Biekorf. Jaargang 3

't Laatste blad

Mors mortua tunc est.

GEWEND, gewaagd,

geschommeld door de vlagen,

- 't zijn de eerste winterdagen, -

ei, schouwt den hoogen schaaiaard⁽¹⁾ aan,
het schoone uit al zijn' kleêren slaan!

Gewelkt, geweekt,

gewinterd omme end omme,

geslokerd als een' blomme,

zoo worstelt hij, in stervensnood,

zijne alderlaatste krachten dood!

De wind, gezwind,

en alles aan 't bederven,

beweert dat hij zal sterven;

of, sterft hij niet, zijn' schoonheid al,

door zijne hand, verliezen zal.

(1) Schaaiaard heet, in Fransch-Vlanderen en elders, de Ulmus Campestris, L., de zachte iep, l'ipréau, dien men, in 't Ipersche en verder westwaards, overal in de hooge lucht ziet striemen.

[p. 345]

 

Bezaaid, bezeeuwd,

 

bezabberd al in 't ronde,

 

met blâren, bleeke en blonde,

 

door 't waaiën en door 't windgeweld,

 

is weg en wegel vol geveld.

 

 

 

Nog een, nog een

 

weerstaat er, van de blâren,

 

die eer tienduizend waren

 

tienduizendmaal vermenigvoud,

 

op 's schaaiaards heerlijk zomerhout.

 

 

 

Nog een, nog een

 

blijft, boven op de spillen,

 

weêrstaan des winters willen:

 

't moet af, 't en helpt geen wederstaan,

 

't moet afgewaaid en doodgedaan!

 

 

 

't Moet af, 't moet af!

 

De buien gaan aan 't blazen,

 

aan 't ruischen en aan 't razen:

 

'k en zie, 'k en hoor! Waar is nu dat

 

nog zegepralend zomerblad?

 

 

 

Eilaas, 't geraas

 

des winters heeft gewonnen

 

de ontstelde macht der zonnen:

 

geen loof, geen blad, geen spiere meer,

 

die weêrstand biedt den winterheer!

 

 

 

Eilaas, eilaas,

 

de naakte boomen treuren!

 

Wat gaat er hun gebeuren?

 

Zal dood zijn en versteven staan

 

hun lot zijn en hun deel voortaan?

 

 

 

Komt weêr, komt weêr,

 

o zonnenkracht, o zomer;

 

o wakkere wederkomer,

 

die voor geen' winter vreeze en draagt,

 

maar bloeiend hem het land uitjaagt!

 

 

[p. 346]

 

Dan zal 't, dan zal 't

 

dan zal 't weêr al herleven

 

en blad en blommen geven

 

aan jong en oud, dat 's levens recht

 

den winter en de dood ontvecht.

 

 

 

't Is waar, eer 't jaar

 

omwentelt; eer de hoven

 

weêr blom en blad beloven,

 

hoe menigeen zal, binnendien

 

gestorven, blad noch blom meer zien!

 

 

 

Toch eens, toch eens

 

zal 's winters banden breken,

 

zal 's grafkuils tanden breken

 

de Wijgand, die uw' veegen schoot

 

hemzelven roofde, o wreede dood!

Kortrijk 9/10/'92

Guido Gezelle