Biekorf. Jaargang 3

Mingelmaren

TER zaliger gedachtenisse van Vrouw Octavia-Victoria Maes, weduwe van zaliger Heer Pieter-Eugenius Parmentier, die te Bavichove overleed op den 10sten in Herfstmaand ten jare 1892, wierd het volgende zieldichtje opgesteld:

Geliefden, die ik achterlate,

in eere en deugd getogen,

zoo veel 't uw' moeder machtig was,

met God en al heur pogen;

gedenkt hoe ik geleden heb;

hoe, dag en nacht gedwongen,

ik eindlijk eens ben losgeraakt

en 's werelds leed ontsprongen!

't Verheugt mij nu, veel meer als ooit

het leed mij kon doen lijden,

de oneindige onverstaanbaarheid

van 's Hemels hoog verblijden!

Vaartwel! En 't gene ik trachtte in u

te stichten, blijve 't wezen

en wassen tot zijn' volheid, in

elkeen van u, na dezen!

En leedt gij... waar 't zoo vele als ik,

blijft, vaste en onbewogen,

uw Vader en uw' Moeder weerd,
naar 't eeuwig welzijn pogen. Ad Cor. II. IV. 17.

G.G.

BIEKORF is onlangs in 't bezit gekomen van het 31ste afdruksel, uit de 50 die bestaan, van eenen gedenkboek, die gemaakt wierd ter nagedachtenisse van zaliger Dr. Arie de Jager, den bekenden Taalkundige, die, geboren te Delfshaven, op den 10sten April 1806, overleed te Rotterdam, op den 26sten April 1877.

[p. 335]

Op den omslag van dit werk staat er, in gouden boekstaven:

Dr. A. de Jager. In Memoriam.

Op het eerste blad staat er, uitgeweerd het eerste woord, met der hand geschreven:

Aan den Heer L.L. de Bo. ss. tt. te Brugge.

Binnen in den boek ligt het volgende schrijven:

‘Rotterdam 3 Sept^b 1881.

Aan den Zeer Eerwaarden Zeer Geleerden Heer L.L. de Bo Leeraar van het College van den H. Lodewyk te Brugge.

Zeer Eerw. Zeer Gel. Heer!

Uit naam van myne famille heb ik de eer U bygaand exemplaar aan te bieden, als bewys van erkentelykheid voor de vele blyken van welwillendheid aan mynen hooggeschatten Vader bewezen.

Hoogachtend.

Uw. Dw. Dienaar,

A. de Jager Fr.’

Tusschen de woorden ‘te Brugge’ en ‘zeer Eerw. zeer Gel. Heer!’ schreef Deken De Bo zaliger het volgende:

‘Tegenwoordig pastor van Elverdinghe.’

Een prachtig beeld van den overledene, die er een kloeke Vlaming uit ziet, versiert dezen alleszins schoonen gedenkboek.

Dat Deken De Bo en Dr. de Jager met malkaar wel overeen kwamen zal elk kunnen besluiten uit het volgende, dat in den gedenkboek gedrukt staat, en dat geschreven wierd door professor H.E. Moltzer, in Euphonia en in het Weekblad voor onderwijs:

‘De taal van het verleden en van het heden; hare geschiedenis, hare spraakkunst, haar woordvoorraad, hare spelling; de spreek- en de schrijftaal; de gemeene landstaal en de tongval, de deftige taal der beschaafden en geletterden, maar ook die van het volkje met hare spelingen en eigenaardigheden: voor de eene zoowel als voor de andere had hij een open oog en een open oor.’

DE meeste boekzale der wereld is deze van Parijs: zij bevat boven de 2 000.000 gedrukte boeken en 160.000 handschriften. Tusschen de keizerlijke boekzale van St. Petersburg en het British Museum, dat 1.500.000 boeken telt, en is er maar een kleen verschil. De koninklijke boekzale van München houdt meer dan 900.000 drukwerken, waaronder eventwel vele vlugschriften te vinden zijn. In de koninklijke boekzale van Berlijn zitten er 800.000 boekdeelen; in deze van Kopenhagen 510.000; en in deze van Dresden 500.000. De boekzale der hoogeschole van Göttingen in Duitschland bevat 600.000 boeken; de koninklijke boekzale van Weenen 400.000 en de hoogeschole van voornoemde stad 370.000. De hoogeschole van Buda-Pesth telt er 300.000; deze van Krakau omtrent ook zoovele en Praag 205.000.

[p. 336]

EENE brave vrouw van te lande wierd lastig gevallen van haren oudsten zeune, die met alle geweld wilde leeren zingen en zanger worden. Het kwam zoo verre dat moeder eindelinge naar stêe trok en belet vroeg bij eenen zeer vermaarden zangkunstenaar, die een groot getal leerlingen hadde.

‘Mijnheere,’ zei moeder, als ze den leeraar zeer beleefdelijk gegroet hadde, ‘zou mijn oudste knecht ook mogen naar u komen om te leeren zingen’.

‘Ja, moederke,’ zei de leeraar ‘maar wat is 't: is 't een soprano, een alto, een contre-alto? Is 't een tenor, een baryton, of is 't een bas?’

‘Neen 't, mijnheere,’ zei moeder daarop, ‘'t is nen bakkere.’

OP 't kerkhof staat er 'n boomke, en boven dat boomke staat er e kroontje, en onder dat kroontje zit er een heilige man.

Heilige man, wat doet gij hier?
Ik zitte hier gebonden
met vijf bloedige wonden;
en, hadde God nog e woord gesproken,
geheel d'helle ha' gebroken.

Opgeteekend te Thielt, uit den mond van 't volk. Met andere zegwijzen van dit ‘gebedeken’ op te teekenen, en de eene tegen de andere te vergelijken, zou men waarschijnelijk de oude leze kunnen terug vinden.

SCHUIMWOORDEN woekeren fel en zetten overal voort, slachtende het beschimmelsel. In Vrankrijk zeggen de Vlamingen iemand beschinken. In ons Vlanderen zegt men liever tracteeren. Tractere zegt de Noorderlander. In Rusland heet het huis waarder doorgaans meest geschonken wordt eene tractir. Dat woord hebben de Russen van de Duitschen overgenomen. De Russensche legerbenden lagen, in den laatsten Turkschen oorloge, in eene wijde streke waar noch huis noch stake en stond. Seffens zetten ze daar eenen tractir voor 't volk, en daar sloegen ze den slag die nu voor eeuwig en ervig de slag van Tractir heet.

‘Ik En kan 't niet gelijen, ik en kan 't niet gebeteren’ hoort men dikwijls, voor ik en kan 't niet lijden, ik en kan 't niet beteren. Ik hebbe gehoord, of mishoord: ‘'t kan gezijn,’ voor 't kan zijn. Dat is zuiver middeleeuwsch; maar weet er iemand met gewisheid te zeggen dat hij 't ook nog gehoord heeft bij 't volk. En waar?