Biekorf. Jaargang 2

Ach! mijn blommeke

ACH! mijn blommeke, dezen uchtend,
stondt gij met de perelen kroon
van des hemels dauw beregend,
en, mijn blommeke, ge waart zoo schoon!

'k Zei nog: ‘duikt u, duikt u, blommeke,
onder de blaren van den stam,
dat de wind u niet en rake’;
en de looze wind die kwam.

En de wind noodde u tot spelen,
streelde uw blaren, kuste uw hert,
tot dat ge eindlijk meegewiegd en
van den stam gezonderd werdt.

En daar stondt ge toen alleene,
zonder steun, in strijdgeweld,
met den reus die weg en weer u
slingerde en heeft neergeveld!

Krachtloos ligt ge nu ten gronde
en, voorwaar, ge zoudt vergaan
kwam men u geen hulpe bieden
om uit 't slijk weer op te staan.

[p. 219]

 

Recht u, Blommeke lief! en morgen,

 

als de zon alom verspreidt

 

hare deugdelijke stralen,

 

staat ge weer vol heerlijkheid.

 

 

 

Houdt u onder de blaren schuil en

 

laat ze, de winden, spelen dan;

 

want de blommekes die de vrijheid

 

zoeken, ach, ze sterven er van!

J. Noterdaeme