Het volk, hoe christelijk het ook wezen moge, verhaalt geerne hetgene het, bij hooren zeggen van zijne overoude, onchristene voorouders, als wetelijke erfenisse vernomen en onthouden heeft.
Zoo was er te Gent, hoorde ik vertellen, op zekeren avond eene vrouwe die wilde koeken bakken: 't was onze lieve Vrouwe schudt-de-panne trouwens, en op dien dag, of op den avond van dien dag, en is er, in geheel Vlanderen,
of het makt ze panneke warm.
Zoo, die vrouwe moeste, na die oude en eerbiedweerdige geplogentheid, koeken bakken.
En ze 'n hadde geen blomme.
Zoo, wat doet ze?
En, wat zou ze doen, of 't en zij rechte over heur deure gaan, naar dien grooten winkel daar, om blomme te koopen?
Nu, bindien dat ze te lijve bezig is met deesem te gieten en 't wafelijzer te keeren, komt er daar al met eenen keer een' katte in huis.
Die vrouwe en hield geen katte, zoo 't moest een' vreemde katte zijn, en 't was een vreemde katte.
Ge zult gaan hooren:
‘Voort!’ zei die vrouwe tegen die katte, en ze joeg ze buiten.
Ja maar, ze kwam weêre, en ze zette heur te spinnen in den hoek van den heerd, terwijl dat de vrouwe maar alsan voort deesem en goot en koeken bakte.
‘Voort!’ zei ze nog nen keer.
En ze en wilde niet gaan.
Ja maar, dat verleedde die vrouwe op een ende; en, als ze den derden keer gezeid hadde ‘Voort!’ en dat de katte van niet en gebaarde, zoo pakt ze mij 't wafelijzer, en ze slaat er die katte zoo dapper en zoo danig meê over heur lijf, dat ze seffens, al zweren, zoo de katten plegen, uit den huize en buiten vloog.
Zoo dat was wel.
's Anderendags gaat die vrouwe die koeken gebakken
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
