Biekorf. Jaargang 5

De Klokken

WANNEER ge eensklaps de stilte breekt,

o klokken die daar hooge wiegt

en triplend door 't geluchte spreekt
en bommelend weg end weder vliegt;

Als op de golven van de lucht
uw bronzen stemme gonzend vaart
en zingezangend henenvlucht
ter steê rond en te veldewaart;

Heel 't ronde schiet als uit een' droom
en stille valt de steenen stee
aan 't luisteren naar dien klankenstroom
die walmend ruischt door d'hemelzee.

Die zind'rend loopt door steen en hout,
langs stege en donkere straat versmelt
er zuchtend komt lijk 't klagend woud
of zingt lijk 't gulden korenveld,

De christen dan, in feestgewaad,
komt neerstig naar den tempel af
en volgt er, waar de priester gaat
rond 't autaar of de vont of 't graf.

Zoo luidt gij bij den uchtendgroet,
wanneer de zonne in 't Oosten zwemt;
zoo luidt gij in den middaggloed,
en als de nacht ter kimme klemt.

[p. 216]

 

Zoo juicht gij als er ia den schoot

 

der kerke, een nieuweling verschijnt

 

zoo treurt gij als een dischgenoot

 

van uit heur gastenmaal verdwijnt.

 

 

 

En lijk uw stemme klonk weleer

 

wanneer ik kwam ter christenschaar,

 

zoo luide ze mij nog nen keer

 

wanneer 'k er uit en henen vaar.

 

 

 

En uit het graf dan rij ze ik weêr,

 

wanneer de laatste maal uw' stem

 

met tromprumoer van sfeer tot sfeer,

 

zal donderen, op 't bevel van Hem!

K.V.W.