Biekorf. Jaargang 6

Mingelmaren

ONDER de merkweerdige vreemdelingen, die tijdens het kerkelijk jubeljaar 1450 Roomen bezochten, is de voornaamste een kunstenaar, de beroemde schilder Rogiers vander Weyden of Ruggiero da Bruggia, zooals de Italianen hem noemen. Verschillige zijner gewrochten, en zij waren hooge geschat, hadden reeds aangekocht geweest door Italiaansche vorsten, beschermers der kunste.

Het was waarschijnlijk toen hij, op weg zijnde naar Roomen, Florentiën voorbijtrok, dat die groote meester, door de Medici belast wierd de schilderinge te maken waarop O. Lieve Vrouwe verbeeld wordt, te midden de apostelen Pieter en Pauwel, en de heelmeesters heilige Cosmas en Damiaan, en nu een der perels is van de stadsgallerie te Franckfort op de Main.

De Italiaansche indruk straalt door in dit schoon gewrocht, zoowel als in andere van den zelfsten meester, doch die indruk is bijzonder merkbaar in eene bekoorlijke schilderij die den heiligen Lucas voorstelt, bezig met het levensbeeld te nemen der heilige Maagd, die het heilig Kind in hare armen houdt; (voordezen was het in de verzameling van Boisseree, en nu is het in de Pinakothek te München bewaard) als ook in den middelburgschen drieluik die nu te Berlin bewaard wordt.

Een hedendaagsche schrijver over kunste mag waarschijnelijk geloofd worden, als hij zegt dat die reize van 1450, alhoewel zij uit enkele redens van godsvrucht gedaan wierd, eene ware veropenbaring was voor den vlaamschen schilder; door het vergelijken met vreemde scholen, leerde hij een nauwkeuriger oordeel strijken over zijne eigene begaaftheden en noodwendigheden, en over die van zijn land. Van dan af hield hij op gedaanten te schilderen van mansgrootte en hij liet die geweldige uitwerksels varen van goudene achtergronden. Nog koos hij wel

[p. 192]

slaande en treffende onderwerpen, maar al dat zijne beelden omringt is nu wezentlijk volgens de vereischen van bouwkundig verschiet, of het leeft in een zonnig landschap vol met lieftallige bijzonderheden.

Dit was eene toenaderinge tot de wijze van zijnen voorganger J. van Eyck, daarenboven eene terugkomste tot de wijze van zijne eigene vroeger dagen, en tot den zachten welluidenden toon die zoowel oveteenstemt met zijne godsvruchtigheid en zijnen kunstzin, twee begaafdheden die zijne landgenooten zoo eigen zijn.

Zijne beste gewrochten verschenen rond dit tijdstip, en hij begon eene schole die, met deze der van Eycks vergeleken zijnde, duidelijk vooruitgang te kennen geeft.

Uit, History of the Popes. From the German of D^r Ludwig Pastor. Edited by Fredrick Ignatius Antrobus of the Oratory, 1891, 2de Boekdeel, bl. 89-90.

Heeren van Biekorf,

IK peize dat F.D. De Foordt, waarvan een Paaschgedicht gedrukt staat in Biekorf, 6^e jaar, T^k 9, niemand anders en is als de Subprior van de Augustinen van Brugge, die vermeld staat in den vermaarden ‘Memoriale’ van Melchior Gailliard, † deken van Ghistel, den 22 feb. 1817. Frater Dominicus de Foordt weigerde den eed. Hij was te Meenen geboren in 1735; wanneer en waar hij stierf en weet ik niet.

Joseph Samyn

BIEKORF: in herfstmaand 't jaar 1893 blz. 286 is gemist, wanneer hij zegt dat de oude geschoeide Carmeliten, of O.L.V. broeders (in 't Fr. les grands Carmes), zendelingen geweest zijn in Malabar. Daar en hebben zij nooit geenen voet gezet. Maar 't zijn de ongeschoeide Carmeliten (Fr. petits Garmes), zoo als er te Brugge, te Kortrijk en te Iper zijn, die sedert drie eeuwen omtrent de zendingen van Malabar bezitten. Zoo was ook het zelfste tijdschrift gemist in Oestmaand 1891, blz. 237, zeggende: Verleure Carm. Disc. Iper, Bengalen (Mangalore). P. Victor (K. Verleure) is te Quilon, gouwe Travancor. Bengalen en Travancore zijn gouwen van Indoustan maar nog verder van malkaar afgelegen als Belgenland van Spanjen. Travancor is het zuidersche deel van Malabar. Ten anderen Mangalore en is in Bengalen niet.