Biekorf. Jaargang 6

Ochtendregen

DE lucht hangt vol met dikken smoor

in de eerste morgenstonde,

en 't schijnt dat ééne wolke maar

en dekt de hemelronde.

Met moeite komt de keukenrook

de kaven uitgewenteld;

hij'n stijgt niet op, maar zakt en zinkt

de straten langs, en drentelt.

Een bende zwarte kraaien tiegt

het zuiden in, al krassen,

terwijl de honden, ketenvast

om volle vrijheid bassen.

Het regent, stille, stille; ik hoor,

door 't venster, dreupels vallen

op steen en dak, en blad en blom,

bij honderdduizendtallen.

De boomen blijven lijdzaam staan;

zij zien den winter naderen,

maar pogen zelfs de dreupelen niet

te schudden van hun bladeren.

[p. 333]

 

Het regent rechte neerwaard; geen

 

met storm bespannen wagen

 

die voert, al schokken, over 't veld

 

gescheurde watervlagen.

 

 

 

Maar stille is 't boven, stil benêen,

 

't en roert niets, allerwegen;

 

komt, luistert, door het venster, naar

 

den lijzen ochtendregen.

21 October 95.

Jer. Noterdaeme