Biekorf. Jaargang 3

[p. 337]

[Nummer 22]

Zak in! Zak uit!

‘DAT is algelijk een eendelijk dingen,’ zei Seven; ‘vier en twintig jaar zijn land en zijnen koning dienen en er nu van af komen met zeven stuivers en een half brood!... Nu tot daar! Wij en gaan daar al te gare geen groot verdriet noch kwâ bloed in maken: al ben ik nu reeds op mijn zes en veertigste, mijne vuisten zijn mij algelijk nog den kost weerd, en, als het nood doet, 'k kan nog mijne steke staan nevens eenen van drie maal zeven!’

Zoo sprak Seven in zijn eigen, te voete huiswaards trekkende, langs de groote bane. En 't was waar: in 't lot gevallen, was hij opgetrokken, en als zijn tijd uit was, had hij blijven dienen als vrijwilliger. Gelijk hij goeden dienst deed, had hij gemakkelijk een spaarpotje kunnen vergaren, maar de mensch en wiste van geen sparen en hij en leefde hij maar altijd van de bree veertiene! En zoo kwam het, nu dat hij moe was van den koning te dienen, dat hij daar stond met zeven stuivers in zijnen zak en een half brood in zijnen ransel! 't Was geheel zijn rijkdom!

[p. 338]

Onze Seven en was nog geen hanegeschrei verre gegaan, als hij, langs de bane, twee arme menschen tegenkwam, die hem eene almoese vroegen.

‘Brave menschen,’ zei Seven, ‘'k zou u geheel geern helpen, maar wat kan ik u gaan geven; ik, die naar vier en twintig jaar mijn land en mijnen koning gediend te hebben, nu de wijde wereld in moete, met zeven stuivers en een half brood? Maar 'k wil algelijk nog entwat doen!’

Hij trok zijn mes uit zijnen ondervestezak, haalde zijn brood uit zijnen ransel, en deelde 't in drie'n.

- ‘Daar,’ zei Seven, ‘neemt elk een stuk, en mochte 't u wel bevallen!’

- ‘Danke u,’ antwoordden de armen, en ‘God zal 't u loonen!’

- ‘Mochte 't waar zijn,’ peisde Seven.

Ja maar, Seven en was nog geene ure verre gegaan, of hij komt de twee zelfste bedelaars tegen, die hem nog ne keer om hulpe smeeken.

- ‘Gij Jandikke,’ zei Seven, mijns dunkens dat ik u al ne keer geholpen hebbe! 'k Wil u verkennen aan uwen kletskop, u daar!’ Dat zei hij tegen den eenen. ‘Nu! 'k en kan u niet veel helpen: als ge ne keer peist, dat ik, na vier en twintig jaar mijn land en mijnen koning gediend te hebben, maar zeven stuivers en een half brood rijke en ben! Maar, wij zullen deelen!’

Zoo gezeid, zoo gedaan, want Seven's goed herte en koste niet weigeren: zijn mes uitgetrokken, de snêe brood in drie'n verdeeld, aan elk een stuk gegeven, en ‘mochte 't u wel bevallen’ zei Seven. En hij zette zijnen weg voort, al in zijn brood bijten tot over zijn neuze.

Maar Seven en hadde zijn snêe brood nog niet geheel opg'eten of daar stonden de twee bedelaars wederom, lijk voor hem gezet!

- ‘Dat zijn aardige schooiers!’ peisde Seven, en hij begon leelijk met achterdenken te liggen. ‘Dat zijn toch wel de zelfste! Of droom ik misschien?... Neen, neen! Die kletskop is daar wederom al bij! Of 't zou moeten emand zijn die er wel aan gelijkt.’

[p. 339]

En, gelijk de bedelaars naderden: ‘Zegt, vriendschap,’ zei Seven, ‘heb ik daar uwen broeder niet tegen gekomen?’

- ‘'k En peize 't niet,’ antwoordde Sinte Pieter. Want 't was hij, die op reize was met ons Heere.

- ‘En is dat uw broeder niet, ge gelijkt gij'der aan malkâar lijk twee druppels water,’ zei Seven.

- ‘Dat is wel mogelijk, man,’ zei Sinte Pieter, ‘maar zoudt gij ons niet kunnen helpen met eene kleene almoese? God zalder u rijkelijk vooren beloonen.

- ‘Helpen! 'k geloove dat de menschen van die streke hier altemale moeten geholpen worden!’

- ‘Helpt ons toch, man, God zal 't u loonen.’

- ‘Als ge ne keer peist,’ zei Seven, ‘dat ik nu nog zeven stuivers in geheel mijn wereld hebbe! En zeggen dat 'k daarvooren vier en twintig lange jaren mijn land en mijnen koning gediend hebbe! Nu, tot daar, 't is ook wel, wij zullen ze deelen! Hier is elk twee stuivers! Maar wat nu gedaan met de drie die mij nog overblijven?’

- ‘Meester,’ zei Sinte Pieter tegen Ons Heere, ‘ge zoudt moeten dien man beloonen.’

- ‘'t Is wel,’ zei Ons Heere, ‘vraagt hem wat hij begeert; het zal hem geschieden.’

Als Seven dat hoorde wiste hij allichte wat gevraagd.

‘'k Hebbe daar mijnen ouden ransel, die nu ijdel is,’ zei Seven, ‘enwel, 'k zou willen dat al dat ik zie en dat er gebeurt, in mijnen zak vliegt, als ik zegge Zak in! en dat 't er niet uit en geraakt tot dat 'k zegge Zak uit!

- ‘Dat is mij eene aardige vrage,’ zei Sinte Pieter.

- ‘'t Zal u geschieden, man,’ zei Ons Heere.

En zij verdwenen.

- ‘Zou dat nu wel waar zijn!’ peisde Seven, al zijnen weg voortzetten langs de bane: ‘'k gaat algelijk een keer beproeven,’ zei hij. En gelijk hij daar eenen vogel zag vliegen: Zak in! zei Seven, en waarlijk, op den zelfsten oogenblik, hoorde hij den vogel in zijnen ransel vallen! ‘'k Geloove dat 't waar is!’ riep Seven; hij nam zijnen ransel van zijne schouders, deed hem open, en de vogel zat erin!

[p. 340]

- ‘Bwrrh!... Bwrrh!...’ deed Seven, al op zijne handen klakken om het beestje te verschuwen, maar niet te doene, 't was erin, en 't bleef erin. Zak uit! riep Seven, en in een twee drie vloog 't vogelke vrij in de lucht.

- ‘Zulk ne ransel is goud weerd,’ zei Seven, ‘en waarlijk, 't is meer te verdienen met de armen te helpen als met vier en twintig jaar zijn land en zijnen koning te dienen!’

_**_*

Dat Seven zijn levensdagen lang, niets meer te kort en hadde is gemakkelijk om verstaan: alles waar naar hij gadinge hadde vloog in zijnen ransel, als hij maar en zeide: Zak in! Ook was Seven de gelukkigste mensch van de wereld.

Ja maar, tijd van komen en tijd van schee'n! Zoo gebeurde 't dat Pietje de dood met de mare kwam, dat Seven naar de andere wereld moeste vertrekken. En Seven, op zijn pijke beste, zijnen ransel op zijnen rugge, trok op. Na lange, lange reizen kwam hij, tot zijne groote verwonderinge aan de poorte van de helle! Seven klonk, en de poorte ging open, en daar kwam een kleen zwart duivelke geloopen, dat Seven inliet.

- ‘Wel gekomen,’ zei 't zwart spook tegen Seven.

- ‘Ja maar, zei Seven,’ 't dunkt mij dat ik gemist ben! Waar ben ik hier?

- ‘Bij Lucifer, in de helle, vriendtje!’

- ‘Als 't alzoo is,’ zei Seven, ‘'k gader van deure: 't is in den hemel dat ik moeste zijn!’

- ‘Ge kunt hier wel inkomen,’ zei 't zwart duivelke, ‘maar niemand en mag hier uit!’

- ‘Wij zullen 't ne keer zien,’ zei Seven: Zak in! En 't duivelke vloog in Seven zijnen ransel. Op zijn gemak trok hij de poorte van de helle open, en hij ging er van deure. Daarna gaf hij 't spook eene pandoeringe dat 't wreed was om hooren hoe dat 't duivelke kermde!

- Zak uit! zei Seven nu, als hij moe was van slaan, en gaat dat aan Lucifer vertellen!

'k Wil dat ge dat duivelken haddet zien loopen, de beenen van zijn lijf!

[p. 341]

Seven zette dan zijnen weg voort, en na lange gaans, kwam hij aan de poorte van den hemel. En gelijk, de poorte, bij gelukke, open stond, trok Seven maar rechte binnen, zonder klinken.

Hij en was nog geen twintig stappen verre in den hemel, eer hij Sinte Pieter tegenkwam.

- ‘Waar naar toe, vriendschap?’ vroeg Sinte Pieter.

- ‘Dat is mij nu eene vrage,’ zei Seven, ‘ge ziet 't wel zeker: den hemel in!’

- ‘Wel! maar en komt hier niet binnen al die wilt, vriend, laat ons eerst ne keer uwe rekeninge maken en zien of gij niets meer te betalen en hebt? Waar zijn uwe verdiensten?’ 'k Hebbe vier en twintig jaar mijn land en mijnen koning gediend voor zeven stuivers en een half brood!... Zijn dat geene verdiensten?’

- ‘Dat en is niet genoeg, mijn vriend,’ sprak Sinte Pieter.

- ‘Niet genoeg! we zullen ne keer zien!’ zei Seven, en hij stapte te wege rechte voort, maar Sinte Pieter hield hem tegen.

- Zak in! riep Seven!

En Sinte Pieter zat in Seven's ransel!

- ‘Wat belooft gij?’ vroeg Seven, ‘mag ik binnen?’

- ‘Ja'g,’ zuchtte Sinte Pieter, ‘'k belove 't u.’

- Zak uit! sprak Seven; en zij trokken te gare den hemel binnen.

E.J. Callebert