Biekorf. Jaargang 3

Eerweerde Vader Lievens S.J.

DE vlaamsche geloofsbode, Eerweerde Vader Constant Lievens, is op 't einde van Zaaimand, ten jare 1892, weder in Vlanderland gekomen. Ziek is hij en moe- en matgewrocht in de zendinge van West-Bengalen. Hij komt aan zijne dierbare geboortestreke, genezinge en nieuwe krachten voor zijn kranke lichaam vragen, om naderhand, met onverdroten ijver en ongetemden moed, aan zijn edel werk maar immer voort te werken.

Mochten de Goede God en zijne heilige Moeder hem dien zoeten troost verleenen!

Vader Lievens is een weerdig kind van 't vrome en 't kersten Vlanderen, van dat volk uit wiens midden de

[p. 377]

heilige Franciscus Xaverius zoo geerne zendelingen vroeg. Immers, wanneer hij zijne vermaarde spreuke ‘da mihi Belgas’ schreef, wilde dat vooruit en vooral zeggen: zendt mij Vlamingen. En hij vroeg de Vlamingen, omdat hij door ondervindinge geleerd hadde dat de Vlamingen schrander zijn van geest, moedig aan 't werk, hardnekkig en taai in 't betrachten van hun doel; ja, tot in den tegenspoed toe, dat zij vol zelfsverloocheninge zijn en vol brandende liefde tot God en der zielen zaligheid.

Onze geloofsbode is een van die uitgelezene mannen, die de Goddelijke Voorzienigheid, nu en dan in den vlucht der tijden, uit de menigte der volkeren weet te kiezen, om tot licht- en vaandrager aan anderen te dienen, en om Gods inzichten uit te werken, der heilige kerke ter eere, en der arme ongeloovigen ter bate.

Maar waarom woorden gezocht om zulk eenen kersten held naar weerde te doen schatten, aangezien zijne wondere werken, 't is te zeggen de duizende heidenen die hij bekeerd heeft, zijnen name en zijnen lof de wereld rond dragen, en overal gaan verkondigen dat er, in onzen tijd, voor de volkeren van Indiën, een nieuwe Franciscus Xaverius opgerezen is.

Daar die Eerweerde Vader, in zijne zendinge zulk eenen milden zegen van God ontvangen heeft, hope ik, dat het den lezers van ‘Biekorf’ aangenaam zal zijn, eenige bijzonderheden te kennen over zijn heilig leven en over zijn moedig streven.

Constant Lievens wierd te Moorslede geboren, in West Vlanderen, op den 11sten in Grasmaand ten jare 1856. Met den schitterendsten uitslag leerde hij in 't kleen seminarie van Rousselaere, waar hij, in 't jaar 1877, de eerste in wijsbegeerte uitgeroepen wierd.

Na 't verlof trad hij in 't groot seminarie van Brugge, dat hij, achter gewillig een jaar nadien, verliet om naar Drongen te gaan, in 't voesterhuis van 't Gezelschap Jesu. Daar verbleef hij twee jaar, stak dan over zee, volgde nog twee leergangen van een seminarie in Indiën, daarna wierd hij voor een jaar onderpastor in Calcutta om hem dan nogmaals twaalf maanden op de godsgeleerdheid toe te leggen.

[p. 378]

Eindelinge, op 's heiligen Joseph's naamdag ten jare 1885, zonden zijne oversten hem naar Jamgaïn, om aldaar den Eerweerden Vader De Cock in zijn lastig werk een handtje toe te steken.

't Is den eersten in Oestmaand van 't zelfste jaar, dat hij eene andere bestemminge kreeg en dat hij belast wierd eene nieuwe zondinge te stichten in den Lohardaga. 't Is hier dat de buitengewone hoedanigheden, en de onvermoeibare ijver van den vromen Vlaming, uitschenen, en dat het werk der bekeeringen voor goed aan den gang ging.

_**_*

Om de aanhalingen zoo veel te beter te verstaan zou het wel voordeelig zijn, van eerst met het land, de streke en 't volk dier zendinge wat nader kennisse te maken.

Slaat uwe oogen op eene wereldafteekeninge, beziet het zuiden van Asia en zoekt er den zeeboezen van Bengalen. Deze ontleent zijnen name aan eene uitgestrekte landstreke, die rond den mond van de Gange, al de twee zijden van den stroom, wijd uiteen loopt en die in Oost en West-Bengalen verdeeld wordt.

Bengalen zelve is een geweste van den Indostan, die een der meest bevolkte landen der wereld is en 't bijzonderste deel van 't Engelsche Keizerrijk van Indiën.

In 't jaar 1859 vergon de Heilige Vader Pius de IX 't geestelijk bestier van West-Bengalen aan de leden van 't gezelschap Jesu. Buiten de stad Calcutta bezit die zendinge nog vier bijzondere verdeelingen, waarvan de eene, wier kennisse hier van groot belang is, westwaards in, over 't grondgebied van Tsjota Nagpoer uitstrekt.

De gouwe zelve wordt ook in twee'n gesplitst en een van die deelen in vieren, en de bijzonderste dezer onderverdeelingen draagt den name van Lohardaga; zij is grooter als geheel Belgenland en telt 1,700,000 inwoners.

Te midden dier streke, dat is op omtrent 85 uren westwaards van Calcutta, staat de stad Rantsji, die wel 20,000 inwoners bevat en die de hoofdstad van geheel dat geweste is.

[p. 379]

Die zoude beweren dat geheel Indiën een gezond land is zoude ongetwijfeld missen. Doch Lohardaga is een zijner gezondste deelen, 't gene wel te begrijpen is uit de ligginge zelve, immers geheel de streke bestaat uit hoogten en bergvlakten, die ten minste 2000 voet boven de zee uitkijken.

Aleventwel de dichtbegroeide en weelderige wouden, die in menige plaatsen als doornaaid zijn met woeste en barre gronden, waar er geen hout en niets als allerhande ondoordringbaar struikgewas en groeit, zijn nog al dikwijls oorzake van koortsen en ziekten.

En welke bevolkinge vinden wij daar in die streke?

De inwoners zijn een slach van zwartachtige lieden, die men de negers van Indien noemt. 't Is een samenraapsel van oude inboorlingen die, maar altijd dieper en dieper 't land ingedreven en wierden door de verschillige volkeren die opvolgentlijk Indiën overwonnen hebben.

De groote macht van 't volk bewerkt de aarde en leeft met hare voorbrengsels. De twee derden der inwoners belijden den Hindoeschen godsdienst, toch zijn er meer als 600,000 die de leeringe en de gebruiken van Brahma nooit aanveerd en hebben.

In 't algemeene is 't volk er wel gesteld ten voordeele van 't christen geloove. Bij uitzonderinge met de andere Indoesche stammen en bestaat de verdeelinge in standen bij hen niet. Zij maken eigenaardige en afzonderlijke volksstammen uit, die men meest in twee hoopen verdeelt, te weten de Kolen, die in Kolenland wonen, en die de Mundaris, de Bhumy en de Larkas omvatten; en dan de Uraons, die als de verstandigste en de rapste van allen aanzien worden.

_**_*

't Was dus op den eersten in Oestmaand 't jaar 1885 dat de Eerweerde Vader Lievens in die streke en bij dat volk toekwam. Hij sloeg zijne woonstede te Torpa neder, dat is een groot dorp dat op gewillig 12 uren afstand ten zuidwesten van Rantsji gelegen is.

De landlieden, die 't grootste deel der bevolkinge in

[p. 380]

dat geweste uitmaken, wierden, onder de zoogezeide bescherminge der wetten, armgeplunderd en uitgezogen door de onbermhertige Hindoes en Muzelmans; ja meer nog, 't engelsch landsbestier liet ze lafhertig in de onwetendheid of in 't misvertrouwen der wetten die te hunnen voordeele uitgeveerdigd zijn. Die schamele menschen en wisten noch waar uit noch waar in, om aan dat hatelijk uitbuiten te ontsnappen.

Met het eerste opzien vatte het helder verstand van onzen Vlaamschen zendeling den ongelukkigen toestand van zijn volk, en de middel dien hij moest in 't werk leggen tegen de diep ingewortelde misbruiken der verdrukkers. Zijne rechtschapene ziele en kon die ongerechtigheid niet dulden; en, bewogen door de broederlijke liefde, wilde hij deze arme lieden in hunnen lichamelijken nood bijstaan en ze aan de klauwen dier dwingelanden onttrekken.

Daarom en begon hij maar aanstonds de wetten, de rechten en de geplogentheden dier streke te onderzoeken en te overwegen, en zijn wakkere geest verwierf hem allichte eene diepgrondige kennisse en eene groote behendigheid in de rechtzaken.

't Is alzoo dat hij menigmaal die ongeleerde en eenvoudige menschen, door raad en daad uit de verlegentheid wist te trekken en ze tegen de onrechtveerdige aanvallen hunner aanklagers en uitbuiters bevrijdde.

Deze weldaad, en de zoetaardige menschlievendheid van den zendeling, waren voldoende om hem den dank en de toegenegentheid van dat volk te verwerven. De blinddoek viel af hunne oogen. De Geloofsbode was vermaard geworden; zijne bedreventheid en zijn roem spreidden maar altijd verder en breeder uit, de verschillige volksstammen gingen aan 't roeren, aan 't bewegen, en ketters en heidenen kwamen, met de hulpe Gods, naar den zendeling en door hem naar ons heilig Geloove toegestroomd.

't Kwaad en de kettersche overheden zijn langs alle zijden opgesprongen, om dien wassenden invloed neer te halen en te verdelgen, maar hoe meer zij dat glansend

[p. 381]

licht wilden dempen en dooven, hoe vinniger het opsteeg en hoe helderder dat het aan 't laaien ging! De begeesteringe sloeg over van den eenen stam naar den anderen, en 't scheen als hadde God in zijne Voorzienigheid die lastige verdrukkinge den volke overgezonden, om het zoo veel te gemakkelijker in de moederarmen zijner heilige kerke te brengen.

('t Vervolgt)

C.D.