Biekorf. Jaargang 3

Aan den Dichter van ‘Rook’

(Biekorf 1892. bl. 300).

O Vriend, Gij weet dat sedert jaren

al uw genot het mijne maakt;

dat trouw wij voor malkander sparen

wat uwe of mijne ziele raakt;

dat elk gedicht door U geschreven

een' sprankel in mijn hert doet leven,

van 't vier dat in uw herte blaakt.

[p. 329]

 

Hoe innig was nog eens 't genoegen

 

dat onlangs mij ten deele viel,

 

als Biekorfs bietjes mijwaards droegen

 

't geluk van uwe dichterziel!

 

U dierbaar zijn de huisgenuchten;

 

ge 'n stoort U in geen krijgsgeruchten

 

noch in des werelds wentelwiel.

 

 

 

Ik leef wanneer ik U zie throonen

 

als huismonarch, en 't eigen kroost

 

aan 't leeren zie en 't voorbeeld toonen,

 

tot volle maat van Vadertroost.

 

Zoo zoekt Gij vrouw en kind te stichten,

 

en, rookend, hun den weg te dichten,

 

dien Gij eerst zelf te volgen koost.

 

 

 

Neen, uwe les gaat niet verloren!

 

Ik sprak weleer in 's kindtjes naam,

 

als 't voor de vonte, pas geboren,

 

gekerstend wierd en God bekwaam;

 

gedoogt dat ik naast U mij borge

 

en peter stel voor 't kind, en zorge

 

dat 't worde uw weerdige erfgenaam!

 

 

 

Zoo haast de reden voet zal vatten

 

in zijn verstand, en zijn gemoed

 

't Geloove kent, dat alle schatten

 

te boven gaat en alle goed,

 

dan laat mij in zijn kinderwezen

 

eens 't eigen beeld zijns Vaders lezen,

 

en in zijn hert diens dichtergloed!

D.