Biekorf. Jaargang 5

Van Blommen

IK ben liefhebber van blommen. En gij?

Misschien acht gij wel die ronddansende plantjes, die nu allenthalve bij rijke liên zoo veel bijval vinden (orchidea) omdat de blommekens van sommigen zoo prachtig zijn in verwen en zoo lieflijk in geur.

Misschien zijt gij meest gevierd op menigerlei Sinte Catherinekens (Chrysanthema japonica) aardig van maaksel, in 't rood, in 't wit, in 't geluw, hunne blaadtjes openspreidende in 't ronde lijk een tegeldak, of ze lam en ongekunsteld latende zwieren in den wind, of ook als andere vlammenuitspruitende verstruweld te hoope kroezelend.

Ik? - Ik bewondere de oude witte Sint Josephslelie, die onze godlijke Meester eertijds te bewonderen gaf: Considerate lilia agri. Matth. VI, 28. Nooit en was er een koning, in al zijnen luister, zoo gekleed als een van hen:

[p. 282]

Nec Salomon, in omni gloria sua coopertus est sicut unum ex istis, 29.

Ik bewonder de lachende Karsouwkens (Bellis perennis) die de milde hand des Heeren, telken jare met 't begin der lente, bij honderden, duizenden ten allen kante zaait: dinumera stellas si potes. Telt ze ne keer, als gij kunt!

Ja, ik bewondere ook die andere blomme daar, die, onder den zegen van God, overal oekert, ondanks de verachting der dwazen die haar met zoo veel leelijke namen bestempeld hebben (Taraxacum Dens leonis): den leeuwentand, nog ten treffelijksten gezeid. Aai, welke bezorgdheid in dat wonderschepselken, welke kommernis om de menigvuldige blommelingskens die op zijn kopken t'hoope troppelen van water en wind te bevrijden, tot dat elk zaadtje, met een licht kuifken voorzien, door de lucht kan rond gedreven en over den grond kan uitgezaaid worden! Maakt dat eens na, als gij kunt!

En de rooze dan? - De rooze, de koninginne der blommen, de rooze, blakende, laaiende rood, zoo fijn en zoo zoete van geur; de rooze, wier schoonheid God zelf met doorns omgaf en beschutte; of ik de rooze ook liefheb, en bewonder! - Acht gij de rooze, de koningin der blommen niet?

Het is gemeene goed, zult gij zeggen. Ik wil wel, maar toch en is er niet een plantjen, hoe gemeene ook, of de macht, de wijsheid, de kunst, de goedheid van God wordt erin vermeld; en 't is niet een blommeken of eene letter staat erop geprint, van den naam van Hem die het geschapen heeft.

Is het kwâlijk dat ik mijne landgenooten achte? - Neen, daarom zal ik geen vreemdelingen verstooten, noch hunne wonderheden miskennen, noch de lessen die zij ons spellen.

Hier komt het Kruideken-en-roert-mij-niet (Mimosa pudica).- En roert mij niet? - En waarom toch? - Is het vergiftig misschien, gelijk de Toorste van den Kaap-der-Goede-Hoop (Euphorbe officinale) wier zap de vingers schroeit van alwie er de hand aan steekt? Of gelijkt zij aan onze brandnetels (urtica dioica) die tintelen van

[p. 283]

boosheid? Ofwel spreidt zij misschien een muftigen reuk, die op de tonge bijt, gelijk de Ooivaarbek (pelargonium odoratissimum) Kranebek (geranium), geblomde ijfte zoo gevierd nogtans en geprezen? - Neen 't, 't en is dat al niet; het en heeft geene boosheid in; maar eerbaar is het, en bevreesd.

Het plantje, tenger en reilde van lijf, is een duimken in zijn geslachte; zijne lange en smalle blaadtjes houden twee en twee over elkander aan de stikkels van een rijselken vaste. Ja maar, en roert er niet aan, zeg ik u, of daar zi', het blaadtje voudt toe, rijst op en voegt tegen zijn paar, en al de andere ook van geheel de reke, en sluiten tegen hunnen stengel aan. Of hebt gij misschien den stengel zelve geraakt? Omdat hij in onmacht valt, alsof hij dood viele, en verslokerd ware? - Het zal nu alzoo eenen tijd duren, tien, vijftien of twintig minuten, vooraleer dat het plantjen herleeft, en verkwikt, en wederom opengespreid aan het licht der zon, gelijk te vooren.

Zoo gevoelig is dat kruideken, en nog gevoeliger. Het en is zelfs niet noodig dat gij het raakt: een lichte wind, die er zachtjes over ademt; eene wolke of 't is gelijk wat, dat er schauwe over geeft, hitte of koude, alles deert hem, en 't bezwijmt!

Dat is nu het Kruideken-en-roert-mij-niet.

Maar kent gij Vrouw Tuilkens, die vliegen knipt (Dionaea muscipula)? - Dat is een ander fatsoentje. Bemerkt eens wel hoe het zijne dubbele eironde blaadtjes daar open legt op den grond, die roozeverwige blaadtjes met haarkens op, met kleene, kleene klierkens bezaaid, waaruit honing druipt, glimmende suiker, met balsemgeur, daar over end over: die deugniete!

Neem, daar komt eene vliege gevlogen; zij wordt den honing geware; ja, zegt zij, honing dat is goed! .. en zij is erop!......

Oei! Verraad! Vrouw Tuilkens heeft ze geknipt.......

Het vliegsken zit gevangen: 't en kan niet zijn, zegt het; het is een leelijk misverstaan; ik... gij... het draait en 't wringt, het spartelt en 't rament, 't ronkt en 't gromt, en hoe meer het Tuilkens kittelt, hoe meer ook Tuilkens

[p. 284]

hare blaadtjes sluit; het vliegsken nijpt en duwt, tot dat het eindelinge spijtig en machteloos versmacht is, en gereeuwd ligt.

Ach! Vrouwke, vrouwke! dat en is niet treffelijk! En gij vindt daar uw vermaak in!

Dat Tuilkens haar nog met vliegen voedde, men zou peinzen, 't is honger die haar dwingt: wolven ook kaduinensoms lammeren, doch uit nood; maar Tuilkens, zij vangt, versmacht, verwurgt, vermoordt, waarom? Enkelijk uit verzet; om hare leden te oefenen, om hare lechten te laten spelen... Hebt gij nog van uw leven zulk een wanschepsel ontmoet?

- Vrouw Tuilkens is op hare zenuwen, en die vliegen, zij kwamen haar tergen: maken zij ons ook al niet hitsig en bitsig, als zij stout en onbeschoft over ons aangezichte drimmelen?

- Ja, 't is al wel, maar waarom moet zij dan die vliegen aantrekken? Waarom dat stoorende en bekoorende honingzap op hare trouwlooze blaadtjes gespreid, alsof het suikerkoekskens waren? - Ja, die koekskens, ziet gij wel, het is daar het kwaad, en het klaarste bewijs van Vrouw Tuilkens' boosheid, die vliegen knipt. Het vonnis is onwederroepelijk!

Doch leert hier uit, lieve Vrienden, dat er meermaals bedrog en valschheid schuilt, en dat men ook altijd moet voorzichtig zijn, en mistrouwig in de bekooringen.

D.G.M.

Moorseele, Sint Augustinusdag, 1894.