Biekorf. Jaargang 5

[p. 353]

[Nummer 23]

Jan de Beer

JA maar, twee roovers hadden Jan zien gaan door den bosch, en ze hadden algauwe vaste dat die bak bijna vol goudstukken was. Zij hadden hem achtervolgd, en, als zij zagen dat hij dat hofstedeken binnen getrokken was, waren zij seffens eene geheele bende roovers gaan opschartelen, en zij kwamen algauwe aan het huis van Jans vader.

Jans moeder schoot wakker, keek door de venster en zag eene geheele bende zwarte mannen komen.

In een twee drie was zij beneden en bij Jan.

‘Jan, Jan,’ vezelde zij stille in Jans oore, ‘staat op, jongen! daar zijn dieven op het hof!’

‘Met hoevelen zijn ze wel, moeder?’ vroeg Jan.

‘Wel met vijftig man, zoo zwart als duivels.’

‘Laat ze maar komen, moeder, laat ze maar komen, en houdt u zoo stille als of gij dood waart.’

Op dien oogenblik hoorde Jan geruchte aan de voordeure: 't waren de dieven die een holleken boorden,

[p. 354]

waardoor zij een zaagsken staken: 't grijnsde weg en weere, en daar was een hol uitgezaagd, waar een man gemakkelijk door kon.

Jan wreef van welgezindheid zijne twee schrikkelijke handen; zijn wilde aard kwam boven. Moorden op moordenaars, 't ging blijdag zijn voor hem.

De eerste roover stak zijn hoofd door het hol, en was te wege binnen te kruipen; maar Jan stekte hem bij zijnen hals, doow zijn hoofd af en trok voorzichtjes den kerel binnen. Hij en hadde den tijd niet gehad om te schreeuwen of te piepen, zoodat de roovers meenden dat hij ongedeerd binnen gekropen was.

Een tweede kwam, en voer gelijk den eersten; een derde volgde, en 't was een waar verzet voor Jan. In tien verasemens tijd lagen er vijf-en-veertig roovers op eenen hoop, terwijl hunne afgedowen hoofden in den vloer rolden en de afgrijzelijkste gezichten trokken.

De vijf laatste roovers kregen achterdenken: 't docht hun dat ze nu en dan eenen zucht gehoord hadden, en zij en dorsten niet binnen kruipen.

Jan, geen rooverskoppen meer ziende verschijnen door de openinge, riep: ‘En wel, waar blijven de andere? komt maar binnen, daar is nog slapinge voor zulk volk.’

De roovers, als ze die bulderende stemme hoorden van Jan den Beer, gelijk hij dikwijls zijn zelven noemde, vluchtten, gelijk hazen, den bosch in.

's Anderendaags 's morgens, riep Jan zijnen vader en ried hem aan seffens naar de stad te gaan wonen, in een schoon huis: ‘want’ zei Jan, ‘die roovers die gevlucht zijn zullen nog met meer volk weêrekeeren, en zij zouden u voorzeker vermoorden en al uw goud stelen.’

Vader en moeder vonden dien raad goed en gingen in stad wonen; maar Jan zei nog eens vaarwel en vertrok met 't overige van de goudstukken naar den smid.

‘Hier is Jan de Beer,’ riep hij, als hij bij de smisse kwam.

‘Smijt maar uwe schorte en uwen hamer weg: ik breng u geld in overvloed.’

[p. 355]

Ala de smid al dat goud zag, was hij over van vreugde.

‘En is dat al voor mij, vriend Jan?’ vroeg hij.

‘Ja zeker, smid, dat is voor mijnen stok.’

De smid ging seffens naar de stad en kocht een huis, nevens dat van Jans ouders, en leefde gelijk eenen vorst.

Jan was intusschentijd wederom op reize, met zijnen stok. Als hij al lange en verre gegaan hadde, kwam hij in eenen bosch, waar de boomen zoo dichte stonden dat hij met vele moeite nog voort kon gaan.

‘'k En moet er maar door,’ zei Jan, en hij begon met zijnen stok slinks en rechts de boomen om te slaan, zoodat hij eenen weg baande, dweers door den bosch.

Al met eens hoorde Jan een klokke luiden, zoo schoone en zoo helder, dat hij nog nooit geen schooner geluid gehoord en hadde.

‘Daar moet hier ievers een hof staan,’ peisde Jan, en hij ging in de richtinge van dat geluid.

Achter een ure gaans, stond Jan voor een schoon sterk slot; 't was geheel van ijzer en staal gebouwd, en met sterke torren en ringmuren voorzien. De poorte was gesloten. Jan klopte er op, met zijnen stok, dat het helmde door de boomen.

‘Wie is er daar?’

‘'t Is Jan de Beer, een gouden herte, dat geen kwaad in 't zin en heeft: doet maar open.’

De poorte ging open en daar stond een reuze vóór Jan.

't Was een vent gelijk eenen boom, geheel met ijzer bedekt; een schrikkelijk lang zweerd hong aan zijne machtige breede heupen.

De reuze gaf een grol, sterker als het gebrul van eenen leeuw; zonder een woord te spreken, trok hij zijn zweerd uit de scheede en hij stormde op Jan.

Jans ijzeren stok zoefde in benauwdelijke kringen, zoo dat de reuze hem niet genaken noch schaden en kon. Iederen keer dat hij wilde Jan het hoofd klieven, viel zijn zweerd met zooveel kracht op den stok dat het vier

[p. 356]

eruit sprong en tot boven de boomen vloog. Dan sloeg Jan met al zijne macht op den reuze zijnen helm; maar 't was als op eene ijzeren rotse. De schrikkelijke stok zinderde maar en kwetste den reuze niet. De razernij verdubbelde bij iederen slag. 't Gevecht was schrikkelijk.

Jan was ge ware dat de reuze al vooren onkwetselijk was: honderd felle slagen hadde hij reeds gegeven, en de reuze bleef ongedeerd en gezond. Integendeel, met meer kracht en woede als ooit sloeg en kapte hij, om Jan zijn hoofd te pletten, zoodanig dat hij moeite hadde om iederen slag met zijnen stok af te keeren.

‘Gedrocht uit de helle gespogen, 't is gedaan met u!’ riep Jan; en, rap gelijk den weerlicht, gaf hij eenen sprong op zijden en sloeg den reuze zoo geweldig op zijnen rugge, dat hij levenloos ter aarde stortte. De reuze lag dood, en 't bloed kwam bij beken uit zijne neuze en uit zijnen mond gestroomd.

Daarop trok Jan het slot binnen en doorsnuisterde het. Voor de deure van eenen onderaardschen kelder gekomen, hoorde hij als eene vrouwe zuchten en klagen. Jan ontgrendelde de ijzeren deure.

‘Wie zijt gij?’ sprak hij.

‘Ik ben de dochter van den koning der Plathoofden. 't Is tien jaren dat ik hier in dezen kerker smachte.’

‘Edele jongvrouwe, schept moed,’ antwoordde Jan. ‘Van dezen oogenblikaf, is u de vrijheid wedergeschonken. Den dwingeland heb ik met mijne eigene hand gedood.’

‘Staat op, jongvrouwe,’ sprak Jan voort, en laat ons naar uwen vader gaan.’

Twee dagen later was 't groote fooie bij den koning der Plathoofden, om de verlossinge van zijne dochter. Hij wilde Jan den Beer zijne kroone opzetten, en hem koning maken, maar Jan weigerde vlak weg, en hij vertrok wederom de wereld in.

('t Vervolgt)

J. Leroy