Biekorf. Jaargang 5

Jan de Beer

ALS hij nog eens al lange en verre gegaan hadde, kwam hij in eene onbekende streke en zag daar al de menschen weenen en groot misbaar maken.

‘Wat is er hier gaande?’ vroeg Jan, ‘waarom die algemeene droefheid?’

‘Ach! vriend,’ zei men, ‘vandage moet de dochter van onzen koning door eene drake verscheurd worden, is 't dat er haar niemand ter hulpe en komt. Daar is hier eene drake met zeven koppen, die leeft in 't gebergte. Telken jare komt zij rond de hoofdstad van ons land gevlogen en verwoest geheel 't geweste; vermoordt en verscheurt mensch en dier, tot dat men haar iemand van koninklijken bloede te verslinden geeft. Morgen gaat dat ongeboefte komen; en 's konings eenige dochter

[p. 373]

zal onbermhertig verscheurd worden en verslonden. Onze koning is bijna dood van verdriet en hij heeft overal laten weten, dat deze die de drake kan dooden, zijne dochter zal in huwelijke hebben en koning zal zijn in zijne stede. Tot nu en is er, in geheel het land, niemand die het durft wagen om te kampen met die wreede drake.’

‘Wat niemand en durft, dat zal ik doen,’ sprak Jan, en hij ging regelrechte naar den koning.

‘Heer koning,’ zei Jan, ‘morgen wil ik kampen met de drake. Laat alle vreeze varen, ik ben Jan de Beer, en zal uwe dochter verlossen, al ware dat gedrocht de duivel te lijve. Waar kan ik die drake vinden?’

‘Buiten de muren der stad, aan den voet van den berg,’ zei de koning.

Jan de Beer trok de poorten van de stad uit naar de plaatse, die hem door den koning aangewezen wierd, en al het volk klom op de wallen, om te zien hoe dat wreede gevecht ging vergaan. Daar en waren nog geen twee uren vervlogen of men hoorde in 't gebergte een geruchte gelijk aan den ratelenden donder: de drake die kwam op. 't Was een afgrijzelijk wangedrocht: 't vloog met twee groote zwarte vlerken; geheel zijn drakenlijf was met groote dikke schelpen bedekt, zeven koppen met wreede krokkodilenmuilen spogen gedurig rook en vier, en aan zijnen balg stonden zes machtige pooten voorzien van scherpe leeuwenklauwen.

Jan stond gereed aan den voet van den berg en wachtte koelbloedig op den aanval der drake.

Nauwelijks heeft het wreede dier Jan bemerkt of het vliegt hooge in de lucht, maakt wilde en benauwdelijke kringen en smijt een getier uit, dat 't galmt over de bergen, terwijl er rook en vier uit zijne zeven drakenmuilen schiet. Al met eens vliegt de drake met onweerstaanbaar geweld Jan in; maar deze was op zijn weerhouden en schermde zoo wel met zijnen stok, dat hij vier drakekoppen afsloeg.

De beeste huilde van de pijne, dat men het kon hooren door geheel de stad; ze vloog omhooge en zette haar op den top van eenen berg. Zij bloedde zoodanig uit hare

[p. 374]

vier wonden, dat het bloed den berg afliep tot aan Jans voeten.

Na eenige oogenblikken rustens viel zij als den bliksem op Jan te wege; maar Jan was rap en vlug, hij ontsprong haren aanval en wist wederom met zooveel kracht als behendigheid zijnen stok te handhaven, dat hij de beeste eene vlerke en nog twee koppen afsmeet. De drake, razende van woede, richtte haar op heuren steert en sprong met haar zes klauwen te gelijk naar Jan. Een schrikkelijke slag weerklonk, gevolgd van eenen benauwdelijken schreeuw. De beeste lag verbrijzeld en verpletterd: Jan hadde zoo schrikkelijk geslegen dat er schelpen van 's diers lijf gevlogen waren tot over de stadswallen.

De drake was dood, de koningsdochter was verlost, en geheel het land met een. Een zegeklank steeg op van uit de stad en de koning kwam bij Jan, bedankte hem en geleidde hem in vollen zegetocht naar zijn hof.

Acht dagen lang wierd er blijdag gevierd en de koning en het volk riep eenparig dat Jan de Beer de kroone en het bestier van 't land moeste aanveerden en trouwen met Rosamonda, 's konings dochter. Maar wat men zei, of niet en zei, Jan en wilde van niets hooren, en bovendien vertrok hij dievelinge uit het hof van den koning, en keerde weder naar de stad waar zijne ouders woonden.

Vele weken en maanden vervlogen eer Jan in de stad aankwam, en onderwege moeste hij nog menigen keer zijnen stok gebruiken op wreede dwingelanden en verdrukkers of op wilde dieren die hem dierven aanvallen.

Hij vond den smid in 't deuregat van zijn prachtig huis staan, de man was 't al gewoon en hadde er waarlijk een handtje van op zijne renten te leven.

‘Ah! vriend Jan,’ sprak de smid, ‘wel gekomen, komt binnen.’

‘Neen, smid, dat en mag niet zijn, ik moet eerst mijne ouders groeten, dat betaamt.’

‘Uwe ouders, mijn goede vriend, zijn sedert vier maanden overleden; alle twee op den zelfsten dag, en ik hebbe ze met vele eere doen begraven.’

Bij 't hooren van die droevige mare was Jan over van

[p. 375]

verdriet en hij weende voor den eersten keer van zijn leven. En als zijne droefheid wat gestild was, vertrok hij wederom de wereld in.

‘Ik en hebbe nu niemand meer op aarde,’ zuchtte Jan, ‘ik ga weder naar den bosch mijner eerste jeugd, naar mijn berenhol?’

Na vele zoekens kwam hij eindelijk aan dien eigensten en zelfsten bosch, daarin hij vijf-en-twintig jaar geleefd hadde met de beren.

Jan was over van vreugde als bij den bosch herkende, en met blij gemoed stapte hij tusschen de boomen voort. Maar al met eens dochte 't Jan dat hij eene menschenstemme gehoord hadde. Hij luistert, en inderdaad hij hoort geheel duidelijk dat er daar ievers een mensch moeste zijn. Hij ging er naar toe en zag weldra, tot zijne groote verwonderinge, eenen ouden man, met eenen langen grijsden baard, geheel met dierenvellen gekleed, daar op zijne knie'n zitten voor een kruis.

‘Vriend,’ vroeg Jan, ‘wat doet gij zoo alleene te midden dezen bosch, waar het krioelt van de wilde dieren?’

‘Ik leve hier geheel alleene, van de wereld weg, waar ik vele te lange verbleven hebbe, en ik bidde om den Hemel te winnen.’

‘Den Hemel winnen,’ vroeg Jan nieuwsgierig, ‘wat is dat, de Hemel?’

De eenzater zag algauwe dat hij te doen hadde met eenen wildeman, want hij was geheel bedekt met haar, en hij begon hem te vertellen van God, die hemel en aarde, de menschen, de dieren en de planten geschapen hadde; van de ondankbaarheid van Adam, van de verlossinge, enz. In een woord, hij leerde Jan al de troostelijke waarheden van ons waar en heilig Geloove. Jan luisterde met vele aandachtigheid en zelve leerde hij ook bidden om den Hemel te winnen, en vroeg om te mogen bij den eenzater blijven wonen, 't gene hem zeer gewillig toegestaan wierd. Jan begon allengskens te begrijpen dat hij vele zonden bedreven hadde, en hij deed de strengste boetveerdigheid. De eenzater die priester was,

[p. 376]

ontsloeg hem van al zijne zonden en boosheden en Jan, gelukkig gelijk hij 't nooit geweest en hadde, bad geheele dagen en halve nachten met den eenzater om te mogen naar den Hemel gaan. De Priester wierd eerst verhoord en hij stierf. Jan weende bijna zijne oogen uit, zoo stijf was hij aan dien heiligen ouderling gehecht. Hij begroef hem met veel eerbied, en, als hij ook zijn einde voelde naderen, sloeg hij met zijnen stok, nevens het graf van den eenzater, eenen put zoo groot en zoo lang, dat hij er gemakkelijk in kon nederliggen. Hij strekte hem uit met zijnen stok bij hem, en, stierf.

Nauwelijks hadde hij den geest gegeven of drie beren kwamen daar en klauwden en schartten het graf toe, en liepen al huilen weg.

J. Leroy