Biekorf. Jaargang 2

[p. 378]

Hij is om zeepe

'k EN zal noch dag noch stêe noemen, maar 't gene ik hier vertelle hebbe ik bij het vlaamsche volk gehoord.

Zeker Tisten hield herberge in ‘de Kromme Krinkel,’ maar, 'k en wete niet aan wien of waaraan het loog, de verkoop was bitter kleene. - Menigmaal hadde Ciska, de bazinne, daarover haar beklag gemaakt aan de weinige kalanten die nog van tijd tot tijd in den Krommen Krinkel hunnen dorst kwamen lesschen; maar 't was al boter aan de galge, niets en baatte.

Eenen zaterdag avond dat Tisten en Ciska, moedermensche alleene, langs wederzijden van de stove zaten, begoste Ciska daarover nog een keer te klagen en te knoteren. - ‘Indien het alzoo voortgaat, Tisten,’ zei ze, en haar gemoed kwam vol, ‘wij en zullen tenden 't jaar onzen pacht niet kunnen betalen; zijn dat geene schrikkelijke dingen, en alzoo klawieren en sparen?’.... Tisten versmeet zijne mutse, schartte in zijn haar, gaf eenen diepen verzucht, maar zweeg gelijk vermoord. - ‘Hee, Tisten’ vroeg Ciska nog eens, ‘zijn dat geene schrikkelijke dingen?... Waarom en antwoordt gij niet, Tisten?...

‘Hoort, vrouwe,’ riep Tisten, trotsch rechtspringende van bachten den aardappelpot die op de stove stond, ‘hoort vrouwe, 't zal veranderen, jandorie! Ja'et, 't zal veranderen, ik heb het gevonden! Ja, ja, Ciska, kijkt maar, 't is alzoo, of 'k en heete geen Tisten meer. Morgen is 't zondag, enwel, morgen avond is onze herberge opgepropt van volk; neemt maar uwe schikkingen, ja, opgepropt van volk, de straten naar den Krommen Krinkel zullen brobbelen van de menschen, jandorie! Waarom en heb ik daar niet eer aan gedacht?’

‘Wat gaat gij uitsteken, Tisten, wat gaat gij doen?’ vroeg Ciska, verwonderd omdat zij zag dat het meeninge was met Tisten.

‘Zijt maar getroost, Ciska, gij zult zien dat Tisten nog zoo dom niet en is als dat zijne mutse staat.’

Daarop hertelijk geslapen en gedroomd van volk en ledige tonnen en van 't schof vol geld; bij zoo verre dat 't

[p. 379]

Ciska deerde dat ze wakker wierd. Tisten was voor henne en voor hane opgestaan, had zeere zijn kruise geslegen en was naar den veldwachter geloopen. - Hij had dien braven man eene geheele reke in zijne oore gevezeld, eenen dikken stuiver in zijn hand gedouwen, en hij was naar de kerke.

Als de eerste messe gedaan was en dat de menschen uitkwamen, zagen zij den man der wet vol statigheid op zijnen steen staan. Iedereen was nieuwsgierig om te hooren wat hij te melden hadde. Als de veldwachter nu zag dat bijna al het volk rond hem stond, lekte hij twee- driemaal zijne zware knevels, wribbelde ze in twee scherpe pinnen, stak zijne borst vooruit, zijnen kop in de lucht, en sprak: ‘Burgers, van dezen avond, ten 8en stipt, zal in den Krommen Krinkel, bij baas Tisten, het grootste wonder te ziene zijn dat ooit een mensch heeft aanschouwd, eene doeninge die al deze der grootste wonderdoenders en kunstenaars van geheel de wereld zal overtreffen! Van dezen avond, ten 8en stipt, zal Tisten, de baas zelve uit den Krommen Krinkel, in levenden lijve door zijn levende peerd kruipen, al achter in en al vooren uit!... Elk zegge het voort!’

De laatste woorden en waren nog uit zijnen mond niet of het volk schoot in eenen geweldigen schaterlach; de veldwachter zelve, die hem zoo lange had kunnen inhouden, viel haast in onmacht op zijnen steen van 't louter lachen.

Na de hoogmesse ging het nog erger. Nu, iedereen trok naar huis, en daar en wierd van niets anders gesproken als van Tisten, den baas uit den Krommen Krinkel, die door zijn peerd zou kruipen. Alleman moeste er naartoe, al en ware 't maar voor de kluchte; het vrouwvolk zelve en wilde noch en zou niet te huis blijven.

's Namiddags, van ten twee'n al, was de Kromme Krinkel opgepropt van jonkheden die loegen en zongen dat het klonk, en in al de straten die naar den Krommen Krinkel leidden, zag men er geheele drommen naartoe trekken. Tisten en Ciska en nog drie vier mannen bedienden de menschen; zij hadden werk dat het zweet langs

[p. 380]

hunne kaken liep. Omtrent den vieren moeste de brouwer, niettegenstaande den zondag, een voer bier brengen. - Daar wierd gedronken en geschonken dat Ciska's zakken scheurden van 't geld.

Ja maar, 't gerochte zeven, en men begoste van alle kanten te roepen: ‘Tisten, maakt u maar veerdig, 't is haast achte.’ - ‘Zijt maar gerust!’ antwoordde Tisten, al voortloopen met een schenkblad vol pinten.

Als het alzoo kwart voor den achten wierd, kroop Tisten voorzichtjes achter den toog, vezelde iets in Ciska's oore, liep den zolder op en dook hem onder een bedde; niemand en hadde 't bemerkt. - Zoo, 't wierd achte en 't was roepen en tieren van: ‘Waar is Tisten? Waar is 't peerd? Ciska, zal het haast beginnen?’ ‘Ja-ja'et’, zei ze, ‘een weinig geduld menschen, als 't u belieft, meent gij dat het niet en zal spannen de'? Hij is jandorie om zeepe’ - ‘Ach! ja, hij is om zeepe! hij is om zeepe!’

Ja maar, 't wierd negen, 't sloeg tiene, en Tisten was nog altijd om zeepe en hij bleef om zeepe.

't Volk loeg met de kluchte en trok met middernacht welgezind naar huis en sedert dien wierd de Kromme Krinkel een der meest bezochte herbergen van geheel de streke.

Maar verdween er iemand of vluchtte er iemand weg, men zei: ‘Hij is om zeepe.’ Was er iemand ziek of stierf er iemand, hij ging of hij was om zeepe. Was er iets vernietigd of ging er iets te kwiste, 't was wederom om zeepe. Op geheel de streke en hoorde men niets anders meer als: Hij is of 't is om zeepe, hij gaat om zeepe,’ en die spreuke waaide met der tijd over in al de gemeenten en is alzoo mondsgemeene geworden door geheel Vlanderland.

Is er iemand onder de lezers van Biekorf die nog niet en weet welk een ambacht hij zou aangaan, dezen raad ik aan zeepzieder te worden; want, gelijk het hedendaags al om zeepe gaat, zoo en kan hij niet missen van in korten tijd schatrijke te worden.

J. Leroy