

als een dreupelke water toch!

 

Vielen er nog veel, nog honderd

 

me over lijf, ik bleef hier nog.

 

 

 

Toen een windeke, stil, van de eene

 

boomen recht op de andere kwam

 

en de zwaargeladen takken

 

in zijne armen thoope nam.

 

 

 

Schudde rechts en links, geweldig,

 

dat, in eenen enkelen stond,

 

al het water van hierboven

 

lag gesprenkeld op den grond,

 

 

 

in het zand en op mijn kleeren,

 

in mijn nekke en op mijn hoofd;

 

maar mijn lust naar dichten denken

 

was daarmêe niet uitgedoofd.

 

 

 

'k Voelde een rilling door mijn leden,

 

'k bleef gezeten, kalmer schier

 

dan te voren, en ik schudde

 

't water af van 't schrijfpapier.

 

 

 

Schreef mijn indruk, deel hem mede

 

voor alwien het lusten mag

 

eens te luisteren, onder boomen

 

naar den wilden waterslag.

Jer. Noterdaeme