Biekorf. Jaargang 3

't Is zoo stille

't IS zoo stille binst den nacht,
als het lief en ronde wezen
van de blijde maan verrezen
uit den hemel lonkt en lacht.

't Is zoo stille binst den nacht,
als de ster haar lichtgeflonker,
bevend, door het eendlijk donker
schiet, en houdt de hemelwacht.

[p. 30]

 

't Is zoo stille binst den nacht

 

in de versch omploegde landen

 

waar betrouwend menschenhanden

 

hebben 't rustend zaad gebracht.

 

 

 

't Is zoo stille binst den nacht

 

in de zwijgende eekenwouden

 

die hen dichtgesloten houden

 

of er storrem wierd verwacht.

 

 

 

't Is zoo stille binst den nacht

 

als de sneeuwwolk, losgebroken,

 

steên en dorpen heeft gestoken

 

in de zelfste kleederdracht.

 

 

 

't Is zoo stille binst den nacht

 

op het kerkhof, dat zoo eenzaam

 

schijnt, en waar bij 't kruis gemeenzaam

 

rust het stof van 't voorgeslacht.

 

 

 

Luistert! Neen, geen windj' hoe zacht

 

dat zal laten hem bekoren

 

om de rust des nachts te stooren!

 

't Is zoo stille binst den nacht.

J. Noterdaeme