Biekorf. Jaargang 4

Slaapt gij nog?

SLAAPT gij nog, gedaagde kruinen
van de onzachte doorentuinen;

slaapt gij nog, en weet gij niet

dat de ontwekte zonne u ziet?

Dat alrêe de dagen langen
zichtbaar, en de stralen strangen

van de lente? Ontwekt, welaan,

doornen, en wilt wakker staan!

Onlangs nog, met sneeuw doorschoten
hebt gij, naast uw' stamgenoten,

weken lang den tijd verbeid,

vaste in uwe onroerbaarheid.

Tijd is 't om den dag te groeten:
't Oosten blinkt en wakker moeten

al die zon- en zomerglans

schuldig zijn hun' liefde, thans.

Doorentuin dan, botten open,
los uw' dichte looverknopen,

los uw zilv'ren reukallaam,

los uw sneeuwwit blommenkraam!

Ei! 't en baat niet, dat robijnen
naalden deur de toppen schijnen

heen te bersten, hier en daar,

van uw doornig streuvelhaar!

[p. 89]

 

Ei! 't En baat niet dat uw' leden,

 

zwellende op van vruchtbaarheden,

 

drinken 't zog der aarde, en bloot

 

laten heuren moederschoot!

 

 

 

Blâren moet ge en blommen schieten,

 

vol de vaten ommegieten

 

uwer zalven, en voortaan,

 

hagedoornen, bloeien gaan.

 

 

 

Slaapt gij nog? De bien ontwekken,

 

langende om uw zeem te lekken;

 

't vogelken zoekt, nestgezind,

 

waar 't uw' vrije daken vindt!

 

 

 

Slaapt gij nog? De zangermonden,

 

zullende uwen lof verkonden

 

zoo gij wakker wordt, ze slaan

 

reeds hun liefste leisen aan!

 

 

 

Slaapt gij nog? De dichters dragen

 

droevig, dorre doorenhagen,

 

het geheugen, lang verbeid,

 

van uw' zomerschoonigheid!

 

 

 

't Water zucht; de blauwe lochten,

 

de aarde deunt, vol minnetochten:

 

alles, alles wenscht om... och,

 

doorenhagen, slaapt gij nog?

7/2/'93.

Guido Gezelle