Biekorf. Jaargang 2

[p. 381]

Dichtveerdigheid bij de Zwarten

ALLE Vlamingen hebben reeds in de brieven van eerweerden Pater Vyncke zaliger, en van andere vlaamsche zendelingen, vele gelezen over de zwarten die de streken bewonen tusschen Zanzibar en Tanganyika. Het volk is er ten vollen onbeschaafd. Wie zou er daar de minste sprake van dichterlijkheid gaan zoeken?

En toch horkt naar het volgende stuk.

Het wierd gedicht door eenen wilden rondzwervenden zanger, die aanwezig geweest had toen een zendeling allerhande gewrochten van Europa aan den nieuwsgierigen koning getoogd had.

De wilde zanger had alles neerstig bezien, en hij zoude zoo geern het eene of het ander wonder dingen van den rijken (?) Europeaan gekregen hebben. Op staanden voet spant hij zijne snaren en begint onder begeleidinge van zijn speeltuig den volgenden bedelenden lofzang:

‘- O witman, gij zijt sterk, gij zijt groot
voor u beven en vluchten de Wangoni (vijandige geburen).
Verjaagt ze, die Wangoni, zij hebben het land verwoest,
zij hebben ons dorp geplunderd,
zij hebben al de inwoners uitgeroeid, 't en zijn maar zeven
menschen overgebleven.
- O Witman, gij zijt sterk, gij zijt rijke,
gij eet vleesch en rijs en ik ete mtama en springhanen;
gij, gij hebt uwen buik vol, en de mijne is ijdel:
geeft mij, geeft mij, dat ik ete, dat ik mij zat ete!
- O Witman, bij uw verschijnen, sluipt de Rouga-
Rouga in de donkere wouden,
hij duikt hem in zijn hol, gelijk de springhane onder het gers,
want gij hebt buskruid en kunt de geweren doen spreken.
Ik en hebbe maar pijlen en eene arme spies.
Witman, geeft mij, geeft mij veel buskruid;
Witman, geeft mij een schoon gewere.
- O Witman, gij hebt vele stoffen, uwe kisten zitten er vol van:
de vrouwen van uw land bewerken ze en zenden ze u;

[p. 382]

 

gij hebt er zoo rood als ossebloed,

 

gij hebt er zoo groen als de veders van den papegaai,

 

gij hebt er zoo gestriept als een panthervel.

 

Stoffen, gij draagt er drie of viere op uw lijf.

 

Ik en hebbe niets anders als een kleen lobugo.

 

Witman, geeft mij, geeft mij eene vitambala;

 

Witman, geeft mij, geeft mij een upande!

 

- O Wit man, gij hebt in uwe kisten een lang koperen hol

 

dat de meren, de wouden en de dorpen vernadert;

 

men ziet van verre de menschen der naburige stammen,

 

die gaan, loopen of dansen.

 

- O Witman, gij hebt nog eene andere doze,

 

waar men door een glas zelfs dingen zien kan van uw land,

 

uwe groote tenten, uwe broeders die daar leven en deze

 

die daar boven wonen.

 

- O Witman, geeft mij die schoone dingen dat ik ze

 

aan mijne stamgenooten toogen kan,

 

opdat zij zeggen dat de Witmannen verstandig zijn,

 

ofte wel zegt aan uwe broeders van Ulaya (Europa) dat

 

zij er mij zulke zenden.

 

- O Witman, gij hebt eene doze die geheel alleene

 

spreekt en zingt;

 

gij zijt zoo machtig dat gij er den mzimu (geest) hebt

 

kunnen in verbergen

 

en hem doen spreken als gij wilt.

 

Zijne stemme klinkt schoonder als de stemme onzer zoetst-

 

gekeelde vogels.

 

- O Witman, geeft ze mij, dat ik hem doe spreken,

 

dat ik hem doe zingen en dat hij mijne mzimus ook leere

 

spreken en zingen gelijk hij.’