Biekorf. Jaargang 2

De legende van Kortrijk

HOE de stad Kortrijk haren name kreeg.

Horkt! 't Was in de achtste eeuwe, of nog vroeger. Op het slot van Kortrijk woonde er een oude koning.

De koning had drie zoons die alle drie gezaamderhand meewrochten om 't land goed te helpen bestieren.

De oudste zoon gedroeg hem wonderwel, en om zijne neerstigheid en zijnen moed eens goed te beloonen, deed de koning hem roepen en zei:

‘Wulfhaard, gij zijt mijn oudste zoon en dient tot voorbeeld voor uwe twee broeders, want gij gedraagt u als een edel en vrome jonkvorst; gij hebt het volk lief en gij zijt uwen ouden vader getrouw; ik wil vandage nog een bewijs mijner erkentenisse geven; neemt het beste peerd dat ge in mijne stallen zult vinden, springt er op en rijdt voorwaards zonder staan, zooverre als gij kunt. Tot

[p. 165]

hoeverre gij alzoo in eenen trek kunt rijden, tot zooverre zal uw rijk strekken.’

De zoon bedankte zijnen ouden vader, hij sprong blijmoedig op het snelste peerd van geheel 't hof, hij gaf het van de spore en het edele dier stoof de slotdreve uit.

Ge kunt denken hoe dat Wulfhaard plannen smeedde van rijkdom en van weelde; hij, hij zou wel honderd uren verre rijden zonder staan.

Maar nauwelijks was hij ter plaatse gekomen waar nu de Esplanade ligt, dat is schaarsch buiten 't midden van de stad, of zijn peerd viel steendood.

‘Ach!’ zuchtte de koningszoon, die daar nu in 't zand lag, ‘hoe kort is mijn rijk toch!’

Sedert dien zou de stad den name van Kort-Rijk gekregen en behouden hebben.

Antoon Verwaetermeulen