Biekorf. Jaargang 2

Bruiloft

1

DAT ze altemaal, die God verachten,

eens willens en eens werkens, naar

't ontchristenen van Vland'ren trachten;

'k en vreeze geen geloofsgevaar,

zoo lange, o God, wij Vlanderlingen,
U herten rein ten autaar bringen!

2

Laat nog zoo schoon de schoonheid wezen

der lieve Bruid; laat nog zoo eêl

de mannenkracht zijn, uitgelezen,

des Bruidegoms, hoe baat het veel,

zoo niet hun beider herten binnen
een schoonheid woont, die God kan minnen?

[p. 200]

3

Die schoonheid hebt ge in Haar gevonden,

die vroomheid hebt ge in Hem bemind,

gij Bruidegom, met Haar verbonden,

gij Bruid, met Hem verhuisgezind;

die beiden zijt, in God gevrienden,
twee herten die malkaar verdienden.

4

De deugd heeft U, van jongs genegen,

in eere en trouw bijeen gebracht;

de deugd verwaarborgt u den zegen

door Kerke en Volk op hen verwacht,

die 's Scheppers woord, in God verbonden,
‘Getween zijt een’ zoo wel verstonden.

5

‘De stam,’ zoo de oude vaders spraken,

van deugdenswege alom vermaard,

‘zal stamgelijke telgen maken,

en vruchten na den boom geaard:’

zoo zult gij, Man en Vrouw, na dezen,
dit wenschen wij, ook vruchtbaar wezen.

6

Niet vruchtbaar zoo de lanken plegen

van al dat aâmt en roert, o neen;

maar vruchtbaar na de ziel bedegen,

zoo wordet gij, en zoo alleen:

dit wenschen wij, die, God in de oogen,
het diepste van ons herte u toogen.

7

Zou 't anders geen' vervloeking wezen,

zou 't anders geene ontaarding zijn,

zoo zulk een' stam kwame uitgerezen

een vrucht besmet met 't zielvenijn,

dat nu alom, op land en weiden,
de dienaars van den vijand spreiden?

[p. 201]

8

Neen, neen: 't en zal, helpt God, gebeuren,

voor Vlanderland te diep een rouw,

dat gij, o Man en Vrouwe, eens treuren

en zeggen zoudt, malkaar getrouw:

‘Och hadde God eer doodgeslagen
den stam die zulk een' vrucht zou dragen’!

9

Onschuldigt, zoo de kwade driften

die wij, benauwd, ten allen kant

zien onweêr en verwoesting ziften

op u, ons dierbaar Vlanderland,

de blijdschap van deze ure stooren
en doen een onblij woord u hooren!

10

Zij ver van hier dan vrees gedreven

en U voorzeid, geliefde Bruid

en Bruidegom: Uws levens leven,

als 't bloeiend eens uw herte ontsluit,

't zal zijn zoo gij zijt, en 't zal blijven
in eere en deugd uw' namen schrijven.

Uit Kortrijk, den 6den in Oostermaand 1891.

Guido Gezelle