Biekorf. Jaargang 5

Daverloo

IN het tijdschrift La Flandre (Deel IV, bl. 101) is er sprake van de benaming eener plaatse die niet verre van de poorten van Brugge gelegen en was.

't Staan daar oorkonden aangestipt waarin er gewag gemaakt wordt van zekeren Baselis van Daverloo, schepen van 't ambacht van den Sieselschen; en van een stuk land liggende bin den ambochte van den Ziesselschen ende in steden die men heet Daverloo ende Ghetvelt.

Dat is een nieuwe naam, om te voegen bij de dietsche verzamelinge van de Loonamen.

_**_*

't Is lustig om nagaan welke moeite, de belgsche naamkundigen, die de een den anderen afschrijven, aan den dag leggen om 't aloud woordeken loo te verklaren.

Wij moeten de bediedenis van dit woord opsporen uit zijne geschiedenis in de verschillige germaansche talen.

In 't Oudhoogduitsch staat het als loah, loch, loh veroorkond, met de beteekenissen van lucus en zelfs van lucùs sacratus.

In 't Middelhoogduitsch staan de gedaanten loch, loh en lô beschreven, als eene begersde, met leeg houtgewas begroeide plekke.

In 't Dietsch beteekenen lo, loo in 't algemeen een bosch.

[p. 204]

In 't Angelsaksensch vinden wij leah, lea;, in 't Engelsch lea, ley, lay, en 't blijkt uit menigvuldige oorkonden dat men er nu eens den zin aan hechtte van bosch, dan weer van eene boschrijke vlakte of begroeide plekke.

Het woord is gewoonlijk in onze taal als loo gespeld, met scherplange o, maar aangezien het dikwijls als uitgang diende, verloor het zijn eigen wezen en kromp het ineen tot lo, zooals in Mierlo, tot le in Baarle en zelfs tot l in Boekl, Boekel.

't Komt van 't latijn lucus zeggen sommigen.

't En kan niet zijn, zegt H. Peeters in zijnen uitleg der oordnamen van de gouwe Antwerpen; 't is immers een germaansch woord.

Kenden ze de beginselen der taalkunde, ze en zouden nu in onzen tijd daarover niet meer twisten, maar weten dat het een indogermaansch lauka veronderstelt en verwant is met het sanskrietsch loka, het latijn lucus en 't lithausche lauka.

_**_*

De uitleg van Daverloo is uitnemende eenvoudig.

Daverloo is een loo, dat davert.

Daveren wordt immers van den grond gezeid.

Daveren, zegt Loquela, t^k 10, 1883, beteekende voortijds beven als een ollant, op en neêr dauwen onder den voet, gelijk een ollant, dat is gelijk een broekland, een venneland, eene zompe doet, of een land dat onvaste ligt en waaronder water verborgen zit, dat hier en daar uitwelt en opwaards borrelt.

Daverloo en is dan niets anders dan de weersplete van Beverloo, een dorpsnaam, die tot heden toe onverklaard is gebleven en voor den welken wij, blijkens de vergelijkinge met onze vondste van Daverloo, den zelfsten zin van bevenden, wankenden moerbodem vermoeden.

J. Seghers.

De wijk waarvan hierboven spraak is, bestaat nog ten dage van heden. Hij is gelegen op het grondgebied van Assebroucke, tusschen de Sente-Catharina- en de Gentpoorte, op eenige boogschoten van Brugge.

[p. 205]

Hij en is tegenwoordig niet anders gekend als onder den name van 't Averlootje. Doch men vindt er eene herberge met opschrift In Averloo en een casteel dat ook dezelfste benaming van Averloo draagt.

Zou Daverloo geene samentrekking zijn van De Averloo? En zoo ja, wat beteekent dan het woordje aver? of zijn er bewijzen dat de oude en ware naam van dit gehuchte Daverloo is?

Biekorf