Die uitvindinge verbeterde den toestand merkelijk en men kreeg schoone effene planken; maar het deurde toch nog zoo lange eer men een voetje verre gerocht.
Twee boomzagers waren alzoo op zekeren dag aan 't werk; en, moê van den arbeid, rustten zij eene wijle.
De kiesche lezer en mag het mij niet ten kwade duiden, maar éen der zagers, binst dat hij rustte, speurde daar in 't gers eene hardheid, waardoor eene brame, van den wind geslingerd, gedurig heen en weêr woei, en alzoo met hare stekkers door de hardheid zaagde.
‘'k Heb het vast,’ riep de zager, ‘nu en zullen wij zoo lange niet meer te zweeten hebben om eene arme planke af eenen boom te krijgen.’
- ‘En wat gaat ge doen?’ vroeg zijn maat.
- ‘Ziet, hoe die doornbrame met hare stekkers kerft; indien ik mijne zage wat brokken uitsloeg, er zouden ook stekkers aan zijn en ze zou zeerder door het hout bijten.’
Zoo gezeid, zoo gedaan; en inderdaad 't ging lijk een' liere: in den helft minder tijd waren onze zagers met hun werk kante en klaar, en ze loegen hertelijk met hunne uitvindinge.
Ja maar, dat was al wel, maar de duivel is eene afgunstige beeste, en hij en kon het niet gelijden dat het werk zoo zeere gong.
- ‘Wat,’ riep hij hoorndul, ‘ze zouden nu zooveel tijd winnen, en de zagers, die van te voren lastig werk deden, zullen het nu gemakkelijk hebben! Wacht maar!’
En in zijne dulligheid wrong hij al de uitgekapte tanden, den eenen rechts den anderen links.
- ‘Nu en gaan ze geen weg meer kunnen!’
De duivel had leelijk zijn zelven in den zak gesteken; want, van zoohaast dat de zagers aan het werk gingen, korf de zage in het hout dat het wonder was; het ging van 's zelfs en het zagemeel stoof in 't ronde bij den hoope.
Of de zagers nu met den duivel loegen!
En alzoo is het, als gij aan eenen zager of timmerman vraagt wie er de zage uitvond, dat hij u zal antwoorden:
‘De duivel, Mijnheere.’
***
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd