Biekorf. Jaargang 4

[p. 54]

Eerweerde Vader Lievens, S.I.

OORDEELT nog over de macht van den vlaamschen zendeling, en over de rechtzinnige bekeeringe van dat volk.

Op zekeren dag was de eerweerde vader Lievens bij gevalle in 't voesterhuis te Rantsji.

Poeran-Parsath was daar ook. Dat was een Lutheraan, die dienstman was in 't gerechtshof van Rantsji, en die al drie maanden lang onze goddelijke diensten regelmatig bijwoonde. 't Was een man van groot gezag in zijne geboortestreke.

Hij was hooge van gestalte, edel van gelaat; brandende oogen laaiden in zijn hoofd; hij was met eene groote welsprekendheid begaafd en hij scheen diensvolgens als voorbeschikt om 't bevel over anderen te voeren.

Deze ketter begeerde vader Lievens te spreken, en hij zei hem dat hij en 't volk van zijn geboortedorp gereed waren om het Geloove te aanveerden. De zendeling nam zijne voorstellen aan en gelastte hem de opperhoofden van zijnen stam naar Rantsji te ontbieden.

't Was op den derden in Zomermaand. Een ongemeen schouwspel was te zien in den hof van 't voesterhuis. Van alle zijden zag men de overheden der omliggende dorpen te zamen stroomen.

Die lieden moesten eenen weg afleggen van tot 5, 10, ja 15 uren, en dat te voete, in de brandende zonne; daarenboven waren zij nog geladen met eenen verijzerden stok, waaraan er een koperen ketel hong, die dienen zou om rijs te koken.

Zij kwamen aan den dienare des Heeren het licht vragen en 't ware leven. Meer als 40 dorpen waren daar, door hunne uitgelezenste inwoners, vertegenwoordigd.

Na menige gewichtige beslissinge sprak Poeran Parsath met fierheid tot vader Lievens, en hij zei:

‘Gij zoudet mij 50 roepies aanbieden om eene maand het ambt van geloofsleeraar uit te oefenen, en 'k en zoude ze niet aanveerden; maar van zoo gij mijne diensten noodig hebt, en moet gij maar spreken, en ik zal alles doen wat gij vraagt.’

[p. 55]

Na eenige dagen ging onze zendeling, samen met Poeran Parsath, die dorpen bezoeken, en in eene weke bekeerde hij meer als duizend menschen!

Eene andere maal kwam er een uitzendeling der ketters tot den schoolmeester van vader Lievens, en hij vroeg hem: ‘Zijt gij nog wel betaald van uwen eerweerden vader?’

- ‘Ik ontvange met rooi genoeg om te leven, dat is drie roepies te maande.’

- ‘Komt mede met mij, ik zal u beter voldoen.’

- ‘Hoevele zoudet gij willen geven?’

- ‘Tien roepies.... vijftien roepies.’

- ‘Ik en wille niet, 't is te weinig.’

- ‘Gij zult er twintig.... vijf-en-twintig krijgen.’

- ‘'t Is te weinig. Al gaaft ge er mij tot honderd en daar boven, 't en zoude nog niet voldoende zijn. De sluier is af onze oogen gevallen, men heeft ons maar al te lange bedrogen. Wij gelooven in de katholijke kerke, en 't is in haren schoot dat wij willen leven en sterven.’

Eens dat onze geloofsbode aan eenen bekeerling vroeg of hij wilde gedoopt zijn, kreeg hij voor antwoorde:

‘Maar, eerweerde Vader, waarom dat vragen, 't is al lange dat ik het u gezeid hebbe!’

‘Verzaakt gij den duivel?’ vroeg hij aan eenen anderen, en de verontweerdigde ziele antwoordde: ‘Weg van hier met den duivel! wij en hebben maar al te lange onder zijne klauwen gezucht.’

Ten anderen de wonderbare uitbreidinge van 't Geloove, en de doorwegende werkzaamheid van Vader Lievens in Tsjota Nagpoer, zijn gemakkelijk te bespeuren in het getal bekeeringen die gebeurden in die gouwe, binst dat onze zendeling aldaar verblijvende was.

Immers op eene landafteekeninge van West-Bengalen, die te Brussel, door l'Institut national de Géographie uitgegeven wierd, staat de volgende opgave aangeteekend.

In Tsjota Nagpoer en waren er in 1881, maar 378 dopen, in 1882 telde men er 669, 't jaar 1883 stegen zij tot 2,070; 't volgende jaar had men er 2,092; 't zelfste getal wierd behouden in 1885. Maar in 1886, klom dat getal tot 3,274,

[p. 56]

om in 1887, tot 8,000 te stijgen, en ten jare 1888 't verbazend getal van 35,000 te bereiken.

Is dat plotseling toenemen der bekeeringen, in deze streke, het werk van vader Lievens alleene niet, toch is het zeker en vaste dat hij er een groot deel in heeft, en dat die vermeerderinge begonnen is van zoo hij te Torpa hand aan 't werk geslegen heeft. Want 't en is maar al te gemakkelijk zichtbaar dat het getal bekeeringen met 1886 begonnen is, en 't valt te bemerken dat de zendelingen het gebruik hebben hunne berekeningen te maken van Bloeimaand van 't een tot Bloeimaand van 't volgende jaar, bij zoo verre dat 't jaar dat hier aangegeven is als 1886 eigentlijk de bekeeringen zou bevatten die voorgevallen zijn tusschen Bloeimaand 1885 en Bloeimaand 1886, en zoo komt die tijd zeer nauwkeurig overeen met de werkingen van vader Lievens.

Ten anderen zijne ambtgenooten zijn het eens om aan onzen zendeling die eere te schenken, en zijne oversten bewezen dat ten vollen met hem eerst aan te stellen als algemeen overste der zendingen van Loherdaga, en met hem daarna, in Zomermaand 1888, te Rantsji te benoemen dat het nieuw middenpunt der zendingen wierd.

De bekeeringe van Rantsji was van 't aldergrootste belang voor de uitbreidinge van ons Geloove, en dat om twee bijzondere redens:

Deze stad stond aan 't hoofd van de streke, en voerde diensvolgens 't groote gezag over het omliggende; 't was ook daar dat het hoog gerechtshof van 't geweste zetelde, 't was daar dat de gedingen beslist wierden tusschen pachters en eigenaars, tusschen de onrechtveerdige verdrukkers en de machtelooze bevolkinge, geschillen die maar al te dikwijls, 't zij door de onwetendheid der rechters 't zij door hunne toegevendheid, 't zij eindelinge door 't geld en door 't miskennen der heiligste rechten, ten nadeele van den schamelen land- of werkman uitvielen. Bijgevolge zoo hadden die zwakke rechters, met hunne pleitverzorgers, hunne dienstmannen, en al hunne achterloopers; mitsgaders de onrechtveerdige dwingelanden met hunne huisgezinnen en geheel hunnen aanhang er

[p. 57]

alle belang bij, hunne onrechtveerdige handelwijze te zien verdoken blijven, en zij waren de geborene vijanden van den katholijken zendeling die het licht der waarheid en de hulpe der verdrukten is.

Daarenboven hadden de Protestanten, die al hunne volgelingen zagen wegsmelten gelijk de sneeuw voor de zonne, bij dieren eede gezworen niet alleen Rantsji te behouden maar er een sterkte van te maken voor hunne dwaalleeringe; en diensvolgens hadden zij al hunne macht in die stad samengevat, om onze zendelingen te bestrijden.

Deze twee vijanden bevechten, was het bijzonder werk van Vader Lievens. Het onderzoeken en 't geleiden der gerechtszaken eischen van al de zendelingen der streke eenen kostelijken tijd die beter zoude besteed worden aan 't onderwijs van den godsdienst, en 't bedienen der heilige sacramenten. Dat werk zal onze schrandere vlaming voortaan op hem alleene nemen; hij alleene zal beslissen of de aanklagers hunne geschillen mogen voor den rechtbank brengen ofte niet. Al de andere geloofsboden zullen hun volk, van den eersten keer naar Rantsji overzenden en alzoo ontslegen zijn van een groot deel van hun werk.

Verders nog moet Vader Lievens de andere zendelingen bestieren door zijnen raad en zijne ondervindinge; en daar hij wonderwel de Hindoesche tale spreekt en groot gezag heeft over de inboorlingen, zal hij te Rantsji de schole bezorgen en de geloofleeraars der verschillige zendingen onderwijzen en bestieren. Terwijl hij als gebogen gaat onder den last van al die zware plichten zal hij nog den tijd vinden om menig nuttig werk voor de zendinge te verrichten, en onzeggelijk vele bekeeringen te doen. 't Is hetgeen wij nogmaals vinden in de brieven zijner medezendelingen, want 't schijnt dat hij zelve, door den overlast van 't werk, niet vele meer geschreven en heeft, van dezen tijd voort.

('t Vervolgt).

C.D.