Biekorf. Jaargang 7

Oude tijd

IN den koelen morgenstond
schouwt het herbergsvrouwken rond
van des steegers hoogste trede,
waar het heden gadeslaat
alles wat er ommegaat
aan den uitkant van de stede.

D'herberge is nog altijd voort
't stille en koele toevluchtsoord,
waar de reizers peistring vinden,
met haar hofpoort hoog en wijd
en haar stallen schoon gerijd
en haar tragen naast de linden.

Immer staan haar reezen daar;
immer bloeit haar notelaar.
Donderkruid groeit op de pannen.
Binnen is de vloer nog hard.
De oude balken zijn nog zwart
en de toog vol tinnen kannen.

Onder d'hooge gevelspits
kleunt nog immer de oude smids,
goede buur van over tijden.
Maar meer volk is op de been
en veel drukker als voorheen
is het wagen en het rijden.

[p. 203]

 

't Oude vrouwken menigmaal

 

schouwde op 't nieuw gewielewaal

 

en het kende stiller jaren.

 

Daar het al die woeling ziet,

 

zucht het met een stil verdriet:

 

waar is de oude tijd gevaren?

 

 

 

Menschen zie ik bij de macht;

 

allen stuiven in een jacht

 

en 't zijn allen vreemdelingen.

 

Sneller gaan de peerden ook.

 

Immer is de lucht vol rook

 

en de zon verflauwt in 't schingen.

 

 

 

Niet een stem wordt er gehoord.

 

Iedereen gaat zwijgend voort,

 

als naar zijne dood gedreven.

 

Vroeger was het nooit zoo druk,

 

maar het leven was geluk,

 

't oude stille burgersleven.

 

 

 

Slechts bij zondagwandeling,

 

als het steêvolk buitenging,

 

of in 't lommerhof kwam bollen,

 

kwam dat groot geweld te pas.

 

Binst den weekdag ieder was

 

van die onruste ongekwollen.

 

 

 

En de vrome moeder beidt.

 

Ja zij heeft het wel gezeid;

 

't heden is niet lijk 't verleden.

 

De oude vrede is ruw verstoord,

 

want door de oude stedepoort

 

slopen vreemde wet en zeden.

 

 

 

Zie, een gruwzaam monsterspook,

 

heel onwenteld van den rook,

 

ademt vlam en dondert henen;

 

en met daavrend dampgekuch

 

bonst het over de ijzren brug,

 

op zijn ijzervaste schenen.

 

 

[p. 204]

 

Ja de nieuwe tijd kwam aan.

 

De oude vrijheid heeft gedaan.

 

Wandeltocht en wagenvaren,

 

gasting om den houten disch,

 

bollespel en kerremis,

 

't valt al af, lijk najaarsblâren.

 

 

 

En de moeder zonder schrik,

 

doch met weemoedvollen blik

 

schouwt het aan in diep wantrouwen,

 

blijde dat zij heeft gedaan

 

en den vreemden strijd ontgaan

 

dien de nieuwe tijden brouwen.

Eckart