Biekorf. Jaargang 7

[p. 38]

Ichthus eis aiei!⁽¹⁾

Meidagweder is 't: allomme
helder, en geen loof en speelt.
Achter 't bloote vischputwater
roer noch rimpelken en gaat er:

stille staat er

't blinken in van 't zonnebeeld.

In zijn diepe wandelkamers

ligt de visch, die hand noch voet,

huid noch haar en heeft, noch veder;
maar die, argloos, op en neder,

weg en weder,

vakende, zijn vinnen doet.

Oogen heeft hij, blinkende, en die

staan gekeerd, 'k en weet niet hoe;

gaat hij slapen, eet of drinkt hij,
wilt hij boven zijn, of zinkt hij,

nooit en pinkt hij,

nooit en doet hij ooge toe.

Met den monde middagmalend,

einde en heeft hij noch begin,

maar hij muffelt, zonder staken,
met zijn muile, en met de vlaken

van zijn' kaken,

water uit en water in.

(1) Ichthus eis aiei, in grieksche staven, Ιχθυς ϵις αιϵι, dat is te zeggen: Visch tot in der eeuwigheid. Maar ge moet weten dat, in den verdoken tijd, bij de eerste Christenen, het woord Ichthus, Ιχθυς piscis, visch, dat de geschilderde of anderszins verbeelde gedaante van eenen visch, gebruikt wierd om, stommelinge en bedekt, te zeggen tegen die 't verstonden: Jesus Christus, zone Gods, zaligmaker, tot in der eeuwigheid! ofwel ook, het heilig Sacrament, tot in der eeuwigheid! En hierin zat het geheem: I, de eerste grieksche boekstaf van Ιχθυς, beteekende Ιησους (Jesus); χ, de tweede, χριστσς (Christus); θ, de derde, θϵου (Dei); υ, de vierde, υιος (filius); ς, de vijfde, σωτηρ (Salvator); en eis aiei, tot in der eeuwigheid.

[p. 39]

 

Wonder schepsel, zonder sprake,

 

woord en tonge en tale ontzeid;

 

zinnebeeld van ongeraakte,

 

nooit besproken, nooit bespraakte,

 

moedernaakte,

 

schaamtelooze onnoozelheid!

 

 

 

't Water mocht de dieren en de

 

menschen eens verslinden al,

 

buiten die, in 't schip, huns g'achten,

 

volk en vee, na lange wachten,

 

wederbrachten,

 

vrij van rampe en ongeval.

 

 

 

Hij ontzwam het, onverwaten,

 

van Gods hand onaangedaan.

 

Och, of mochten wij, nadezen,

 

veilige ook en uitgelezen

 

visschen wezen,

 

daar uw' sterke netten staan,

 

 

 

God, van wien me, in de oude dagen,

 

dekkende uw' geheemen zei,

 

mondlinge, of in beeld geschreven:

 

‘Nut den Visch, hij zal u geven

 

't eeuwig leven;’

 

helpt ons, Ichthus, eis aiei!

Kortrijk, 31/1/96.

Guido gezelle