betaald en, verslonden in zijne gedachten, keerde hij al trekhielen naar Dikken's karre.
Thuis gekomen, als men eene karre een huis mag noemen, gaf Krul, uit gewoonte, al zijne centen aan den Dikken, die, bij het zien van geld, nog al tevreden was.
- ‘Goed! jongen, dat heete ik werken,’ zei hij; ‘en, van den avond, om geenen tijd te verliezen, geven wij nog eene vertooninge. Let maar op dat gij 't wel doet, of anders...’
Maar Krul, nog altijd met wat anders bezig: ‘Zegt, Dikken,’ zei hij, ‘waarom en staat er geene kave op uwe karre?...’
En, zoo hij geene antwoorde op zijne vrage en kreeg, ging hij hem gereed maken voor de vertooninge.
't En leed niet lange: Krul was op zijn beste: een lachende aangezichte, net gewasschen en gekamd, en zijne schoonste kunstkleêren aan.
Een gedacht!
Zonder goên dag of goên avond, en zonder te zeggen waar naartoe, vertrok hij. Dikken en nam er gelukkiglijk geen acht op.
***
't Was al avond geworden en bitter koud, maar onze jongen en gevoelde geen koude! Hij en hoorde noch en zag, 't en zij... kaven! En, als hij eene kave zag, O! dan straalden zijn oogskens en zijn herte klopte van blijdschap! Zoo kwam hij aan 't casteel, waar hij eenige uren te voren al dat speeldingen gezien had!
Rond ten tienen, wanneer alles stil en in ruste was, rap gelijk eene katte kroop Krul op het dak, trok eene kloeke koorde uit zijnen zak, miek ze vaste en liet hem voorzichtig in de kave zinken, tot omtrent tien meters van den grond; dan, de koorde rond zijne beenen gedraaid, den rugge tegen den muur geleund, en zijne twee handen aan de koorde: - ‘Daar!’ zei Krul, ‘Sinte Niklaais mag nu komen; hij en zal toch niet voorbij gaan zonder dat ik meêdeele!’
En de tijd gong voorbij, de uren vervlogen, de eene achter de andere, trage, schrikkelijk trage, en Krul en
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
