Biekorf. Jaargang 4

[p. 207]

Mingelmaren

ONLANGSLEDEN ging er in een gezelschap van Brugge, eene besprekinge aan den gang over het vertalen van de fransche benaminge: Surnuméraire à l'administration de l'enregistrement et des domaines de l'état. Dit beroep had volgender wijze verdietscht geweest: Verbeider, bij het beheer van 's lands inboekwezen en grondeigendom.

Het gezelschap te grooten deele was geërgerd door deze overstellinge, en sommige welweters die, 't zij te hunner schande gezeid, geene bladzijde vlaamsch te weke en leeren, en vonden geene woorden genoeg, eerst, om die verdietschinge kwaad te keuren, naderhand om ze te beknibbelen, eindelinge om ze ten minste als ongangbaar uit te kramen.

't Deert mij de redens van dat kwaadkeuren niet te kennen, en daarom vrage ik of de lezers van Biekorf, ook van het gedacht dier sommigen zijn, en of zij, met redens bij der hand die vertalinge zouden willen verbeteren.

R. De Caele

OVER tijd, als er een nieuwe Pastor benoemd was op een parochie in Fransch Vlanderen, was 't gebruik dat de boeren, met hunne wagens met witte bastieren, des pastors huisgerief en goed haalden. Zoo 't gebeurde een keer dat ze alzoo inkwamen, die wagens, en op den laatsten stond er:

Op dezen wagen
Zit het meesen
Vaten, vodden en preesen,
Kat en hond en ander gedruisch,
Dat me vindt in 't pastors huis.

Preesen, dat is te zeggen buchterije, slunsen.

DE christene tijdrekeninge wierd voor de eerste maal in het westen gebruikt door den Eerzamen Beda (673-735), schrijver van ‘de kerkelijke geschiedenisse van Engelland.’ Bij de Franken wierd zij ingevoerd door de gewestelijke kerkvergaderinge, gehouden te Soissons in 744, onder 't voorzitterschap van den H. Bonifacius; vroeger rekenden zij van aan de troonbeklimminge der Merowingers. Karel de Groote bracht de christene tijdrekeninge in voege, en in de tiende eeuwe wierd zij door eene wet opgeleid.

[p. 208]

PATER Lievens, die in West-Bengalen ‘zoovele wrocht,’ en zich thans te Leuven bevindt om zijne gezondheid te herstellen, vindt een groot genoegen in het lezen van ‘Biekorf.’ Gaarne zou hij voor het tijdschrift eene bijdrage leveren, maar zijn toestand laat zulks niet toe; daarom is hij komen aankloppen bij mij, met het vriendelijk verzoek u de volgende ‘Mingelmaren’ over te maken:

De uitdrukking ‘geern zien’ geldt bij ons zooveel als beminnen. Niet aldus bij de inboorlingen van Chota-Nagpore (Indië). Iets dat met beminnen gelijk zou staan, is hun onbekend; maar niet te min zien zij de menschen geern. Een bewijs: Het is dikwijls gebeurd, dat men hem kwam bezoeken uit dorpen, op een afstand van 30 tot 40 uren van zijne woonplaats gelegen; en als hij dan aan de lieden vroeg: ‘en gij, waarom zijt gij gekomen,’ dan was veelal het antwoord: ‘om u te zien.

‘Erkennen’ en ‘dankbaar zijn’ worden eveneens bij ons als evenveel beteekenende uitdrukkingen gebezigd. Hetzelfde mag niet gezegd worden voor de bewoners van Chota-Nagpore. Van hen kan het eigenlijk niet heeten, dat ze dankbaar zijn. Geef hun wat ge wilt; eene betuiging van dankbaarheid zult ge niet ontvangen. Maar moet men nu tot het tegenovergestelde overslaan en met sommigen beweren, dat ze ondankbaar zijn? Volstrekt niet; want zie: gaat uws weegs, en ontmoet ge een kind, het zal voor u komen staan en zeggen: Hamko dedia, Saheb: Pater, dit kleed heb ik van u gekregen. Dat is geene uitdrukking van dankbaarheid, als ge wilt, maar het is toch erkentenis.

Gelief mij te verschoonen, zoo ik niet getracht hebbe het gesprek van P. Lievens in West-vlaamschen tongval na te bootsen, ik hadde waarschijnlijk te veel flaters begaan.

J. van Mierlo, S.J.

MIDDEL om de heksen te zien en ze te herkennen. Maakt drie kruiskens op uwen voet, en als gij dan omziet zult gij de heks, natuurlijk indien er eene achter u is, aanstonds herkennen.

Als gij eene heks volgt en verkeerd in haar spoor treedt, dat is te zeggen uwen slinkschen voet in het spoor van haren rechtschen voet zet en vice versa, dan kan de heks niet meer voort.

('t Daghet in den Oosten, 1893, blzd. 15.)