Biekorf. Jaargang 5

Betula alba, L.

'k GROETE u, wit als molkenroom,

in den bossche en achter strate,

's zomers, 's winters, vroeg of late,

bleekgebolden berkenboom!

Edeldrachtig houtgewas,

's zomers laat ge uw' teere takken,
hangend haarwijs, ommezwakken,

of 't een spruitend water was.

[p. 104]

 

Lijzig dóór uw hoofdgewaai

 

ruisch' het dan, of in uwe armen

 

honge een' bende bien te zwarmen,

 

rustloos, in den zonnelaai.

 

 

 

's Winterdaags, alhier aldaar,

 

om uw' blanken hals en rugge,

 

zwart gelijk een' mezievlugge,

 

zwiert uw schudderachtig haar.

 

 

 

Reuzen zijn de boomen dan,

 

die malkander, bloot van armen,

 

slingervuisten, dat men 't karmen

 

heinde en verre hooren kan.

 

 

 

Daar noch eek noch essche en wast,

 

hooge in 't noorden, hoore ik melden,

 

't land der skandinaafsche helden,

 

staat gij, rotse- en wortelvast.

 

 

 

's Scheemans roede en 's boden staf,

 

't heidensch recht- en vredeteeken,

 

esschen hout en was 't noch eeken,

 

't was uw' berken borst, die 't gaf.

 

 

 

‘Berk,’ zoo hiet de noordsche B,

 

een der zestien ruinenstaven,

 

die, onroomsch, te weten gaven

 

wat ons voorvolk dacht en deê.

 

 

 

Schald, die wijsheid wist, hij nam,

 

eer hem pergamenten blâren,

 

of papier berijmbaar waren,

 

uwen bast, o berkeustam.

 

 

 

't Schamel daaglijksch-broodgenot

 

spaart de berk u, bezembinders;

 

‘spaart den berk, gij haat uw' kinders,’

 

leert u, ouderen, 't woord van God.

 

 

 

Weg en woonstede opgefrischt,

 

maakt den berkmei torreveerdig:

 

morgen draagt men 't Hoogeerweerdig,

 

om den dorpe, en... kermesse is 't!

[p. 105]

 

Daarom heffe ik, overwaar,

 

komende in den bossche u tegen,

 

of omtrent des konings wegen,

 

u den hoed, o berkelaar!

Kortrijk 27/1/'94.

Guido Gezelle