Biekorf. Jaargang 3

Van Iantjen en van Mietje

EN 't was daar ne keer e manneke, en 't was daar ne keer e meiske.

En dat manneken hiet Jantje, en dat meisken hiet Mietje, en ze waren te gâre broêre en zuster.

En Jantje was stijf geren gezien van ze' vader en van ze' moeder, en Mietje niet.

Zoo Jantje mochte thuis blijven en Mietje moste na schole gaan.

En binst dat Mietje na schole was, zoo peisden ze' vader en ze' moeder wat dat ze gingen doen om Mietje aan de' kant te krijgen.

En, neffens de deure, daar weunde er een' tooveringe.

Zoo, ze gingen bij die tooveringe en ze vroegen wat dat ze mosten doen om Mietje te kunnen van 't leven helpen.

En die tooveringe zei:

Weet-je wat da'-je doet? Strijkt zeepe aan den trap: als 't na boven gaat 't zal der afvallen, en 't zal dood zijn!

Zoo Jantje hadde dat afgehurkt, zonder dat ze 't wisten.

En Jantje zag Mietje geerne, want Mietje was fraai; en, als 't van schole kwam, 't had altijd suiker meê, omdat 't zoo fraai was en omdat 't zoo geern leerde.

Zoo, den naasten keer dat Mietje van schole kwam, Jantje ging het tegen en 't zei.

[p. 151]

‘Mietje,’ zei 't, ‘he'-je suiker gehed?’

‘Je'-ik,’ zei Mietje.

‘Gee'-mij 'n bitje,’ zei Jantje, ‘'k ga u ton zeggen wat dat moeder gedaan heeft’.

‘Ne',’ zei Mietje, ‘ge meugt 'n allemaal he'n’.

En Jantje zei hem ton hoe dat moeder zeepe aan den zoldertrap gestreken hadde, omdat 't er zou afvallen en dood zijn.

‘Maar, weet-je wat,’ zei Jantje, ‘steekt zand in uwen zak, en, als ge tavond na bedde gaat, strooit dat zand op den trap, en ge 'n zult ton niet vallen en niet dood zijn.

Zoo Mietje deed dat, zoo als 't Jantje hem gezeid hadde.

En, als Mietje 's anderdags 's nuchtens opstond, en dat 't frisch en gezond weêr na schole ging, vader en moeder, ze waren dul, omdat ze zagen dat Mietje niet dood en was.

En ze gingen nog ne keer naar die tooveringe.

‘Weet-je wat,’ zei die tooveringe, ‘steekt spellen in zijne' pap’.

En Jantje had dat wederom afgehorkt, zonder dat ze 't wisten.

En, als Mietje moste van schole komen, 't ging het nog ne keer tegen en 't vertelde hem al wat dat er gebeurd was.

En Mietje had nog nen keer suiker gehad, en 't gaf 'n aan Jantje. En Mietje moste zijnen pap in den messing gieten, en Jantje ging hem ton den helft van den zijnen geven, zei het.

Zoo dat was wel. Mietje en Jantje kwamen thuis, en, van zoo ze thuis kwamen, moeder zette hunnen pap op tafele.

‘Moeder,’ zei Mietje, ‘de pap is zoo heet, mag ik ermeê na buiten gaan om hem 'n bitje te laten koelen’.

‘Nee'-g',’ zei Moeder.

‘Ach toe moeder, als 't u belieft!’

‘En-wel, loopt na buiten’.

[p. 152]

Zoo Mietje liep na buiten, en Jantje ging stillekes achter, en ze deden gelijk ze gezeid hadden.

Als Mietje 's anderdags 's nuchtens frisch en gezond al weêr na schole ging, waren vader en moeder nu wel nog zoo dul, omdat ze zagen dat Mietje niet dood en was.

Zoo ze gingen nog ne keer naar die tooveringe, en ze mieken hun beklag dat Mietje nog niet dood en was, en dat 't altegare niet en hielp, en dat 't niet en baatte.

‘Wacht,’ zei de tooveringe: ‘'k ga 'k-ik zelve komen; en, als 't tavond in zijn bedde ligt, ik ga 't ik dood kappen, met mij' kapmes’.

En Jantje hadde dat nog ne keer afgehorkt, zonder dat ze 't wisten.

En, als Mietje ging van schole komen, Jantje liep weêr ze' zusterke tegen, en 't kreeg nog ne keer suiker; en:

‘Weet-je wat,’ zei het, ‘de tooveringe gaat tavond zelve komen om u dood te kappen!’

‘Wat nu gedaan?’ zei Mietje.

‘Horkt,’ zei Jantje, ‘ik zal ik-ik naar den zwijneslachter's gaan, en vragen of ik mag een blaze hebben, vul met bloed; en wij zullen uw schoon wit slaapmutske boven op die blaze zetten, en ze alzoo in uw beddeke leggen, daar waar uw hoofd pleegt te liggen; en legt gij u geheel en gansch tenden aan 't voetende’.

‘'k Zal,’ zei Mietje.

En ze gingen te gare naar huis; en, als ze g'eten hadden, zoo gingen ze elk naar zijn beddeke, gaan slapen.

Ge kunt wel peizen dat Mietje en Jantje alle twee geenen grooten vaak en hadden!

Als 't nu omtrent den middel van den nacht was, ze hoorden entwien na' boven komen; en 't zei iemand tegen die na' boven kwam, heel zoetjes:

‘'t Is 't eerste beddeken, al den slinkeren kant’.

Als Mietje dat hoorde, 't wierd geheel hinnevleesch; het beefde al dat er aan hem was, en 't kroop, geheel in een hoopken gedraaid, verre en diepe onder 't voetende.

Al met eenen keer: kap, kap, kap, zei die tooveringe,

[p. 153]

en 't bloed speitte uit de zwijneblaze, dat geheel 't bedde en al de slapinge en geheel de berdelen vloer rood en overstroomd lagen van 't bloed.

En Mietje en wiste van niet.

Groot was ondertusschen vaders en moeders verwonderinge, maar nog grooter was hunne gramschap, als ze 's anderdags 's nuchtens zagen dat Mietje nog ne keer niet dood en was, en dat het frisch en gezond na schole liep, rechts lijk van te vooren.

En moeder, de die, ze was nog gramst van al. Waaromme? Ze mochte Mietjes bedde wasschen en van onder tot boven geheel heur huis uit kuischen, want het was er al hemel en bloed dat ze hoorde of dat ze zag.

Zoo, dat was wel, en Mietje leefde altijd voort, tot dat 't zijn vader en zijn moeder zoo geweldig begoste tegen te steken, dat moeder op een ende zei tegen vader: ‘Wacht!’ zei ze, ‘'k ga-der ik zelve meê gedaan maken’.

En Jantje en hadde dat niet gehoord.

Zoo, op ne zekeren keer, dat 't wonderlijk schoon weêre en zomer was:

‘Komt,’ zei moeder tegen vader en tegen Mietje: ‘wij gaan ne keer uit gaan wandelen’.

En Mietje, dat van geen erg en wiste, 't ging het gewillig meê.

En ze gingen tot dat ze te gare verre op den buiten waren, en tot dat ze daar aan een groot groot water kwamen. En ze wandelden daar alle drie langs dat water.

Al met eenen keer, moeder gaf Mietje zulk ne geweldig grooten stuik, dat 't ommevloog en dat 't in 't water viel, en 't en was niet meer te ziene.

Zoo niemand en wiste er nu, of 't en zij zijne ouders, waar dat Mietje gebleven was.

En 't was al verloren dat Jantje 's avonds vraagde en taalde, dat 't zag en dat 't zochte achter zijn zusterken: 't en was nievers meer te ziene, noch 't en wiste er niemand van.

Als dat nu al een geheel jaar lang geleên en gebeurd was, zoo gingen vader en moeder en Jantje ook ne keer uit gaan wandelen, en ze 'n gebaarden van Mietje, niet meer als of het er nooit geweest en hadde.

[p. 154]

Als ze nu verre weg en op den buiten kwamen, zoo moesten zij wederom langs dat geweldig groot water voorbij, daar Mietjen in versmoord lag, maar Jantje en wiste dat niet.

Al met eenen keer:

‘Kijkt,’ zei Jantje, ‘wat schoon schoon blomke dat er daar staat! Kijkt, daar dichte bij 't water! Ik ga 't gaan trekken.’

En Jantje liep, en het greep het blomke, en het trok; maar, gelijk als het trok om het blomken af te trekken, zoo hoorde 't een stemme, die gelijk uit het water kwam en die zei:

Ach lieve broeder,
laat er mij toch staan:
dieder mij in gesmeten heeft
zalder in vergaan.

Jantje wierd verschrikt, en 't en wiste niet wat denken, als zijn vader seffens te nagange en ter hulpe kwam.

‘Wacht, Jantje,’ zei hij, ‘'k zal 't ik-ik aftrekken’.

En vader trok, maar 't was 't zelve spel: seffens kwam er eene stemme uit het water, en die stemme zei:

Ach lieve vader,
laat er mij toch staan:
dieder mij in gesmeten heeft
zalder in vergaan.

‘Wacht, vader,’ zei Jantjes moeder toen, ‘'k zal 't ik-ik aftrekken’.

En de moeder trok ook, al heur hardste dat ze wiste, maar 't en ging niet, niet eer als dat ze daar ook een stemme en hoorde, die uit het water kwam en die zei:

Ach lieve Moeder,
laat er mij toch staan:
gij hebt er mij in gesmeten
en gij zult erin vergaan.

En ze trok nog nen keer, zoo hard als dat ze maar en koste, tot dat ze op een ende het blommeken meê kreeg; maar, al met eenen keer, ze slibberde uit, en ze viel in 't water: 't water gaf ne grooten pldjomp, en 't en heeft van zijn leven nooit niemand die booze vrouwe meer gezien.

En tiereliereluit,

't vertelselingske is uit.