|
| |
| |
Niemandsvriend
Ge 'n weet niet, die, in stad gewend
te wonen, maar Gods koorne en kent
wanneer het, brood bedegen
en voedzaam, u wordt voorgeleid,
hoe heerlijk is de uitwendigheid
van 't groene, langs de wegen.
Van 't groen, dat hooge en leege groeit;
van 't groen, dat in de weiden bloeit;
van vogelvitse en krokke;
van wegbree', murke en roozewied;
van onderhave, retse en riet;
Ach distel, ik en kende maar
van zeggenswege uw streuvelhaar;
ik liet mij, van die 't zeiden
verwittigd zijn, in 't akkerland,
dat ge overal de kroone spant,
om onraad uit te breiden.
'k En kende u niet en, bovendien,
'k en zocht u van nabij te zien,
voorwaar, noch aan te roeren,
zoodanig is de rake omtrent
uw kwaadheid overal bekend
en ruchtbaar bij de boeren.
| |
| |
Men scheldt dat ge, iedereen onvriend,
tot voedsel van den ezel dient;
men schuwt uw' scherpe bladen;
doch, mensche en scheldt onnut u niet,
die 't schoone in al Gods werken ziet
en 't goede zoekt te raden.
Men scheldt... of, erger nog, men hoort,
van wetswege en bij koningswoord,
dat 't distelvolk men, een en al,
te zeisene en te spade, zal
verdoen en de eerde uit roden.
Bermhertigheid, voor 't schamel wied,
eilaas, dat ge al te ongeren ziet:
aanschouwt hoe 't ja, de steenen,
de vuile brake, daar 't geweld
der steêliên mee den buiten kwelt,
komt zedig groen verleenen.
Aanschouwt, op elken staf, hoe lief
elk distelhoofd zijn' blommen hief,
geheel of half maar open;
hoe net, van niemand aangeraakt,
een' krage om elke blomme blaakt,
vol verschen dauw gedropen.
Aanschouwt hoe 't schubbig distelhaar
omspannen hangt, vol Godssamaar,
die roeren in den zonnelaai,
die blinken in elk windgewaai,
Hoe 't wikkelachtig witje wipt
alhier, aldaar, verlekkerlipt
om 't zijne, uit al de bloeien,
te ontsnoepen aan de krabben bie'n
die 't, nijdig, elken distel zien
| |
| |
'k En rieke, alwaar men lieflijkheid
van zalvende olie toebereidt,
als die me, in Hooimaand, vroeg en laat,
daar 't distelt en vol blommen staat,
die distelblommen stoken.
Aanschouwt, op de oude toppen, hoe 't
gevlugde zaad omhooge woedt,
en waait voor alle winden,
om ievers, daar 't geen ziele en zag,
den vrijen hergeboortedag,
Zoo leeft gij, distels, immer voort,
van wetswege en bij koningswoord
en, schoon zij, om uw schamel zaad
te worgen daar 't gewonnen staat,
zoo lange al samenspannen,
't En zal, verdiend of onverdiend,
't en zal u, distel, niemandsvriend,
minachtend ooit versmaden,
dit Vlamings hert, dat, bate niet,
maar 't schoone in al Gods werken ziet
en 't goede zoekt te raden.
Vijve-Capelle-Kortrijk, 9/8/95
Guido Gezelle
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
